Verdwaald

‘Time for coffee. You come? Koffiepauze!’ kondigt hij aan, in gebroken Engels met een dik Italiaans accent. Het woordje koffiepauze en het juiste tijdstip daarvoor (tien uur) kent hij nog uit de tijd dat hij in Nederland werkte.
Onze huisbaas hier op Curaçao is een rasechte Italiaan, maar heeft over de hele wereld gewoond en gewerkt. En daar vertelt hij graag over bij een heerlijk sterk kopje echte Italiaanse koffie. Omdat ik niet zoveel koffie drink (alleen ‘s ochtends bij het ontbijt een kopje) krijg ik mangothee. Want dat is goed voor me.
We drinken uit simpele mokken, maar die staan wel netjes op een schoteltje met een servet. Hij weet dat ik geen koekjes eet, maar legt er toch altijd gastvrij twee op mijn schoteltje, die echtgenoot dan mag opeten. Want dat is goed voor hem.
Hij vraagt hoe het gaat met het werk, benadrukt dat echtgenoot rust moet nemen en praat over zijn leven. Toen we hier voor het eerst kwamen en ik liet vallen dat ik schrijfster was, zei hij gekscherend: “Dan kun je me helpen een boek te schrijven over wat ik allemaal heb meegemaakt. The life of Rocco. Hoe klinkt dat?”
Het klinkt goed. En ik zou het heel graag doen. Want hij heeft echt van alles meegemaakt en is overal geweest. Hij vertelt hoe hij eens verdwaalde in de woestijn van Libië. Zijn chauffeur was ziek en hij dacht zelf de weg wel te weten. “Bij de tweede zandheuvel linksaf, toch?” had hij nog even nagevraagd. Klopte. Het duurde alleen wel enorm lang voor hij bij die tweede zandheuvel was. En toen hij eindelijk linksaf sloeg, kwam hij niet bij de oliebron uit, maar midden in de woestijn. Zijn benzine was bijna op en veel water had hij ook niet bij zich. Hij besloot een elektriciteitskabel te volgen en vond uiteindelijk een dorpje, waar ze hem van brandstof konden voorzien en hem de weg konden wijzen naar de plek waar hij verbleef. De volgende dag, mét chauffeur, bleek dat een zandheuvel in de woestijn géén goed herkenningspunt is. Het hele ding was weggewaaid en ergens anders terecht gekomen.
Je zou er een diepere betekenis aan kunnen toekennen, maar dat doet Rocco niet. Hij drinkt genietend het laatste slokje koffie en knipoogt. Echtgenoot eet mijn laatste koekje op (dat maakt zes met die van hem erbij) en we gaan weer aan het werk.
En ik bedenk dat ik ooit, als ik het minder druk heb, toch echt werk ga maken van dat boek.