Geen schrijfsel, vuile was en koffie

Ik geef het op. Er komt deze week geen schrijfsel.
Zo nu weet u het. Ik vind het wel treurig, want ik ben de laatste tijd al niet zo trouw. Dat is erg, want ik doe dit om mezelf te bewijzen dat ik het kan, wekelijks een stukje neerzetten. Maar soms kan ik het dus niet.
Dat klinkt simpeler dan het is. Want ik ben in zo’n schrijfselloze week vaak wel een keer of zes begonnen. Maar dan vond ik het niet iets om zomaar op het wereldwijde web te zetten. Ja, ik weet wel dat inmiddels de halve wereld niet alleen de schone, maar ook de vuile was buiten hangt op het internet, maar ik probeer dat toch maar niet te doen.
Veel vuile was is er niet trouwens. De wasmachine en de droger hebben de hele dag gedraaid. Er zal inmiddels vast wel weer iets in de wasmand liggen, want die is nooit langer dan een kwartier leeg, maar toch. Veel zal het niet zijn.
Figuurlijke vuile was heb ik ook niet veel. In een gezin met pubers gebeurt wel eens wat, natuurlijk. Er is er één erg hard op haar knieën gevallen. Daar pieker je dan over. Maar als je er over nadenkt, blijkt het beter te gaan zodra het kind een beetje rust neemt. Dat het nog niet zo heel goed gaat, komt omdat ze dat niet doet. “Ik stel me aan!” roept ze en loopt op school gezellig met de rest van de klas de trappen op en af. Ze hebben daar wel een lift, maar die vind ze eng. Ik begrijp ook niet dat zo’n grote school alleen een wankele goederenlift heeft en geen normale personenlift. Maar goed, het zou beter zijn als ze er wel gebruik van maakte. Ze besloot daarnet toch maar niet te gaan werken. Ik hield me in en zei:  “Dat lijkt me verstandig.”, in plaats van wat ik dacht (welke idioot denkt er vijf uur door een tomatenkas te kunnen rennen met zulke pijnlijke knieën?).
Een andere dochter is haar kamer aan het opruimen. Alweer, nog steeds. Altijd eigenlijk. Er komt geen eind aan. Heel soms is het eventjes netjes, maar dat duurt niet lang. Het lijkt wel een beetje op die wasmand, eigenlijk.
De derde dochter had een slechte bui. Maar die lijkt op haar vader en praat nergens over. Die bokt. Andere dochters en ik praten. Oeverloos. Wij razen en tieren en huilen. Maar deze dochter en haar vader niet. Die zwijgen.
Daar kan ik niet tegen. Ik had gelijk, dus ik probeerde haar terug te pakken en zweeg ook. Eventjes, want lang hield ik het niet vol. toen hebben we het uitgepraat en was het over.
Niet bijster interessant allemaal. Geen dingen die geheim moeten blijven, maar ook niets om een schrijfsel van te maken.
Verder had ik het druk vandaag. Maar dat is ook niet nieuw. En ik heb daar pas al een stukje over geschreven. Dat kan ik niet blijven doen. Tenminste niet hier. Ik ben dat wel aan het doen voor het engelse weblog. “A day in the life of” gaat dat heten, dat doen er wel meer en het is leuk om te lezen.
Het viel niet mee om alles bij te houden, ik zal het wel een beetje moeten bewerken. Ik zat al aan twee kantjes toen het nog niet eens avond was. En dan heb ik de dochters met boze buien, rommelige kamers en zere knieën er nog uitgelaten. Het is wel een grappige manier om een dag te documenteren, met de tijden erbij. Als ik het teruglees, zie ik vooral veel heen en weer rijden, want de dochter met de zere knieën kon natuurlijk ook niet naar school fietsen en ik had twee opdrachten voor de krant. Ik drink ook opvallend veel koffie. Het heeft jaren geduurd voor ik dat spul ging waarderen, maar nu leef ik er op. Blijkbaar, want het gaat eigenlijk zonder erbij stil te staan. Ik merkte het pas toen ik het opschreef. Zeker als echtgenoot thuis is drink ik veel. Die laat namelijk regelmatig zijn koffie koud worden en vraagt dan om nieuwe. Maar dan heb ik de mijne al op en ik doe rustig nog even mee. Om vijf uur zat ik echter vol. Toen kwam het nog net niet letterlijk mijn neus uit. Om half acht kon er wel weer een kopje in, maar nu zit ik braaf achter de sinaasappelsap. Want ik zou vannacht graag wel een beetje willen slapen.
Als ik nu maar niet pieker over dochters met…. enzovoorts. Over mijn onregelmatige schrijfsels hoef ik in ieder geval even niet te piekeren, want het is er zo stiekemweg toch eentje geworden!