Volwassen

Mensen, wat vliegt de tijd! Is het echt al een jaar geleden dat ik me verwonderde over het feit dat de oudste dochters achttien jaar werden? Dat moet wel, want morgen worden ze negentien. Dat jaar is echt belachelijk snel gegaan. Het was dan ook een behoorlijk heftig jaar. Ze deden eindexamen VWO en haalden het ook nog allebei. Ik zat in een zaal en zag mijn meisjes binnenlopen in avondkleding en met van die Amerikaanse vierkante hoofddeksels op, die ze later, met het diploma in hun handen, in de lucht mochten gooien. Overdreven, absoluut, maar de tranen stroomden over mijn wangen.
En toen begonnen ze een nieuw leven. Nieuwe scholen, ver uit elkaar. De één in Amsterdam, de ander in Leiden. En ze veranderden van schoolmeisjes in volwassenen. Zomaar.
Nou ja, zomaar? Natuurlijk gaat dat niet vanzelf. Dat gaat gepaard met huilen, lachen, zwijgen en gelukkig heel veel praten.
En niet alleen zij veranderen. Alles verandert. Ik ben nog steeds hun moeder, nog steeds degene bij wie ze uithuilen, degene waar ze mee komen praten als hen iets dwarszit en ook, omdat ze nog thuis wonen, degene die de was doet en zegt dat ze hun kamer moeten opruimen. Maar soms ligt er ineens een jonge arm om mijn schouders als ik het even niet meer zie zitten. Soms is de vaatwasser al leeggeruimd als ik mezelf eindelijk uit bed gesleept heb en soms ben ik degene die advies krijgt als ik ergens niet uitkom. En nu er eentje een rijbewijs heeft, hoef ik ineens niet meer overal zelf naar toe te rijden.
Natuurlijk zijn ze bezig met het opbouwen van hun eigen toekomst, hun eigen leven. Maar ze zijn nu, anders dan vroeger, volwassener, ook betrokken bij wat ik doe.
Het was Deb die mijn visagie deed en de foto maakte, toen ik een portret moest inleveren voor op de achterkant van mijn nieuwe roman. En het was mijn Nederlands studerende dochter Esther die dat hele manuscript nog eens doornam om de laatste kleine foutjes eruit te halen.
Ja, ik denk dat het wel went, volwassen dochters. En dat is maar goed ook, want het duurt nog maar een maand of zeven en dan heb ik er drie…