Rommeltje

Ik moet van alles vandaag, maar ik zit met mijn hoofd heel ergens anders. Ik moet een telefoontje plegen, een paar boeken versturen, naar een prijsuitreiking voor de krant en ook nog even mee naar de stad met één van de dochters. Die werkt bij een modezaak en heeft wat dingen apart laten hangen. Het is natuurlijk wel heel lief dat ze nog steeds mijn mening wil, maar het komt zo lastig uit.
Want behalve dat ik het dus best druk heb, zit ik met mijn hoofd bij een nieuw boek. Ik was er al mee bezig, maar liep vast toen de presentatie dichterbij kwam. Logisch, een mens kan niet alles tegelijk. Dus richtte ik me op mijn presentatie en op Tamara en Hugo uit “Huis vol verleden”. Mijn eerste boek ging de wijde wereld in. Tijdens de presentatie verkocht ik er al tientallen en verder is het afwachten wat men ervan vindt. Erg spannend. Sofie, de hoofdpersoon uit mijn nieuwe verhaal, verdween dus de afgelopen weken naar de achtergrond.
Maar nog geen dag na de presentatie dook ze alweer op en nu zit ik weer tot over mijn oren in haar problemen. Het wordt een heel ander verhaal, maar dat maakt het juist boeiend. Ook schrijf ik dit verhaal op een heel andere manier. Waar ik bij Huis vol verleden gewoon bij het begin begon en aan één stuk doorschreef, heb ik nu een situatie in mijn hoofd die iedere keer om net iets inleiding vraagt. Dus ben ik nu voor de derde keer het begin aan het herschrijven. Leuk, maar ook lastig.
Daarnaast opperde mijn gezin dat ik op basis van mijn eerste boek wel een trilogie kon schrijven, met als tweede en derde deel Huis vol heden en Huis vol toekomst. Het was een grapje, maar eigenlijk is het niet eens zo’n slecht idee. Dus duiken nu ook Tamara en Hugo, die ik een heerlijk happy end gegeven had, weer op in mijn hoofd. En ineens blijkt er over hen toch ook nog meer te vertellen te zijn. Heel fijn, maar ik zit nog met Sofie. Die wil niet nog eens aan de kant geschoven worden en komt voor haar rechten op. Dat verhaal moet er dus nu uit. Ongeacht opdrachten voor de krant, boeken die verstuurd moeten worden, telefoontjes en kledingaankopen dus.
Ik vraag me weleens af of het in het hoofd van iedere schrijver zo’n rommeltje is…