Over rommelige dagen en instortende kasten

Daar ben ik weer. Mijn excuses voor het overslaan van twee weken. Het voelt fout, alsof ik gespijbeld heb, maar er zat werkelijk geen enkel zinnig woord in mijn hoofd. Alleen pijn en zware vermoeidheid. Maar daar wilde ik het dus niet over hebben.
Deze week is mijn leven weer normaal. Dat wil zeggen, chaotisch, onvoorspelbaar en druk. Maar dat bevalt me toch een stuk beter dan de voorgaande twee weken.
Maandag wilde ik vol goede moed beginnen aan het huishoudelijk werk, waar ik dus ook al twee weken lichtelijk de pet naar gegooid had. Ik begon voor de verandering maar eens achter aan mijn lijstje, want dat deel schiet er nog al eens bij in. Strijken dus. Twee uur achter elkaar. Tja, dan is je dag gauw om. Maar echtgenoot heeft nu tenminste weer een stapel nette overhemden in de kast en ik hoef niet gauw voor hij naar iets belangrijks toe moet een overhemd uit de mand te vissen om nog even snel te strijken.
Toen dacht ik meteen die kast maar aan te pakken. Daar moesten zomerkleren uit en winterkleren in. Die winterkleren liggen onder ons bed en daar kan je niet gemakkelijk bij. Je moet de matrassen dan op het achterste bed leggen en de voorste bed bodem daar weer op. Snapt u? Zo niet, dan is dat niet erg. Het is gewoon niet gemakkelijk, dat is duidelijk.
Ik stapelde dus de bedden op en begon de kleding uit te zoeken. Na een half uurtje hing alles voor de winter in de kast en lagen de zomerjurkjes en -rokken (oh, wat zal ik die missen!) in de zakken onder het bed.
Toen keek ik naar mijn kast en dacht: “Wat staat dat ding scheef!”
Schever dan normaal dus, onze kamer heeft een scheve vloer, dus een beetje scheef is normaal. Gek woord, scheef. Als je het vaak schrijft, vraag je je af of het wel een normaal woord is. Schuin is misschien beter, Maar als je dat vaak schrijft, krijg je hetzelfde effect. Oh, ik dwaal af.
Ik ga de kast dus een zetje. Maar nu stond hij de andere kant op scheef. Ik gaf hem dus nog maar een zet en bedacht toen pas dat zoiets niet normaal was. Het wees bepaald niet op een stabiele kast. Dus riep ik echtgenoot, die dat bevestigde. Die kast ging instorten.
Dat kon best, want die kast wordt zwaar belast. Dat ding bevat niet alleen zowel mijn kleren als die van echtgenoot, maar er bovenop staan tegenwoordig plastic kratten met mijn voorraad stoffen en wol erin.
Echtgenoot kon die kast wel redden, zei hij, maar dan moest alles eruit. Dus haalde ik alles wat ik er net in gelegd en gehangen  had uit, haalde echtgenoots kleding eruit (die heeft geen zomer/winter wisseling) en alle andere inhoud (ondergoed, sokken, beddegoed, mijn laarzen en tassen). De dozen met stoffen en wol moesten er natuurlijk ook af.
En dat in een kamertje van twee bij drieenhalf!
Toen moest de kast gekanteld worden om de achterkant er weer in te zetten. Er moesten blokjes onder om hem recht te houden. En toen vond echtgenoot dat er ook nog blokjes naast moesten. Maar daarvoor hadden we niet de goede (lees heel erg lange) schroeven.
Die moest ik dus maar even halen. Ik had nog meer boodschappen, dus ik maakte mijn rondje door de stad en kwam er toen bij de Praxis achter dat ik het blokje vergeten was. En ik had niet gemeten hoe lang die schroeven moesten zijn.
Dus ging ik eerst maar naar huis en daarna naar het dorp om nog wat andere boodschappen te doen. Nu had ik wel het blokje bij me, maar bij de baas van onze plaatselijke klussenwinkel heb ik een naam op te houden. Op schrijfgebied eigenlijk, maar dan wil je verder ook niet af gaan, dus ik besloot het blokje op te meten (ik heb een meetlint in mijn tas) en niet mee naar binnen te nemen.
Ik kocht schroeven en kwam terug bij mijn auto. Paste voor de zekerheid toch maar even bij het blokje en bleek toen de maten verkeerd onthouden te hebben. Kocht dus nog meer schroeven en reed naar huis. Moest nog een keer naar dezelfde winkel (met postagentschap, klein dorp) om postzegels te kopen voor de facturen die die dag weg moesten. Daar ging mijn reputatie.
Nou ja, die kan wel wat hebben.
Echtgenoot had het druk met klanten en had geen tijd om die blokjes vast te zetten. Ik zag het even niet zitten om het zelf te doen, dus het duurde nog uren voor ik de rommel in onze kamer kon opruimen. En toen was de maandag om en mijn week alweer rommelig en chaotisch begonnen.
En toen ik erover nadacht, besefte ik dat ik dat rommelige nog het meest gemist had in die twee (eigenlijk drie) weken ziek zijn…