Namen

Mijn favoriete schrijversblog is dat van Maisey Yates. Ik heb haar boeken nog nooit gelezen (moet er toch eens een paar bestellen), maar ik vind de manier waarop ze blogt over schrijven heel inspirerend en herkenbaar. Haar “doubt crows” plagen mij ook en haar eerlijkheid over revisies, spanning (als ze een manuscript heeft ingeleverd) en blijdschap (als het wordt uitgegeven) vind ik erg leuk om te lezen.
Nu vraag ik me af of mijn lezers ook iets meer zouden willen weten over waar ik mee bezig ben. Waarschijnlijk wel. Dus ga ik dat eens proberen, al vind ik het wel griezelig, want daarmee geef ik een hoop van mezelf bloot.
Maisey noemt de manuscripten waar ze mee bezig is naar de mannelijke hoofdpersoon. Haar nieuwste heet “The Coffee Magnate” en die daarvoor “The Aussie”. Dat werkt voor haar. Zij schrijft het soort boeken waarin de alfa man een belangrijke rol speelt.
In mijn boeken is dat toch anders. Daar is de vrouwelijke hoofdpersoon belangrijker. In de schrijfmap op mijn computer staan de manuscripten dan ook opgeslagen onder de naam van de vrouwelijke hoofdpersoon. Voor mij is dat het handigst.
Behalve dan als de hoofdpersoon van naam verandert. Dat overkomt me ook regelmatig. Tamara uit Huis vol Verleden heette eerst Liza. Ik wist al vrij snel dat die naam niet bij haar paste, maar schreef stug door. Dat doe ik nooit meer. Want nu heb ik nog steeds moeite met die nieuwe naam. En het is nog erger, want Hugo heette eerst Arthur, maar dat vond ik niet goed klinken bij Tamara. Daarom heb ik zijn naam ook veranderd.
Tegenwoordig pas ik namen gewoon meteen aan als ik besluit dat het anders moet. Ik ben bijvoorbeeld bezig met een roman over een vrouw die eerst Roos heette. Maar dat bleek toch niet haar naam te zijn. En ik had het dochtertje van Renske uit Dilemma ook al Roos genoemd. Dus heet deze vrouw nu Karlijn. Past beter bij haar. Ik sloeg het manuscript op onder de nieuwe naam, had een paar weken geen tijd om te schrijven en was het toen kwijt. Want ik was vergeten dat het een nieuwe naam had. Het systeem is nog niet helemaal waterdicht. 😉
Karlijn staat nu even in de wacht. Ik vind haar verhaal boeiend, maar ben niet zeker van de aankleding. Ik heb haar namelijk op reis gestuurd en maak gebruik van mijn eigen reis naar Zuid Afrika om haar belevenissen te beschrijven, maar ik weet niet of ik het handig is om anekdotes uit mijn eigen leven te verwerken in mijn fictie. Het voelt niet helemaal goed.
Even laten rusten dus. En als het over een paar maanden nog steeds niet goed voelt een andere manier verzinnen om Karlijn en haar ex-man een paar weken verplicht met elkaar te laten optrekken.
Op dit moment ben ik bezig met het verhaal van Donna. Die naam past perfect bij de hoofdpersoon. Vind ik in ieder geval. Donna is fotografe, gedreven, artistiek en vrijgevochten.
Haar verhaal is goed, maar mijn uitwerking klopte niet. Na veel piekeren ben ik opnieuw begonnen, in een totaal andere setting. Het landgoed en de baron veranderden in een boerderij en een boer. En zijn zus heet nu Femke in plaats van Elaine, maar gelukkig was zij niet de hoofdpersoon, dus kan het manuscript dezelfde naam houden.
Eigenlijk is dit verhaal trouwens nog veel te pril om er iets over te zeggen. Vergeet het bovenstaande dus maar snel, want er staan er eerst nog een paar andere dames op de lijst:
* Gooisch meisje Odette (die eerst Margriet heette, maar dat terzijde) beleeft avonturen op een boerderij
* Hoe het verder gaat met Renske, het zusje van Sofie uit Incognito, is vanaf november te lezen in Dilemma (een voorproefje is al te downloaden).
* En mijn uitgever leest deze maand het verhaal van Antoinette. Dat schreef ik al in 2008, na Huis vol Verleden, maar omdat het een iets ander genre is (Relax+) heeft het even in de wacht gelegen. Ik ben erg benieuwd of zij de volgende is met wie jullie kennis mogen maken…