Opvoeden

Opvoeden is niet altijd gemakkelijk. Nou ja, eigenlijk is het gewoon altijd moeilijk. Maar ik vind het vooral moeilijk als er van die langdurige gevallen zijn. Van die “ze-moet-het-zelf-maar-voelen-dingen”, die toevallig altijd samen vallen met “anders-leert-ze-er-niets-van-situaties”.
De laatste weken staan hier wat dat betreft in het teken van fietsen en geld. U zult het misschien niet geloven, maar in anderhalve maand tijd zijn hier twee fietsen gestolen. Dat is erg, zult u zeggen. Ja. Maar wat nog veel erger is: beide fietsen stonden niet op slot.
De eerste fiets werd geparkeerd bij het metrostation. Deze dochter dacht er twee haltes verder pas aan dat die fiets niet op slot stond. En vond het vervolgens te lastig om terug te gaan. Na een hele dag was die fiets dus weg.
Toen wij trouwden hadden we heel duidelijke ideeën over de opvoeding. Wij zouden onze kinderen nooit straffen. Dat klinkt erg soft, maar dat is het niet. Wij gingen er vanuit dat een domme fout of een foute actie gevolgd moet worden door bijpassende consequenties. Zonder eten naar bed is dus nooit een goede straf en een week niet computeren alleen als die verslaving de oorzaak is van lage cijfers of zoiets. Natuurlijk is de praktijk lastiger dan de theorie en zullen wij heus wel eens buiten onze eigen maatstaven gestraft hebben, maar dat is in ieder geval het uitgangspunt.
Een door je eigen schuld gestolen fiets heeft dus de consequentie dat je zelf een nieuwe moet kopen. Naar school lopen is geen optie namelijk, tien kilometer is een beetje ver. En het openbaar vervoer is zo duur dat je een nieuwe fiets er zo uit hebt.
Dus ging ik op zoek naar een fiets binnen het niet zo ruime budget van deze dochter. En vond er een bij de fietsendiscounter. Daar moet je trouwens ook even zoeken naar de echt betaalbare fietsen, maar ze zijn er wel. Probleem opgelost.
Alleen had ik niet het gevoel dat ze er echt iets van leerde. Deze fiets had geen versnellingen, maar ze fietst er toch heel aardig op. Haar spaarrekening was leeg, maar dat deerde haar blijkbaar niet zo heel erg. Tot de afgelopen week.
Het begint langzaam wat beter weer te worden en dat heeft in dat vrouwenhuishouden hier altijd direct een enorme winkeldrang tot gevolg. Ook bij de dochter met de nieuwe fiets. Maar die heeft nu dus bijna geen geld meer over. En dat begint eindelijk door te dringen.
Er wordt hier heftig gemopperd, gezucht en geklaagd. Dan zou je denken dat ik tevreden opvoedkundig glimlach als ze dat doet, maar als ik heel eerlijk ben, vind ik het ontzettend zielig! Ik zit voortdurend te piekeren of we niet te zwaar gestraft, oh nee, opgevoed hebben en hoe ik haar stiekem een beetje kan matsen om het leed te verzachten. Of moet ik dat toch maar niet doen? Ik vind het echt heel erg lastig.
En dan zijn we er nog niet. Want ik schreef het al aan het begin van dit stukje: dit verhaal gaat over twee fietsen.
Drie weken na het eerste fietsendrama belde een andere dochter. Of ik haar van het werk kon komen halen. Fiets weg. Vergeten op slot te zetten. En dat nog wel nadat ze haar zusje had lopen uitschelden omdat ze het zo ontzettend stom vond. Dat was dus eigenlijk ook al een toepasselijke straf, maar ook deze dochter moest zelf een nieuwe kopen. En ook deze dochter deed dat fluitend. Ze had een wat ruimer budget en kon er zelfs één in haar lievelingskleur uitzoeken.
Alweer bij de fietsendiscounter, waar ik overigens tot mijn verbazing ook iemand zonder klagen een behoorlijk hoog bedrag zag afrekenen. Voor sommige mensen is het idee dat ze goedkoop uit zijn blijkbaar genoeg en daar maken dat soort zaken (begrijpelijk!) dankbaar gebruik van. Maar dat terzijde.
Deze dochter is dus eigenlijk heel tevreden met haar nieuwe fiets. En nu vraag ik me dus af of ze hier wel van geleerd heeft. Voelt ze het wel genoeg? Was dit niet erg pedagogisch verantwoord maar zonder resultaten? Zet ze haar fiets nu wel op slot?
Maar aan de andere kant zie ik er ook niet echt naar uit dat het straks tot haar doordringt dat die domme actie er voor gezorgd heeft dat ze haar bankrekening heeft moeten leeghalen.
Want raad eens wie dat straks het hardste voelt? Nee, opvoeden is echt niet gemakkelijk!