Zuid Afrika (4)

Ondanks de vreselijke tocht van de vorige avond, stapten echtgenoot en ik, samen met een paar groepsgenoten, de volgende ochtend alweer in een jeep die ons over de Sanipas zou voeren, naar het koninkrijkje Lesotho. Dat is vanaf die kant alleen met een 4×4 auto te bereiken, dus dat zegt wel wat over de begaanbaarheid. We hebben er wel een simpel bestelbusje hebben zien rijden, maar die haalde het maar net. Toen wij vroegen waarom ze dan met zo’n busje de pas over wilden, zei de gids laconiek: “Ze hebben het geld nodig, het is een taxi bedrijf.”
Bij de grens zagen we zo’n busje stoppen en toen bleken er zeker een stuk of twintig mensen in te zitten. Veel meer dan er officieel inpassen. Dat zie je in heel Zuid Afrika. Als het past dan mag het, blijkbaar.
Zowel in Swaziland als in Lesotho nemen ze hun grenzen erg serieus. Eerst moet je in de rij om een stempel te krijgen waarmee je Zuid Afrika mag verlaten, vervolgens moet je te voet het hek door om daarna weer in de rij te gaan staan voor een stempel om Swaziland in te mogen. Om Lesotho in te mogen moet je tussen die twee hekken nog even de Sanipas oversteken. Wij vonden de weg naar de pas al best heftig, maar dat was nog maar een voorproefje. De pas zelf is enorm steil en je hobbelt acht kilometer lang over rotsblokken. Eigenlijk is er gewoon geen weg. Toch ben ik geen moment bang geweest. Zelfs niet toen we de “Whisky Bocht” voorbij waren. Die bocht heet zo, omdat je om verder te gaan, of heel dapper moet zijn, of een flink glas whisky moet drinken. Gelukkig schaarde onze chaufferende gids zichzelf onder de eerste noemer.
Veel hebben we van Lesotho niet gezien. Na veel geschud en gerammel arriveerden we op een hoogvlakte, waar een paar traditionele huisjes stonden. Ik heb me daar vooral vermaakt met het kijken naar een groepje kinderen. Drie broertjes speelden met een kruiwagen. Erin klimmen, proberen te rijden, gevaarlijk maar leuk. Nadat vader, net als de kinderen gekleed in een combinatie van verschoten westerse kleding en traditionele dekens, daar een stokje voor gestoken had, begonnen ze in een hoekje een beetje te klieren, tot hun “grote” (ik schat een jaar of zeven) zus erbij kwam. Ik heb een prachtige foto van het kind, armen in de zij en aan haar gezicht is te zien dat ze de broertjes flink de les aan het lezen was. Die had, zo jong als ze was, stevig de wind eronder.
Een stel jongemannen maakte muziek. De één zong een ritmisch lied en de ander speelde op een instrument dat niet meer was dan een oud olieblik met een paar snaren. Maar de klank was mooi, net als een viool in Ierse muziek.
Na een lunch in de hoogste pub van heel Afrika, hobbelden we weer naar beneden. En besloten de dag voor de verandering nu eens met een lekke band, maar toen reden we gelukkig al weer op een veilige asfaltweg…