Pubers en geld

Puber met geldproblemen zijn knap lastig. Ik heb het nu niet over de schrijnende geldproblemen en schulden die tot mijn verbijstering ook al bij zulke jonge kinderen voor blijken te komen, maar het standaard pubergedoe. Aan het begin van de maand al door zak- en kleedgeld heen zijn, dat soort geldgebrek.
Onze dochters krijgen de laatste jaren zakgeld en kleedgeld per maand en op de bank. Dat doen we om ze te leren om te gaan met pinnen en overmaken. Toen ze kleiner waren kregen ze gewoon wat kleingeld in een potje, dat was overzichtelijker. En ik heb zelfs een tijdje kleedgeld contant in portemonnees gedaan om ze te leren budgetteren.
Maar nu zijn ze al bijna volwassen en zullen ze het toch moeten leren op de manier die normaal is tegenwoordig. Dus stort ik maandelijks een bedrag op de rekeningen en houd verder alleen maar van een afstandje toezicht. Die schrijnende schulden hopen we te voorkomen door ze alleen prepaid telefoons toe te staan en voortdurend er op te hameren dat het kopen van ringtones een belachelijke berg geld kost.
In de ogen van klasgenootjes krijgen ze trouwens idioot weinig kleedgeld. En dat gaat niet meer worden ook. Ze werken namelijk ook alledrie, dus kunnen ze zelf beslissen of ze daarmee het kleedgeld aanvullen of andere aankopen doen.
Ze begonnen hun werkende leven alledrie met het bij elkaar sparen van een laptop. Dat vind ik een mooi begin, want dan moet je toch heel wat maanden je salaris netjes op je spaarrekening storten, zonder je te buiten te gaan aan je ineens verruimde budget.  En daarna… tja. Dat varieert. Eén wil er heel graag zo vroeg mogelijk een rijbewijs en een auto, dus die pot alles op. Er is nu wat geld af voor kastjes en een opklaptafel in haar kamer, maar de rest blijft netjes staan. Jongste is net klaar met sparen voor haar nieuwe laptop. Dat was nodig ook, want de oude had het opgegeven. Ze had nog geld over en eigenlijk moest dat gewoon op. Dus kocht ze zondag een (goedkope) MP3 speler en een cd. En toen was er nog meer geld over. Dus wilde ze nog iets kopen. Daar heb ik toen maar een stokje voorgestoken. Want mei en juni zijn bij ons dure maanden voor de dochters. De tweeling is jarig, ik ben jarig, echtgenoot is jarig en dan heb je ook nog moederdag en vaderdag. Meestal mats ik ze een beetje met wat extra zakgeld, maar natuurlijk niet als ze alles er expres doorheen jagen.
Andere dochter is een twijfelgevalletje op geldgebied. Zij is namelijk een beetje zielig. Ik ga deze week met haar zussen allebei een dagje winkelen. Met oudste ben ik gisteren geweest. Heel gezellig, lekker wat gegeten samen en een hoop gekocht. Met jongste ga ik donderdag. En met middelste ga ik niet. Want die heeft geen geld en een hekel aan zinloos winkels kijken. Dus nam ik haar gisteren mee toen ik mijn schoonmoeder ging bezoeken in het ziekenhuis. Niet dat dat een vergelijkbaar uitje is, maar dan had ik tenminste ook met haar wat één-op-één-tijd in de auto. En omdat zij onze slechte gewoonte van samen iets eten (slecht, want natuurlijk wel bij een fastfoodtent – zij mogen kiezen) mis liep, dacht ik op de terugweg (bezoekuur om zes uur, heel handige tijd) dan voor ons allemaal maar iets te halen bij haar favoriete hamburgerketen. Want mee naar een zieke oma is natuurlijk ook niet echt een uitje.
En toen er per ongeluk één extra grote hamburger bij zat, kreeg zij die, want zij ging niet met mij winkelen en kreeg dus niet nog een keer wat lekkers, en oudste had dat vandaag al gehad en jongste kreeg dat donderdag nog (ja, ik schaam me dood – vandaag eten we sla). Het arme kind.
Maar waarom ging ze ook al niet mee winkelen? Omdat ze toch geen geld heeft om iets te kopen. En waarom heeft ze dat geld niet? Hoge kosten, grote problemen?
Wel nee! Dit kind moest en zou op balletles. Dit naast de musicalgroep die wij voor haar betalen, dus dat moest uit eigen middelen. Ze heeft daardoor inderdaad behoorlijke maandelijkse kosten, maar dat valt goed te doen en is haar eigen keuze. Ze houdt nog genoeg over, Maar de rest van haar geld is op omdat ze over anderhalve week een heel weekend naar een fantasybeurs gaat. Dat geld zit in stoffen voor een kostuum en treingeld om die stoffen met een paar anderen in Maastricht te gaan kopen, in campinggeld, want de dames gaan gezellig kamperen met z’n vieren en in dubbele entree, want 1 dagje was echt te kort. En dan moet er nog wat gereserveerd worden om leuke dingetjes te kopen en lekker te eten.
Dat wist ik allemaal. En toch kreeg dat “arme” kind dus de grootste hamburger. Na de laatste hap zei ze met een flinke dosis zelfkennis: “Eigenlijk ben ik de boel wel een beetje aan het manipuleren, hè?”
Ja, dat kun je wel zeggen!