Ondanks de hitte droeg hij een lange broek, een overhemd met lange mouwen èn een pet op zijn hoofd. Maar hij viel vooral op doordat hij luidkeels aan het telefoneren was. En daarbij keek hij in onze richting en ging steeds harder praten.
‘En dan zitten hier al die Nederlanders zuinig achter één drankje tijdens het happy hour. Het lijkt wel een Nederlandse kolonie hier. Allemaal Nederlanders op een terras dat eigendom is van een Nederlander.’
Er werd niet echt heftig op hem gereageerd, want het grootste deel van de mensen om hem heen was hoorbaar Amerikaans en verstond er dus niets van.
‘Ze komen maar en zitten maar en dragen niets bij aan de economie,’ vervolgde hij, nog iets harder en ons recht aankijkend.
Echtgenoot besloot olie op het vuur te gooien en zei: ‘Ik ben het met je eens, hoor!’
Dat bracht de man met de pet (ik beslooot hem Jan te noemen) even van zijn stuk, maar gelukkig voor hem was het Nederlandse stel naast ons een andere mening toegedaan.
Jan-met-de-pet ging daar niet verder op in en vervolgde zijn tirade tegen zijn – volgens mij denkbeeldige – gesprekspartner aan de telefoon. En vroeg vervolgens aan de man naast ons waar hij vandaan kwam.
‘Uit Den Haag’ was het antwoord , maar hij drong aan: ‘Nee, waar kom je vandáán?’
‘Ik ben geboren op Curaçao,’ gaf de man zichtbaar geïrriteerd toe, ‘maar ik woon mijn hele leven al in Nederland.’
‘En je bent je prachtige accent verloren.’ zei Jan beschuldigend, terwijl hij zijn eigen bijna onhoorbare accent voor de gelegenheid even aandikte. ‘Ik woon al tweeënveertig jaar in Nederland, maar ik spreek nog steeds als de mensen van hier.’
De man naast ons haalde zijn schouders op en negeerde hem verder. Jan-met-de-pet deed toen maar alsof wij hem verschrikkelijk gestoord hadden in zijn telefoongesprek. Opstandig riep hij: ‘Wij gaan dat varkentje wel wassen!’ en sloot het gesprek af omdat er een andere man aan zijn tafeltje kwam zitten. Toen bleek hij ineens wel zachtjes te kunnen praten.
De mensen naast ons aten een vroeg diner, met een goed glas wijn erbij. Wij namen nog een drankje en besloten nog heel even te wachten met eten bestellen.
Jan-met-de-pet verliet een half uurtje later het terras, nadat hij één glaasje frisdrank had afgerekend. Voor de helft van de prijs, want het was tenslotte happy hour…