Het lijkt wel of al mijn verslagjes over schrijven gerelateerde uitjes beginnen met een verhaal over hoe ik ruzie had met mijn navigatiesysteem. Maar het is wel zo. Deze keer had ik mijn eigen bij me, maar dat ging dus ook mis. De route naar Manuscripta zou heel simpel moeten zijn. Alleen was de weg die ik moest volgen opengebroken. En natuurlijk snapte mijn navigatiesysteem niet hoe ik er dan moest komen. Die bleef me terug sturen naar die weg die dus afgezet was. Uiteindelijk ben ik de omleiding richting centrum gaan volgen, maar toen ik daar was, wist ik het nog niet. En het navigatiesysteem ook niet, want dat beweerde dat ik er steeds verder vandaan raakte. Wat achteraf gezien niet klopte. Maar toen was ik een andere omleiding gaan volgen, die me uiteindelijk weer terugbracht naar waar de ellende begon. Daar sprak ik een verkeersregelaar aan, die me de juiste route wees. Waarna het navigatiesysteem ineens heel vrolijk ook wist hoe we moesten rijden. Raar ding. Het bleek dat ik waar ik links ging om die andere omleiding te volgen, rechts had moeten gaan en dan was ik er. Ik was er dus vlakbij geweest, maar dat ding beweerde toen dat ik nog drie kilometer te gaan had.
Maar goed. Nog even zoeken naar de parkeergarage en toen kon mijn Manuscripta-avontuur beginnen.
Omdat ik door al dat omrijden later was dan mijn bedoeling was, liep ik rechtstreeks naar de stands van Ellessy, mijn eigen uitgever en die van Uitgeverij Cupido, waar Wilma Hollander zat te signeren. Wilma en ik hebben al een paar jaar contact via internet en dit zou eigenlijk de eerste keer zijn dat we elkaar in het echt ontmoetten. Dankzij een wederzijdse vriendin hadden we elkaar woensdag al uitgebreid gesproken, maar het was even goed erg leuk om haar weer te zien. Verder maakte ik kennis met Anita Verkerk (waar ik ook al een paar keer mee gemaild had), Marte Jongbloed en Elly Koster.
Schrijven is eigenlijk maar een heel eenzaam vak, dus is het heerlijk om even te praten met mensen die hetzelfde doen. Om die reden ging ik daarna nog een stand verderop omdat Marelle Boersma daar zat te signeren. Ik vind haar boeken echt geweldig en ik verbeeld me dat we contact hebben via twitter. Ze herkende in ieder geval mijn naam, dus dat scheelt. Ik bewonder Marelle echt enorm. Ze schrijft thrillers, maar niet van die bloederige met psychopathische moordenaars (daar ben ik niet zo dol op). Marelle staat erom bekend dat de actuele thema’s die ze in haar boeken verwerkt daarna uitgebreid in het nieuws komen. Haar laatste boek, Vals Alarm, ging over de misstanden in de jeugdzorg. Ik heb het nog niet gelezen, maar het heeft heel wat stof doen opwaaien.
Ook met haar had ik het over schrijven en al pratend kwam ik erachter dat ik precies andersom werk als zij. Ik schrijf dan ook geen thrillers, maar ik vind wel relax+, de spannende liefdesromans, het leukst om te schrijven (Familiegeheimen dus, en het ziet er naar uit dat er eind 2013 weer een dergelijk boek van mij uitkomt). Ik druk dat altijd nogal losjes uit: ‘Ik vind dat wel leuk, om er zo ineens een moord of iets dergelijks tussendoor te gooien.’ Zo simpel is het natuurlijk niet, daar moet je naar toe werken, maar het is wel waar dat ik ook dat soort romans begin vanuit de hoofdpersonen. Die zijn er al, met hun eigen problemen en dan spin ik de rest van het verhaal eromheen. Marelle begint meer vanuit dat actuele thema . Natuurlijk zijn de personages heel belangrijk, anders zouden haar boeken niet zo boeiend zijn, maar het is net even anders dan de manier waarop ik werk. (wie geïnteresseerd is in de manier waarop Marelle een thriller schrijft kan dat trouwens op haar nieuwe blog stap voor stap volgen).
Na dat gesprek hing ik nog een tijdje rond bij Cupido en Ellessy, maakte nog een praatje met Werner Barthelds van uitgeverij Oorsprong, waar mijn boeken in grote letters uitgegeven gaan worden en liep toen naar de andere gebouwen om te kijken wat daar te doen was. Ik heb een workshop ‘ikjes’ schrijven gevolgd (niet dat dat ik zoiets kan schrijven – 160 woorden is voor mij veel te kort, kijk maar naar de lap tekst die dit blog gaat worden), geluisterd naar een man die had uitgezocht welke schrijvers en uitgevers ‘sterke merken’ waren, ik heb Arne en Carlos gezien (wie? vraagt iedereen aan wie ik dat vertel – de mannen van de kerstballen natuurlijk) en een presentatie over eten uit je eigen moestuin bijgewoond. En natuurlijk nog meer stands van uitgevers en andere boeken gerelateerde bedrijven bekeken. Er was een soort rad van avontuur met antwoorden erop en mannen die iedereen vroegen of ze een dilemma hadden. Ik antwoordde eerst van niet, want ik denk dat ik er inmiddels wel uit ben, maar toen hij bleef aandringen deed ik even ad rem en liet hem mijn boek ‘Dilemma’ zien. Waarna we een gesprek hadden over de dilemma’s in het leven van Renske. Leuk.
En voor mij een hele stap, want ik vind het altijd lastig om te vertellen dat ik schrijfster ben. Dat ik mijn boeken in mijn tas had en visitekaartjes en zelfs een foldertje met al mijn boeken erin was al heel wat, maar dat ik daar ook daadwerkelijk mee gedaan heb… ik leer het wel.
Aan het eind van de dag liep ik nog even terug naar Cupido, om afscheid van Wilma te nemen (ze blijft nog wel even in Nederland, maar ik kan helaas niet naar de leuke avondjes die ze georganiseerd heeft op 5 en 12 september) en bleef daar vervolgens weer een uur kletsen.
Om zeven uur was ik thuis. Toen was ik doodmoe van alle indrukken en gesprekken die nog door mijn hoofd spookten, maar tegelijkertijd voelde ik me ook opgeladen en vol nieuwe ideeën. Ook voor mij was dit een mooie opening van het boekenseizoen.
 |
| ik met mijn uitgever, Larry Iburg |
 |
| met Wilma Hollander |
