Geluid

Heerlijk rustig was het daarnet nog in huis. Ik was erg moe van mijn tweede fitnessavondje en ik had besloten het (eigenlijk best wel nodige) lichamelijke schoonmaakwerk maar even te laten rusten. In plaats daarvan heb ik mijn boek doorgenomen en nog wat spelfoutjes aangestreept, die ik straks in het word-document nog moet veranderen, voor het in digitale vorm naar de uitgever kan. Tegen de middag begon ik te knikkebollen en ik heb dus zelfs, oh schande, een dutje gedaan op de bank.
Ik werd wakker van gelach en gepraat op de oprit. De oudste dochters kwamen thuis. Die hadden eerder vrij. Vanwege studieverlof, en dan nog een uur eerder omdat ze “niets meer te doen hadden”.
Dat laatste lijkt me sterk, zo aan het begin van het vijfde jaar, maar goed. Men deelt het jaar op in hapklare brokken en vooruitdenken schijnt verwarrend te zijn.
Nog halfslapend zat ik dus weer met mijn laptop voor me toen ze binnenkwamen. Het huis was direct vol geluid. Waarschijnlijk kwam het door het dutje dat ik dat zo helder besefte. Zonder de lichte ergernis die er vaak bij komt kijken omdat ze altijd eerder thuiskomen als ik net iets aan het doen ben waar ik niet bij gestoord wil worden.
Er klonk tweemaal een begroeting. Altijd duidelijk herkenbaar wie wie is. Eén haalt even diep adem en roept welbewust met een extra uithaaltje. Hoe je dat moet opschrijven weet ik niet. Zoiets als “Hojjoooojj!”
De ander loopt met tas(sen) naar binnen, hangt haar nieuwe leren jas zorgvuldig aan de kapstok, bedenkt wat ze allemaal nog moet doen vanmiddag en propt tussen al die gedachten nog een vaag: “Hoi!”
Jongste komt later vandaag, maar die is nog anders. Roept helemaal geen begroeting. Smijt haar tas onder de kapstok, schopt haar laarzen uit, mikt haar jas op de kapstok (of ernaast) en stampt dan rechtstreeks door naar de huiskamer, waar ze direct met de deur in huis valt. Zij is op de leeftijd waarop voorzichtige inleidingen nog niet aan de orde zijn. Dat is ook wel handig trouwens, want haar zussen beginnen regelmatig aan een verhaal en zijn dan na vijf minuten vaagheden vergeten wat ze nu precies wilden zeggen.
Maar zij niet dus. Gisteren stond ze met hoogrode kleuren midden in de kamer.
“Ik krijg dus een 1 voor verzorging.”
En daar moet je dan een goede reactie opgeven. Ik had iets meer achtergrond informatie dan de lezer van dit stukje, dat scheelt. Er moest een werkstukje over een sport gemaakt worden, in groepjes. Dochter moest samenwerken met twee klasgenootjes, maar in de vakantie hadden ze geen contact met haar opgenomen en zij wist geen emailadressen van hen. Bellen was natuurlijk veel te eng. Ik had geadviseerd om dan maar zelf vast te beginnen aan het werkstukje en maandag te overleggen zodat ze woensdag nog iets van samenwerking in konden leveren. Maar klasgenootje B. “snapte de opdracht niet” en had gezegd dat ze dan maar een 1 moesten hebben. En klasgenootje C. was blijkbaar helemaal niet aanspreekbaar.
Beide klasgenootjes komen uit een iets ander soort gezin dan het onze. Ik pik zoiets namelijk niet van mijn kind. Je doet je best maar. De klasgenootjes ter verantwoording roepen is echter onmogelijk (al eerder geprobeerd), dus besloten we dat dochter dan maar zelf een werkstukje moest maken en dat inleveren. Dat vond ze niet eerlijk, want als ze dan een goed cijfer krijgen, heeft de rest dat eigenlijk niet verdiend. Maar ja, zo gaat dat soms in het leven. Als je zelf maar je plicht probeert te doen.
Onder luid gemopper maakte ze het werkstukje. Dat duurde uren, maar gelukkig konden wij er even tussen uit voor het sporten. Toen zat oudste dochter met het gemopper, maar dat was eigenlijk wel leuk, want die had de middag ervoor net zo luidruchtig mopperend een Franse vertaling zitten maken. Ook een samenwerkingsproject met luiere klasgenootjes overigens.
Huiswerk wordt hier zoals u begrijpt, vaak gemaakt aan de huiskamertafel. Ouderwets, maar wel gezellig. En beter voor de concentratie, want zonder controle op de computer moeten werken, loopt vaak uit op stiekem internetten. Het is alleen wel jammer als er zo gemopperd wordt, maar dat hoort dus ook bij de geluiden van dit huis.
Hardop leren gebeurt wel in de slaapkamers. Dat klinkt ook grappig. Alsof er iemand een uitgebreid gesprek aan het voeren is met zichzelf.
En er wordt nog altijd veel gezongen. Men moet kracht in de stem ontwikkelen en daarvoor moet getraind worden. Het went. En het klinkt niet slecht, hoor.
Alleen is de overgang van dat stille huis, waar je stiekem een uiltje kunt knappen, naar de typische tienerherrie wel eens erg plotseling. Vind de kat ook. Die was net lichtelijk geirriteerd vanwege alle drukte vroeg in de middag. Maar als ze te lang wegblijven begint hij bij het raam te ijsberen en klagend te miauwen. Want die herrie, die hoort er hier gewoon bij!