Terwijl jongste dochter een herkansing had en oudste dochter een masterproeve waarvoor middelste dochter model moest zitten, had ik natuurlijk kunnen genieten van de stilte in huis. Maar dat deed ik niet. Ik ging ook weg. Collega-schrijfster Marlies Verhelst had namelijk gevraagd of ik zin had om ook naar de lezing van Olga van der Meer te gaan. En dat had ik eigenlijk wel.
Het lijkt wel of mijn zeldzame egoïstische uitstapjes altijd gepaard gaan met de nodige hindernissen. Ik reed dus niet alleen een hoosbui in, maar ook een lange file. Gelukkig was ik drie kwartier te vroeg van huis gegaan, zodat ik uiteindelijk nog tien minuten voor aanvang van de lezing binnen kwam rennen. Maar dat wist ik niet, want het navigatiesysteem stond tien minuten voor. Ik dacht dus dat ze al begonnen waren, vandaar die haast.
Met dat navigatiesysteem had ik trouwens ook alweer ruzie, dat had me ook nog eens twee minuten gekost. Oudste dochter heeft nu namelijk haar eigen autootje, maar nog geen navigatiesysteem. Dus had ze het mijne meegenomen, want daar is ze aan gewend. En ik had die van echtgenoot. Want ik moest geen examen doen en het was dus niet erg als ik in de war raakte. En dat raakte ik natuurlijk. Want mijn systeem is op de vrouwelijke manier ingesteld; de kaarten draaien mee met de richting die je oprijdt. Wel zo handig. Vind ik dan. Echtgenoot weet liever waar hij precies is qua windrichting en zo, dus zijn kaarten draaien niet. Waardoor ik dus linksaf ging waar ik rechts moest. Of andersom, dat weet ik al niet meer. Uiteindelijk gooide ik mijn auto maar gewoon in een parkeervak en besloot de rest te lopen, waarbij ik de bibliotheek waar ik moest zijn bijna voorbij rende. Ik was er dus echt vlakbij, terwijl ik op die (stilstaande) kaart dacht te zien dat ik nog veel verder moest. Maar goed, ik was er.
In de bibliotheek herkende ik Marlies direct. En Olga ook, want ik had die ochtend nog even snel gegoogled naar haar website en daar stond een foto op. Olga gaf toe dat ze best gespannen was, want dit was de eerste keer dat ze een lezing gaf. Wat wel verrassend was, aangezien ze toch al heel wat jaren schrijft en meer dan dertig boeken op haar naam heeft staan. Gelukkig voor haar was de opzet van de lezing gezellig en ongedwongen. Er waren ongeveer twintig belangstellenden die na een korte inleiding zelf het gesprek op gang hielden door allerlei vragen te stellen.
Olga vertelde dat ze op haar twaalfde al haar eerste manuscript naar een uitgeverij stuurde en knap verontwaardigd was toen dat werd afgewezen. Ze gaf het echter niet op en een reeks manuscripten die niet aangenomen werd, kwam ze uiteindelijk bij uitgeverij Gottmer terecht die “Liesbeths beslissing” uit wilde geven. Inmiddels werkt ze voor uitgeverij West-Friesland en zijn we collega’s bij Ellessy. Daarnaast schrijft Olga ook schriftromans voor uitgeverij Marken en korte verhalen voor Anoniem en Mijn Geheim.
De vragen varieerden van “heb je tips voor beginnende schrijvers” (gewoon doen) en “waar haal je de inspiratie vandaan” (overal om me heen) tot “welk genre lees je zelf” (familieromans, ik schrijf wat ik het liefste lees). Het publiek bestond voornamelijk uit iets oudere dames, die er gezellig voor gingen zitten. Sommigen kenden Olga’s boeken helemaal niet: “Maar ik ga ze nu toch wel lezen” en een ander was juist bezig met een Olga-van-der-Meer-marathon: “Ik lees graag heel veel van dezelfde schrijver achter elkaar. Dat is prettiger, want dan raak je niet zo in de war.”
Dat was overigens dezelfde mevrouw die ons toevertrouwde dat ze wel aan literatuur begonnen was, maar dat ze er gauw weer mee was gestopt. “Want daar wordt je echt niet vrolijker van.”
Olga’s boeken hebben allemaal een happy end. “Ik schrijf boeken die je leest ter ontspanning. Het zijn feel-good boeken en die horen gewoon een goed eind te hebben. Anders blijf je na twee, drie uur lezen met een vervelend gevoel zitten.” Daar kon ik het volkomen mee eens zijn.
Marlies en ik babbelden zowel in de pauze als na afloop van de lezing heel wat af, met en zonder Olga, maakten nog een foto met ons drieën (veel foto’s eigenlijk en dat is mijn schuld, ik doe altijd mijn ogen dicht als er geflitst wordt, dus we zijn doorgegaan tot er eentje was waar ik in ieder geval wakker opstond) en daarna vertrokken we weer huiswaarts.
Dat ging gelukkig een stuk sneller dan de heenweg. Het navigatiesysteem gedroeg zich ook redelijk goed. Hij probeerde zelfs de kaart voor me te draaien. Dat denk ik in ieder geval, want ineens viel het hele geval van mijn raam af. Maar gelukkig waren we toen al op de snelweg en wist ik het zelf wel.
Al met al een leerzame ochtend. Wat ik eigenlijk vooral geleerd heb (afgezien van het feit dat ik mijn eigen navigatiesysteem terug wil) is dat ik dit ook best kan doen. En dat is een stap voorwaarts, want hoewel ik nooit direct nee zeg als iemand vraagt of ik zoiets zou zien zitten, ga ik er ook niet naar op zoek. Ik heb een lezing gehouden toen ik mijn debuut presenteerde en dat was eigenlijk wel leuk, maar ook wel erg spannend. Ik stond daar echt achter (oh nee, naast) een tafel een van te voren geschreven verhaal af te draaien. Dat zou veel tijd en energie kosten om voor te bereiden en daar heb ik een schreeuwend tekort aan. Maar een ontspannen ochtend als dit, meer een gesprek dan een lezing, dat zou ik wel kunnen en willen. Misschien toch iets regelen voor als straks (in het najaar) mijn vijfde boek uitkomt?
Later toegevoegd:
De foto. Tja… Mijn ogen zijn wel open. Gelukkig staan de andere twee er erg leuk op.
