Een gat

De twee oudsten zijn deze week met school op zeilvakantie. En het is net of er een gat in mijn dagelijks leven zit. Als je gewend bent aan drie pubers die altijd en overal in de weg zitten en aandacht vragen, dan is het huis ontzettend leeg als je er maar eentje hebt.
Verder zit er in de achtergrond een stemmetje dat me voortdurend herinnert aan alle gesprekken over deze week die we vooraf gehad hebben. De dames hadden er namelijk helemaal geen zin in omdat dit uitje er om bekend staat dat er belachelijk veel gedronken wordt. Dat is niet zo heel speciaal, dat weet ik wel. Want onze werkweken, twintig jaar geleden, waren ook berucht. Toch kan ik me nauwelijks iets herinneren van drankgedoe. Ja, een half plastic bekertje goedkope wijn, dat mijn beste vriendin voorzag van rode wangen en iets meer lef ten opzichte van die ene jongen. Maar verder? Ik dronk toen niet en volgens mij was ik lang niet de enige.
Maar goed, de jeugd van tegenwoordig schijnt erger te zijn dan de jeugd van toen. En we weten van een aantal klasgenootjes dat regelmatig veel te veel drinkt. Dat is de reden dat onze dochters buiten de groep vallen. Ondanks dat ze er nooit rechtstreeks discussies over gehad hebben, zeiden ze laatst, gaat men er gewoon van uit dat zij nauwelijks drinken. Waarschijnlijk omdat ze wel weten dat wij ook wat strengere regels dan de meesten hebben over computergebruik en zakgeld.
Toch gek, want onze dochters drinken dus heus wel eens iets. Vanaf dat ze een jaar of veertien waren mochten ze af en toe iets proeven en sinds hun zestiende mogen ze gewoon om een glaasje wijn, bier of iets anders vragen. Dat doen ze zelden overigens. Twee lusten het gewoon niet graag. Een van de drie vind het wel lekker, maar houdt uit zichzelf rekening met het feit dat ze nu eenmaal meestal weer vroeg op moet, de volgende dag.
Op feestjes gaat het ook altijd goed. Voor hun zestiende was de regel: liever niet, maar als je toch wilt drinken houd je het bij 1 glaasje. En nu, na hun zestiende, hebben ze zelf bedacht dat ze een drankje mogen voor ieder uur dat ze op zo’n feestje zijn. Wat ik een heel redelijke regel vindt.
Het zal dus wel loslopen met die twee.
Maar toch is er dat gat in mijn leven, deze week. Ook letterlijk trouwens. Want ik grijp regelmatig mis in de badkamer. Ik was vorige week echt behoorlijk ziek en had dus de dames gevraagd of ze zelf even wilden bedenken of we alles wel in huis hadden. Zij dachten van wel, maar begonnen zondagmiddag om vier uur pas met het inpakken van de tassen. Dus zaten wij maandag met een restje van de vieste tandpasta (aldus de overgebleven dochter), zonder shampoo (de dames hadden de bijna lege oude fles en de nieuwe fles eerlijk gedeeld) en zonder antiklitspoeling. En de enige haarborstel die nog in de badkamer lag, was die van oudste. Die is kapot. Dus had ze maar een andere meegenomen. Terwijl ze volgens mij twee of drie borstels in haar kamer moet hebben liggen, want ze krijgt regelmatig van die opklapbare gevalletjes voor in je tas met verjaardagen of Sinterklaas. Maar ja, die zijn niet prettig voor dagelijks gebruik, natuurlijk.
Ook bleek het leven voor hen gewoon door te gaan, ondanks dat ze weg waren. Want maandagavond om kwart over tien ging ineens de telefoon. Ik schrok ontzettend, want zo laat gaat de telefoon nooit. Het was één van de zeilende dochters, die even meldde dat ze met een vriendinnetje eindelijk de afspraak gemaakt had voor een musical waar ze heen zouden gaan en dat de kaartjes ook geregeld waren. Dat was fijn, want eigenlijk moest ik daarachteraan, maar van mij had ze dat wel even mogen sms-en of op een iets vroeger tijdstip mogen doorgeven. Maar goed. Ik vroeg nog of ze het naar haar zin had en ze zei: “Ja, hoor. Het is leuk.”
Nou, da’s mooi. En dat was dan het laatste wat ik gehoord heb. Vrijdagavond om kwart over zes staan ze weer bij school. Of later natuurlijk, want zo werkt dat met schooluitstapjes. Eerder kan ook, dat is helemaal stressen, want het duurt even voor je bij school bent en dan staan ze daar dus een kwartier te wachten. In hun eentje, want de rest woont veel dichterbij.
Maar ik kijk er naar uit. Dan is het gat weer gevuld. En ik denk er nog maar even niet aan dat over een paar jaar dat gat in mijn dagelijks leven normaal zal zijn…