Ik had een schrijfsabbatical. Eigenlijk een writersblock, maar zoals ik een paar weken geleden tegen iemand zei: als ik het een sabbatical noem lijkt het alsof ik er controle over heb en dat voelt beter. Je moet het tenslotte niet dramatischer maken dan het is. Gaat wel weer over.
Het was wel lekker rustig in mijn hoofd. Tenminste, dat zou het geweest zijn als er niet allerlei andere dingen speelden. Maar het schrijfdeel van mijn hoofd was in ieder geval even helemaal rustig. De eerste paar maanden vond ik dat prima. Na een half jaar begon ik het wel te missen. En na acht maanden ben ik blijkbaar klaar om weer te beginnen.
Dat dacht ik in ieder geval. Want toen ik een paar weken geleden een weekendje in Zuid-Frankrijk doorbracht en wat gemakkelijker al die andere dingen kon loslaten gingen er ineens allerlei lampjes weer aan in dat schrijversbrein van mij.
Een beetje vreemd is het wel. Ik zeg het wel vaker: het is maar goed dat mensen geen gedachten kunnen lezen. Nu zagen de weinige medeweggebruikers alleen maar een onopvallend vrouwtje van middelbare leeftijd in een sportautootje met open dak zitten. Als ze heel goed keken, hadden ze misschien gezien dat dat vrouwtje nogal dromerig naar een veld vol zonnebloemen keek, maar dat komt wel vaker voor daar, vooral bij mensen uit ons bewolkte landje. Als je zonnebloemen hoogstens kent als van een kluitje ergens in je tuin, is zo’n veld vol iets om van te genieten tenslotte.
Dat die dromerige blik kan omdat dit specifieke vrouwtje zich afvroeg of het mogelijk was een lijk te verbergen in zo’n veld en hoe lang het dan zo duren voor het gevonden werd, zal niemand vermoed hebben.
Tja.
Ik betwijfel ook of iemand van de andere gasten in ons chambre d’hôtes kom vermoeden dat ik die avond op het terras zo nadenkend van mijn water dronk omdat ik me afvroeg wie van hen model kon staan voor degene die vermoord werd en wat dan de reden was voor die moord. Spontane antipathie? In de boeken van Stephen King zijn het vaak de gewone, lieve mensen die uiteindelijk iets doen wat wel verklaarbaar, maar toch eigenlijk heel slecht is. Aan de andere kant heb ik een zwak voor de verhalen van Agatha Christie waarin bijna elke moord het resultaat is van een heel ingewikkeld vooropgezet plan. Maar waarom zou je iemand helemaal naar Zuid-Frankrijk volgen om hem daar vervolgens te vermoorden? Dat moet toch eenvoudiger kunnen. Tenzij die zonnebloemen ergens symbolisch voor zijn. Maar het kan ook zijn dat de moord wel gepland was en dat die zonnebloemen een handig plekje bleken te zijn om het lijk te verbergen.
In die paar dagen spon ik een compleet verhaal rond dat lijk tussen die zonnebloemen. Ik maakte wat aantekeningen in een notitieboekje dat ik bij me had en verheugde me erop thuis te gaan schrijven.
En daar eindigt het verhaal van de zonnebloemen. In ieder geval voorlopig. Want thuis waren er zoveel andere dingen te doen dat alles wat ik verzonnen had weer op de achtergrond raakte. Ik pakte mijn sabbatical weer op, zullen we maar zeggen.
Maar wie weet, misschien duikt er binnenkort ineens een verhaal of een heel boek van mijn hand op dat “Moord tussen de zonnebloemen” heet (of zoiets).
Jullie weten nu hoe zoiets begint…