Op avontuur

Zaterdag zijn wij ontsnapt uit de sleur. We zijn op avontuur geweest. Dat moet een mens zo nu en dan eens doen. Het is alleen af en toe zo lastig te regelen. Weekenden hebben we niet echt. Normaal gesproken werken wij gewoon door op zaterdag en zondag, tenzij we ergens naar toe moeten. Verjaardagen of Moederdag of iets dergelijks. Dat breekt ook, maar avontuurlijk is het niet.
Dus toen we zaterdagavond naar Zeeland moesten rijden om iets groots op te halen, besloten we spontaan daar gebruik van te maken. We zadelden onze bloedjes van kinderen op met “eten uit de magnetron” (wel door mij gekookt, hoor, we zijn nog niet zover gezonken dat we ze die magnetronrommel uit de supermarkt laten eten) en lieten hen moederziel alleen achter (een uurtje, want daarna zou het drietal ons alleen achtergelaten hebben omdat zij naar een concert in het dorp gingen).
We reden de normale route richting Zeeland tot we trek kregen. Bij een kruispunt zagen we links een patatkraam, dus gingen we rechts. Dat is ons soort logica. We volgden de borden naar Stad aan ’t Haringvliet. Daar waren we nog nooit geweest, wat altijd een goede reden is om ergens naar toe te gaan. En bovendien klonk het als een plek waar je wel iets te eten kunt krijgen.
We reden door lege vlaktes, waarvan ik niet wist dat we die hadden op slechts een half uurtje afstand van de drukte van Rotterdam en kwamen daarna in Stad aan ’t Haringvliet terecht. Wat een schattig dorpje bleek te zijn. Ik zag een huis te koop staan en wilde er direct gaan wonen. Helaas was echtgenoot nuchter genoeg om me te vertellen dat wij ons vast niet erg thuis zouden voelen in een dergelijk dorp. Waar hij gelijk in had.
We reden een rondje en vonden twee antiekwinkels, maar verder geen teken van middenstand. Geen supermarkt en ook geen snackbar of restaurant. En toen we het bordje “centrum” volgden, was het hele dorp ineens weg. Dus zijn we maar verder gereden.
Inmiddels regende het verschrikkelijk en dat was ook best avontuurlijk. Er reed namelijk iemand voor ons die niet durfde te rijden en bij elke bocht gevaarlijk in zijn remmen ging. Uiteindelijk arriveerden we veilig in Stellendam. Daar stond een bord met mes en vork erop, dat ons verwees naar “Het Wapen van Stellendam”. Wij hadden inmiddels echt behoorlijk honger en besloten dat een kans te geven.
Het wapen was in twee stukken verdeeld. Een snackbar en een echt restaurant. Omdat we inmiddels door onze zwerftocht over het eiland al heel wat tijd kwijt waren geraakt dachten we dat het slim was om voor de snackbar te kiezen. Dat was een heel apart geval. Ik heb nog nooit een snackbar gezien waar men vloerbedekking heeft. En het was niet eens vies. Verder was het er dorps gezellig. Ik weet dat ik ook in (nou ja, buiten) een dorp woon, maar dat is stiekem heel stads. Dit was echt dorps. Duidelijk zo’n plek waar iedereen elkaar kent. Wij werden dus aangestaard en verder genegeerd. We bestelden een loempia menu. Iets wat je natuurlijk nooit moet doen als je een beetje haast en al erge honger hebt. Loempia’s duren lang. Dus besloten we alvast een portie bitterballen te bestellen. Alleen vergaten we erbij te zeggen dat we die meteen wilden hebben, dus kregen we ze tegelijk met ons menu. Ach ja. Maakt niet uit. We zaten daar wel ontspannen eigenlijk.
En het eten dat we uiteindelijk toch gewoon kregen was heerlijk. En veel. Ik kreeg het niet op en echtgenoot kreeg mijn restanten ook niet op.  Dan is het echt veel, dat kan ik u wel vertellen.
Toen we de snackbar, die ’s avonds ook fungeerde als café en daar al langzaam aan begonnen was, verlieten, was het gestopt met regenen. We hadden geen idee waar we heen moesten, maar echtgenoot deed interessant aan de hand van de plaats waar hij de zon vermoedde. Het was alleen lastig dat het bij vermoeden bleef, omdat er nog steeds hele dikke grijze wolken hingen. Toch slingerden we spontaan de goede kant uit en bevonden we ons ineens weer op een bekende weg, zodat we maar een half uurtje te laat waren.
Eigenlijk stelt het niets voor, als je het zo vertelt. Een uurtje omrijden door een klein stukje Nederland en een simpel hapje eten in een onbekende plaats, dat is echt niet zo bijzonder. Maar wij zijn er enorm van opgeknapt!