Sinterklaasvoorpret

Dat in augustus de kruidnootjes al weer in de winkel lagen, deed me niets. Ik eet ze niet (suiker!) en ik koop ze ook niet zo vroeg. Ik wind me er trouwens ook niet over op. Op verschillende fora wordt er ieder jaar over gemopperd. Ik krijg dan stiekem de neiging om een postje te maken met als titel: “nu in augustus al gezeur over te vroege kruidnootjes!” Maar dat terzijde.
Bij mij beginnen de sinterklaaskriebels rond deze tijd. De aankomst is zaterdag en het feest met de familie twee weken later. Op vijf december doen we dat dan nog eens dunnetjes over met ons eigen gezin en mijn schoonouders. Dat is zo gegroeid. Ik vond het altijd wat leeg om op de “echte” dag niets te doen, dus kregen de kinderen dan altijd nog een klein kadootje en wat lekkers. En we keken Sinterklaas in Sesamstraat, voor het sfeertje. Toen bij mijn schoonfamilie het samen Sinterklaas vieren wegviel, nodigde ik echtgenoots ouders voor 5 december uit. Gaf ik ze een kadootje met gedicht en een letter, dan hadden ze toch wat. Zo gaat het nu dus al bijna tien jaar.
Bij mijn familie is na wat experimenteren de traditie ontstaan dat ieder gezin iets koopt voor alle anderen. Ik heb een broer en een zus, beiden getrouwd en zus heeft twee kindjes, dus dat is best veel. De sport is dan ook goedkope maar leuke dingetjes te verzinnen. Gedicht erbij en we zijn heerlijk heel de avond bezig met uitpakken.
Vorig jaar had ik het ietsje anders aangepakt. Ik had drie glazen schalen bij elkaar gespaard bij de supermarkt en die gevuld met italiaanse, chinese en mexicaanse etenswaren. Daarnaast was ik bezeten van een enorme breiwoede en heb ik voor iedereen, inclusief mijn eigen gezin, sjaals gebreid. Dertien totaal. Samen in een enorm pak en dan allemaal los nog met een gedichtje. Nou ja, een rijmpje van twee regels, want ook mijn dichtader is niet onuitputtelijk. Ik weet nog dat het gedicht op het grote pak ging over hoe veel werk Piet had gehad aan het breien van de inhoud. En de laatste regel was: “En nu maar hopen dat Piet nooit haken leert!” Dat was eigenlijk een vermaning aan mezelf. Maar… ik heb dus wel leren haken. Nu is het voor de familie dus maar afwachten wat handwerkpiet nu weer in elkaar gefrutseld heeft…
Dat dichten is ook altijd leuk. Ik wacht meestal tot het laatste moment, maar dan gaat het ook vanzelf. Tientallen rijmpjes. Het stelt niet veel voor, hoor. Meestal een regel of acht en geen hoogstaand dichtgedoe, alleen maar rijmelarij. Ik heb er nu al zin in.
Alleen moet ik natuurlijk eerst de cadeautjes nog kopen. Ik ben al voorzichtig begonnen, vanochtend even het winkelcentrum ingelopen, vorige week rondgekeken in een tuincentrum. Ik heb al aardig wat, maar het moet natuurlijk ook nog eens een beetje in balans zijn. Wat geld betreft, wat uitstraling betreft. Dat is altijd het moeilijkste. Voor de kinderen ook. Ik heb voor één dochter iets dat vrij duur is, voor de ander iets dat iets minder duur is en voor de derde nog niets. En dan is het wel zo leuk als ze alledrie even veel pakjes hebben natuurlijk. Voor de schoonouders ben ik al klaar. En zowaar iets anders dan de standaard douchecreme en aftershave. Alleen zijn dat wel veilige cadeaus, over wat ik nu gekocht heb ga ik vast piekeren of ze het wel leuk vinden. Dat doe ik altijd. Is erfelijk.
Mijn moeder doet en deed dat ook. Ik vergeet nooit meer dat mijn broertje ooit heel erg graag iets wilde hebben. Hij zeurde er de hele zomer over, dus toen mijn moeder eind september een mooie aanbieding zag, kocht ze het. Dacht snel klaar te zijn. Maar in november begon het jochie (hij was een jaar of zeven, denk ik) ineens over iets heel anders. Kon het kind ook niets aan doen, al bladerend door de folders zal er wel een nieuw idee ontstaan zijn. Grote stress voor mijn moeder. Hoe ze het opgelost heeft weet ik niet meer. Hij zal er heus wel tevreden mee zijn geweest.
Ik heb dat dus van haar geerfd. Ik begin er mee als ik het eerste cadeautje koop en ga er mee door tot pakjesavond. Is dit wel leuk en willen ze dat wel echt? Is het niet te duur of juist te goedkoop en wat als ze het zelf al gekocht hebben?
Ach, het is geen heel erge afwijking, zo diep gaat het niet. Het hoort gewoon bij de jaarlijkse Sinterklaasvoorpret!