Ruimte maken

Nog geen dag nadat ik een medeblogger vertelde dat ik groen zag (van jaloezie dus) bij het idee dat zij een heus eigen kantoor kreeg, begonnen we hier voor de zoveelste keer met het maken van mooie plannen. Wie mijn schrijfsels al wat langer volgt, weet dat we één kamertje over hebben in dit huis. Kamertje, want het heeft hetzelfde bescheiden formaat als de andere vier slaapkamers hier in huis, ongeveer 7 vierkante meter. En “over” is misschien een beetje te positief gesteld. Eigenlijk hebben we nog steeds ruimte te kort. Vandaar dat dit kamertje in die bijna vier jaar dat we hier wonen al regelmatig van doel veranderd is.
Het begon met het idee dat we het nog “even”  af zouden werken en dan zou Miriam er gaan slapen. Dat was een mooi plan, want dan zouden de drie dochters bij elkaar in de voormalige garage liggen en wij de bovenverdieping voor onszelf zouden hebben. In verband met privacy een fijne oplossing, want één van de dochters moet nu door onze kamer naar de hare. Maar het afwerken liet een beetje op zich wachten.
Tot echtgenoot nu bijna drie jaar geleden voor zichzelf begon. Toen besloten we dat het kamertje gebruikt ging worden als kantoor. Dit was de beste locatie, want er zit een buitendeur in. Die zouden we dan niet dichttimmeren, maar gebruiken als ingang voor eventuele zakenrelaties. Toch fijn als die niet door de gang die als bijkeuken dienst doet (oftewel, waar bijna altijd de wasmachine of de droger staat te draaien) en langs de dochterslaapkamers hoeven. Maar we kwamen in tijdgebrek, echtgenoot begon gewoon vanaf de bank te werken en dat beviel zo goed dat hij het hele kantoor niet eens meer wilde hebben. Het kamertje bleef half afgewerkt en raakte langzamerhand steeds voller gestapeld met dingen die we nergens anders kwijt konden.
Vorig jaar in de zomer bedachten we dat we graag een houtkachel wilden hebben en het kamertje kreeg een nieuwe bestemming. We zetten de paar oude kasten die er al stonden halverwege, zodat de ene helft als bergruimte dienst kon doen en de andere helft (de kant met de buitendeur) als houtopslag. De “houtopslag”  raakte stiekem weer vol met andere dingen en de bergruimte was eigenlijk veel te klein, maar dat ging ik ooit nog eens opruimen.
In november kwamen we er achter dat het aanschaffen en installeren van die houtkachel een veel te grote kostenpost zou worden. Dat zou nog zeker een jaar, of langer, gaan duren.
Wel zouden we een grote vrieskist gaan aanschaffen. Ik haalde dus de rommel uit de zogenaamde houtopslag, verschoof de kasten en maakte plaats voor de vrieskist. Dat was in december. Nu zijn we ruim een maand verder en de plannen zijn weer veranderd.
Want na een flinke dip de afgelopen weken, begin echtgenoot te beseffen hoe fijn het is om werk en prive gescheiden te houden. Hij heeft nu een kantoor buitenshuis en laat zijn laptop daar gewoon staan na werktijd. En aangezien ik dezelfde burn-out klachten vertoon vond hij dat ik ook maar eens moest gaan proberen om werk en prive te scheiden. Maar dat valt niet mee als je bureau in de huiskamer staat. Eerst bedachten we dat ik dan bij hem op het kantoor buitenshuis zou gaan zitten, maar dat leek me in de praktijk toch minder prettig. Wel handig voor de boekhouding en het zou ook kunnen als ik meer commercieel schrijfwerk had. Maar ik zie mezelf geen romannetje schrijven terwijl echtgenoot en zijn zakenpartner IT-dingen zitten te doen. Dan voel ik me toch een beetje “out-of-place”. Dus bedachten we dat ik dan het berghok, zoals het kamertje inmiddels genoemd werd, verder zou gaan opruimen. Er zouden dingen verplaatst gaan worden naar het kantoor buitenshuis en dan zou ik plaats hebben om daar een bureau neer te zetten. Maar vlak daarna werden we weer eens geconfronteerd met het gebrek aan privacy als je zestienjarige dochter haar kamer alleen kan bereiken door vlak langs het bed van haar ouders te lopen (ook onze kamer is niet groter dan die 7 vierkante meter) en toen zijn we weer van plan veranderd.
Na hard denken en veel meten, bleek de vriezer toch in de gang te passen. Dan moet de kast van mijn grootmoeder terug naar de huiskamer, op de plek waar ik nu mijn werkplekje heb. Dat vind ik wel fijn, van die kast, want die staat in de gang zo’n beetje verstopt achter de wasmachine en de droger en dat is zonde. Als de vriezer weg is uit het kamertje, kan ik vast beginnen met aftimmeren en schilderen. Ondertussen gaat echtgenoot de servers verhuizen naar kantoor en kan één van de kasten uit het berghok op de plek van de servers gezet worden. Wat er in de andere kasten staat moet dan weer verspreid worden over het huis, kantoor en vuilnisbak, zodat het kamertje leeg komt. Dan gaat jongste dochter uiteindelijk toch daar slapen (inderdaad, dat was plan 1, ooit). En het kamertje dat dan boven vrij komt, wordt gedeeltelijk bergruimte en verder mag ik het in gebruik nemen voor mijn schrijf- en naaiwerk!
Ik hoef dus straks niet meer groen te zien van jaloezie op iemand met een eigen plekje. Dan heb ik zo’n plekje zelf ook!
Alleen moet ik er dus wel nog een klein beetje werk voor verzetten. En nu maar hopen dat de plannen niet weer veranderen voor ik klaar ben!