Koffers inpakken

Je zou denken dat ik de hele week al druk bezig ben met van alles voorbereiden voor onze reis naar Curaçao. We vertrekken tenslotte zondagochtend al.

Maar eigenlijk valt dat enorm mee. Ik probeer het huis wel zo netjes mogelijk achter te laten, zodat de thuisblijvende dochters niet met mijn achterstanden zitten, maar zoveel werk is dat nu ook weer niet. En ik doe mijn best de boekhoudingen helemaal up-to-date te hebben voor we weggaan, maar dat kost geen hele dagen, want ik werk het sowieso wekelijks bij. Vliegtickets, appartement en huurauto zijn geregeld. Het enige dat overblijft is het inpakken van de koffers.

Op (vooral Amerikaanse) blogs lees ik weleens van die lijstjes. “Tien tips om je koffer op de juiste manier in te pakken”. Of ze bieden handige checklists aan waardoor je “nooit meer iets zult vergeten”. Een tijdje geleden dacht ik nog dat ik zoiets ook wel eens kon schrijven. Ik heb tenslotte inmiddels aardig wat ervaring met inpakken voor verre en minder verre reizen. Maar eigenlijk zou ik niet weten hoe. Want ik vind inpakken niet zo’n probleem.Ik zat dit hardop te denken tegen echtgenoot en die vulde woordelijk aan wat ik wilde zeggen: “Je gooit gewoon alles wat je nodig hebt in je koffer en dan doe je hem dicht.”
Precies! Het is allemaal niet zo ingewikkeld. En als die koffer dan niet dicht kan of te zwaar is haal je eruit wat je bij nader inzien toch niet zo hard nodig hebt. Klaar.

Ik moet deze keer wel opletten dat ik er in eerste instantie niet te veel in doe. We hebben nu namelijk allebei een grotere koffer. Onze oude waren kleiner en dus handiger wat dat betreft. Tenzij je er stapels boeken instopte, was het onmogelijk om ze te zwaar te maken. Als ze zo vol waren dat je erop moest gaan zitten om ze dicht te krijgen, wogen ze nog ruim onder de grens. Maar één van die koffers is met een dochter naar Durham vertrokken en de andere kwam in oktober kapot van de band. Dus moest ik op zoek naar andere.

Het viel nog niet mee om de juiste koffers te vinden. Bijna alle exemplaren die je nieuw kunt kopen, ook die met een harde buitenkant, hebben een rits. En dat wil ik niet. Ik vind dat een onveilig idee. Ik wil gewoon een slot. Met cijfers of met sleutels, dat maakt me niet zoveel uit, als hij maar goed sluit. Na een tocht langs allerlei winkels waar de paar koffers die aan mijn eisen voldeden een kapitaal kostten, besloot ik maar eens een kijkje bij de kringloop te nemen.

Daar stond precies wat ik bedoelde en opgetogen wandelde ik ermee naar de kassa. De dame achter de toonbank zei echter dat die koffer niet open ging.
“Ik heb hem anders net opengemaakt”, zei ik verbaasd, want zo bijdehand was ik nog wel om dat te testen.
“Er was gisteren een meneer en die heeft alles geprobeerd”, zei ze, “Hij is een hele tijd bezig geweest, maar hij kreeg hem echt niet open. En hij wou hem heel graag hebben.”
“De code van het cijferslot staat hier”. En ik wees naar het labeltje aan het handvat dat keurig vermeldde: “code: 987”.
“Hij wilde hem echt graag hebben”, zuchtte de mevrouw. Maar ik wilde die koffer ook graag hebben (dit was een week voor onze oktoberreis en dochter was er al met mijn kleine koffer vandoor), dus ik schoof hem nadrukkelijk de toonbank op. Waarna ze me vijf euro meer vroeg dan er op het prijsstickertje stond, maar daar trapte ik niet in. Ik begon toen wel te vermoeden dat ze de koffer zelf ook heel graag had willen hebben.

Gelukkig was ze dat anderhalve maand later, toen ik de andere koffer wilde kopen, weer vergeten. Die koffer had dan ook geen cijfercode, maar gewoon sleuteltjes, die de vorige eigenaar netjes in het schoenenvak had opgeborgen. Ze vroeg of ik op vakantie ging en ik zei dat ik net terug was van een maand in Curaçao, maar in februari weer zou gaan. Daar was ze ook al vaak geweest, zei ze, maar ze kwam uit Suriname.
“Er zijn veel Surinamers op Curaçao”, wist ik.
“Het zijn dan ook buurlanden”, zag ze even een paar honderd kilometer zee over het hoofd (en dan ligt Venezuela eigenlijk dichterbij). En vertelde toen dat ze later, als ze met pensioen was, afwisselend in Suriname en Curaçao wilde gaan wonen. “Mooier weer dan hier.”

Dat was ik met haar eens. Dat is ook één van onze belangrijkste redenen om erheen te willen. En dat het daar gewoon zo’n stuk relaxter leven is, zal ongetwijfeld ook met het weer te maken hebben.
De vaste schoonmaakster van onze hotelkamer in maart vond dat ook. Zij had 27 jaar in Nederland gewoond, maar toen alle kinderen groot waren, was ze snel weer terug gegaan naar “haar eiland”.
Op mijn conclusie dat het op Curaçao op veel gebieden beter was, knikte ze instemmend. “Maar,” zei ze, “ik mis mijn koopjes.”
Tja. Geen seizoenen betekent ook geen uitverkoop om plaats te maken voor een collectie warmere of koelere kleding. En grote winkelcentra met heel veel verschillende modezaken heb je daar niet eens. Of ik heb ze nog niet gevonden, dat kan ook. Ik denk ook niet dat ik ernaar ga zoeken, tenzij ik echt niets meer heb.

Want dat ik inpakken niet zo’n probleem vind komt waarschijnlijk vooral door mijn gebrek aan belangstelling voor kleding. Zelfs toen ik die kleine koffer nog had paste mijn hele zomergarderobe er probleemloos in…

de koffer rechts is de mijne… nog lang niet vol