Oranje boven

Koninginnedag. Ik ben er dol op. Eigenlijk ben ik helemaal niet koningsgezind, maar dat maakt niet uit. Ik vind het toch gezellig.
Mijn vroegste herinneringen aan die dag zijn wel heel koningsgezind trouwens. Want wij gingen met de basisschool (toen nog de lagere school) altijd eerst verkleed in optocht het dorp door en daarna zingen voor de bejaarden. “In een blauw geruite kiel, stond hij aan het grote wiel” en “In naam van Oranje doe open de poort”. Die laatste is een van mijn favorieten, omdat ik het ritme in de melodie zo pakkend vond. En natuurlijk de zilvervloot (“Piet Hein! Piet Hein! Piet Hein zijn naam is klein), dat kon je zo heerlijk hard zingen. De bejaarden vonden het toch wel prachtig. En na het zingen weer terug naar school en spelletjes doen. Dan was de ochtend nog niet eens om, want we begonnen vroeg. Volgende stop was opa en oma, want dan konden die zien hoe we verkleed waren. Bij opa en oma stond altijd de televisie aan en dan konden we nog net een stukje van het defilé (in de Juliana-jaren) of het bezoek van de koningin aan altijd andere dorpen dan het onze (Beatrix) zien. Dan thuis wat eten en naar de rommelmarkt en de kermis.
Van latere jaren herinner ik me vooral de rommelmarkt. Honderden boeken heb ik daar gekocht. En dan ‘s avonds naar de Taptoe. Ik hield helemaal niet van dat soort muziek, maar op koninginnedag vond ik het voor één dagje mooi. En meestal overwoog ik dan ook majorette te worden. Al hadden de dames van onze dorpsgroep meestal niet de leukste pakjes, dus dat was dan weer jammer.
In onze Goudse jaren gingen we meestal eerst naar de grote rommelmarkt aan het Raam. Verder was er voor gezinnen met jonge kinderen niet veel te beleven in die stad. We gingen dus vaak naar mijn ouders of een gewoon een stukje rijden.
Eenmaal verhuist naar het geboortedorp van echtgenoot werd koninginnedag vooral iets voor de kinderen. Want wij vinden er hier niet zo heel veel aan. Linedancing heeft blijkbaar niet de sfeer van die taptoe. Het is allebei mijn smaak niet, maar het traditionele linedancen hier in het dorp doet me helemaal niets. De kinderen vonden alles wat er georganiseerd werd geweldig. Van de basisschool kregen ze bonnen voor gratis ranja, gratis ritjes op pony’s en rodeostier en gratis rondje in de draaimolen. Toen ze eenmaal oud genoeg waren om alleen naar het dorp te gaan, gaf ik ze een portemonneetje met wat geld erin en dan zag ik ze de hele dag niet.
De lawaaioptocht hebben we gelukkig maar één jaar gedaan. Dat was een ramp. Jongste kon nog niet zo heel goed fietsen, en ik heb de hele route mee moeten rennen, omdat ze iedere keer als de optocht weer vastliep omviel. Verder is er een kleine rommelmarkt, die heb je zo gezien en wat kinderkraampjes, maar daar kun je vooral goedkoop aan speelgoed komen, wat bij ons niet meer van toepassing is. Dat hebben die-van-mij ook een keer gedaan. Vreselijk vond ik dat. Ik ben tegenwoordig wel wat gemakkelijker met dingen wegdoen, omdat we simpelweg geen ruimte hebben, maar het stond me enorm tegen speelgoed dat ze van familieleden gekregen hadden voor een paar euro op die kraam te zien liggen. Maar ja, “iedereen deed het” en ik wilde geen spelbreker zijn. Bovendien hadden ze die kraam samen met een vriendinnetje en stak onze initiële verkoopwaar (dingen die echt wel weg mochten) nogal af tegen dat van haar. En aangezien ze de opbrengst eerlijk zouden delen, kon ik dat ook niet maken. Ja, zo laat je je erin luizen…
Vorig jaar hebben we het anders gedaan. Ik wilde graag naar Gouda, naar die grote rommelmarkt. Het jaar daarvoor hadden echtgenoot en ik dat samen gedaan, maar nu wilden de dochters wel mee. We gingen dus met zijn allen. Op de markt splitsten we in twee groepen (echtgenoot en ik samen en de kinderen met zijn drieën) en spraken een verzameltijd af. Daarna dumpten we de buit in de auto en wandelden naar de Markt om een patatje te eten. Aan de andere kant van de Markt stond een groot podium, dus we besloten te wachten wat daar op zou komen. Dat bleek ontzettend goede muziek te zijn en we hebben de rest van de middag staan swingen en zingen in het heerlijke zonnetje dat we vorig jaar dus wel hadden rond deze tijd..
Dat niet alleen wij daarvan genoten hadden, bleek afgelopen week. Om eerlijk te zijn was het bij ons behoorlijk weggezakt, maar de dochters hadden alle pogingen tot afspraken van anderen afgewezen “want misschien gaan we wel weer naar Gouda”.
Dat doen we dus maar. En nu maar hopen dat het weer een beetje meewerkt. Het is zo jammer als de boel verregend. Maar ach, ook dat is een koninginnedag traditie…