Randstad vermijden

“Vermijd op 31 maart de Randstad”  staat er al dagenlang op de borden langs de snelweg te lezen. Natuurlijk lever ik daar hardop commentaar op. Ik heb immers nog steeds geen radio in de auto.
Niet dat ik geen radio heb, hoor. Ik heb er zelfs twee. Maar mijn auto is een “kaal model”. Lees: de goedkoopste uitvoering. Er kan dus wel een radio in, maar daarvoor moet je allerlei ingewikkelde dingen doen met draadjes doorknippen en ergens anders weer vastmaken. Dat kan ik dus niet zelf en mijn man heeft er geen tijd voor. Al twee jaar niet.
Het is niet zo erg eigenlijk. Ik rijd toch voornamelijk korte stukjes en dan mis je zo’n radio niet echt. En voor de gezelligheid praat ik tegen de TomTom, andere automobilisten en dus ook tegen de borden die mij vertellen dat ik de Randstad moet vermijden vandaag.
Want dat vind ik een beetje vreemd. Dat zeg ik dus ook.
“Lieverd”, zeg ik. Want je moet zo’n bord wel te vriend houden, wie weet wat er anders in eens in beeld verschijnt. Je moet er toch niet aan denken dat zo’n ding ineens aan iedereen gaat melden dat ik van huis gegaan ben zonder mijn keuken op te ruimen. En aangezien ik ook al naar bed gegaan was zonder diezelfde belangrijke taak uit te voeren, kunt u zich indenken dat ik mij daar een beetje voor schaam. Het is niet iets wat je in het openbaar op een bord langs de snelweg wilt zien staan.
“Lieverd”, zeg ik dus “Ik kan de Randstad helemaal niet vermijden op 31 maart.”
Ik wil nog uitleggen waarom, maar het bord laat me niet uitpraten. Het moet, zegt hij. Want er komen vele belangrijke mensen naar Den Haag en die willen natuurlijk wel tijdens kantooruren praten, dus komen zij compleet met beveiliging en politiebegeleiding gezellig tijdens de ochtendspits aan en gaan zij gedurende de avondspits weer weg. Alleen mevrouw Clinton is eigenwijs. Die overnacht in het Kurhaus. Maar ik denk weer niet dat ze een trammetje naar het congresgebouw pakt. Dus moet iedereen gewoon de Randstad vermijden, dan is er tenminste plaats voor al die belangrijke mensen.
Dat vertelt dat bord mij allemaal, zonder dat ik er een speld tussen kan krijgen. Maar als hij even ademhaalt zie ik mijn kans. “Lieverd”, zeg ik (al klinkt dat nu een stuk cynischer dan daarnet), “Ik kan de Randstad helemaal niet vermijden, want ik woon hier!”