Computers

“De computer is inmiddels zo ingeburgerd in het dagelijks leven, dat iedereen er mee te maken krijgt.” Dat schreef ik deze week, als inleiding van een artikel. Dat artikel ging over de opening van een computerruimte in het plaatselijke bejaardenhuis. Bewoners van het huis en de aanleunwoningen kunnen daar leren omgaan met computers. Een leuk initiatief. Ergens in een ander bejaardenthuis typte een vierennegentig jarige vrouw met twee vingers een emailtje aan haar zus in Canada waar ze al tientallen jaren slechts moeizaam contact mee had. En het zou natuurlijk ontzettend leuk zijn als (over)grootouders gewoon zelf de weblogs over hun kleinkinderen zouden kunnen volgen.
Mijn oma zou het wel gedaan hebben, denk ik. Die liep toch al met al mijn schrijfsels in haar handtas en zou vast zelf mijn website regelmatig bekeken hebben. En mijn opa van moederskant was altijd bezig met het verzamelen van knipsels. Mappen vol had hij. Voor hem zou het internet een enorme bron van informatie zijn geweest.
Het is grappig, want ik begon dit stukje te schrijven met het idee dat ik kanttekeningen wilde plaatsen bij de vraag of het echt wel nodig is dat iedereen met de computer leert werken. Maar nu denk ik dat het voor ouderen gewoon een aanvulling kan zijn. Voor degenen die nog in staat zijn ermee te leren werken dan, want het lijkt mij verschrikkelijk als je zo oud bent geworden en dan je bankzaken niet meer kunt regelen omdat je dat tegenwoordig via internet hoort te doen.
Voor de generatie van mijn kinderen hoort de computer er gewoon bij. Huiswerkopdrachten gaan via de computer, werkstukken maak je door dingen op te zoeken via internet, contact met klasgenootjes en vrienden gaat via Hyves en MSN. Als je, zoals mijn kinderen, maar een beperkte tijd achter het beeldscherm mag doorbrengen, heb je een probleem.
Huiswerkopdrachten waarbij samengewerkt moet worden, worden namelijk ook doorgemaild. En dan is het heel normaal dat pas om een uur of tien te doen.
“Ik heb het toch gemaild!” is het antwoord als één van mijn dochters klaagt dat de boel niet op tijd binnen was. Ja, maar onze dochters mogen niet tot ‘s avonds laat dat ding aan laten staan.
Sterker nog, ze mogen die dingen niet eens meer op hun kamers hebben. Bij controle bleek namelijk dat ze stiekem toch heel wat uren de pc aan hadden staan.
“Ja, ik was het vergeten.” zeggen ze dan.
Of: “Ik was voor school bezig.”
Dat kan best zijn, maar de dalende cijfers vertelden een ander verhaal. Bovendien lijkt het mij ontzettend verleidelijk als je Firefox opstart en dan meteen op je favoriete forum terechtkomt. Je maakt mij niet wijs dat je dan vervolgens netjes naar Google gaat, zonder de nieuwe berichten te checken.
Je maakt mij sowieso niet veel wijs op dat gebied, want ik ben al jaren een internetjunk. Ik ben hier in 2001 de oorzaak geweest van enorme telefoonrekeningen. Want toen had je natuurlijk nog geen ADSL of kabel. Maar wel nieuwsgroepen en die waren net zo verslavend als forums. Want je schrijft iemand een antwoord en dan zit je vol spanning te wachten op de reacties die daarop komen. Het vervelende met inbelaccounts is dan ook nog dat je voor iedere keer “even klikken” een dubbeltje startkosten moest betalen. Dat loopt enorm snel op, dat hebben we gemerkt. En het ging natuurlijk helemaal nergens over. Er is geen enkele reden waarom je niet gewoon één of twee keer per dag kunt kijken. Dat is echt genoeg en misschien nog wel leuker ook. Want dan is er tenminste iets geplaatst in de tussentijd. Na die uitschieters in de telefoonkosten ben ik wel wat gaan minderen, maar de telefoonrekening is pas echt gestabiliseerd sinds we een vast bedrag voor internet betalen.
Ik heb een goede smoes voor het aanzetten en aan laten staan van mijn pc, dat wel. Want ik krijg mijn opdrachten voor de krant via de mail. Dan kun je niet een weekje overslaan. Maar je hoeft ook weer niet iedere minuut te kijken, natuurlijk. En alle andere dingen waar ik regelmatig langs surf zijn gewoon niet nodig, zeker niet zo vaak.
Ik moest me dus schamen. “Mijn naam is Geertrude en ik ben internetverslaafd.”
Maar gelukkig weet ik al dat dit tijdelijk is. Want de zon gaat weer wat vaker schijnen en het wordt langzaam warmer. Ik heb straks wel andere en zelfs leukere dingen te doen dan voortdurend om mijn laptop heen te draaien. Het is meestal een periode, die toevallig steeds in die donkere wintermaanden valt. Echt zorgen maak ik me er dus niet over. Want ook voor mij is het maar gereedschap.
Voor de jongere generatie vind ik het moeilijker. Wij hebben dus wel die strenge regels, maar daardoor zijn mijn kinderen uitzonderingen. Hyves is bij ons geblokkeerd, omdat er daar zoveel rommel circuleert, downloaden mag alleen in zeer beperkte mate en MSN staat alleen op de pc van jongste.
Maar dat is al genoeg voor een hoop ellende. Gisteren kon zij niet inloggen. Paniek. Want er was een voorzichtig contact met wat klasgenootjes en dat moet je dan niet verwaarlozen.
Ik zou wel even kijken. Moeder lost het wel op. Niet dat moeder iets weet van MSN, want pogingen tot dat soort communicatie heeft zij allang opgegeven. Maar goed, het is altijd fijn als je kinderen nog denken dat je ergens mee kunt helpen, dus dan doe je gewoon alsof.
Dus ik keek eens peinzend naar dat scherm. En zag dat ze “wachtwoord onthouden” en “automatisch inloggen” aangevinkt had staan. Dat is verboden hier in huis, dus haalde ik die vinkjes weg. En kreeg toen te horen dat ze niet wist wat haar wachtwoord was. Dus toen kon ze zeker niet meer inloggen. Gelukkig houden ze daar rekening mee bij MSN. Ik drukte dus op “wachtwoord vergeten” en kwam in een scherm waar ik haar email adres moest invoeren. Dat deed ik en even later kwam er een mailtje binnen met een link naar een andere site waar je dan je wachtwoord kunt veranderen. Dat is redelijk dichtgetimmerd. Ik kopieerde de link naar de browser en kreeg te zien dat de bewerking afgebroken was. Ik kopieerde de link nogmaals en kreeg toen te zien dat ik die link al gebruikt had. Controleerde het emailtje en zag dat ik de verkeerde link gebruikt had. Deze was om het veranderen van het wachtwoord te stoppen. De goede link werkte natuurlijk ook niet meer. Dus nog maar een keer op wachtwoord vergeten geklikt, de goede link gekopieerd en een zwak, maar goed te onthouden wachtwoord geïnstalleerd. En toen kon ze nog niet inloggen.
Een paar uur later las een andere dochter op haar forum dat MSN gewoon plat lag, niemand kon erop. Tja, had ik dat maar geweten, dat had me een hoop tijd gescheeld.
Ik ben toch al een hoop tijd kwijt aan de computerellende van anderen hier in huis. Jawel, nog naast mijn eigen verslaving dus. Eén van de dochters is namelijk druk bezig met haar ondernemingsplan. Daarvoor gebruik je natuurlijk geen pen en papier, maar de computer. Bovendien ga je dat niet allemaal in Word zitten typen, daar gebruik je een cd-rom voor. Hoewel die laatste al snel buiten beeld verdween. Er zat namelijk een “opslaan” knop op, maar die deed niets. Dus was ze werk van een halve dag kwijt. Daarom heeft ze een bestand van de Kamer van Koophandel gedownload. Dat zat vol met slecht geprogrammeerde macro’s waardoor ze er een aantal keren uitknalde. En uiteindelijk weer een dag werk kwijt was. U kunt zich de paniek voorstellen. En we hadden al zoveel met die opdracht te stellen gehad, omdat de leraar eiste dat ze een origineel product bedacht om het plan op te baseren in plaats van “gewoon een leuk winkeltje” zoals ze zelf graag wilde. Het was heel gezellig hier, de laatste paar dagen, dat begrijpt u wel. En dat allemaal door die computers.
Want als ik die opdracht had gehad, ooit toen ik nog op school zat, dan had ik het gewoon met pen en papier op een voorgedrukt vragenlijstje moeten schrijven. Wij hebben dat zelfs voor ons eerste bedrijf in 1994 nog zo gedaan. Het resultaat is misschien wat minder gestroomlijnd, maar het werkt wel prettig. Hoewel mijn slordige dochter dan waarschijnlijk gewoon de papiertjes kwijt zou raken, want dat komt ook regelmatig voor.
Dat is ook gek trouwens, ondanks al het internetgebeuren puilen hun kamers uit van de papieren. Werkstukken, verslagen, opdrachten. Dat wordt allemaal opgeborgen in gekleurde hechtmapjes, maar raakt natuurlijk overal tussen. En is altijd op het cruciale moment kwijt.
Misschien ligt het dus wel helemaal niet aan de computer. Of het nou bestanden zijn of papiertjes, ze raken de boel toch wel kwijt. En dan kan moeder de boel gaan zoeken. Hoewel… dan toch liever bestanden, want daar heb je een handig programmaatje voor. Die zoekt terwijl je iets anders kunt gaan doen. En wie ooit geprobeerd heeft iets te vinden in een tienerkamer, weet dat de papieren variant dan een stuk meer tijd kost!