Kattenvakantie

Katten zijn eigenlijk rare beesten. Mensen die meer van honden houden, vinden er niets aan. Te onafhankelijk, te eigenzinnig. Maar dat vind ik juist leuk.
Wij hebben inmiddels drie katten gekend in ons gezin en die waren alledrie totaal verschillend, maar vooral heel karaktervol.
James was onze eerste gezinskat. Een lieverd. Hij zat graag bij me op schoot en wurmde net zo lang tot hij onder mijn boek of tijdschrift lag. Ook sliep hij bij ons in bed. Dat ging niet anders, omdat we in die periode een opklapbed in de huiskamer hadden. Hij was ook niet lastig, hij lag aan het voeteneind en bleef daar, op een heel enkel uitstapje naar onze knieholtes na. Af en toe ging het mis, dan strekte echtgenoot zijn benen en lag James precies achter zijn voeten. Dan schoof hij de kat zo van het bed af. Maar die schudde dan zijn kop, krabde achter zijn oren en sprong direcht weer op bed.
Onze tweede kat, Stripe was veel eigenzinniger. Die wilde wel op schoot, maar dan wel op boek of krant en als hij bij je wilde slapen, dan wel op je buik of rug. Stripe was ook heel spraakzaam. Hij groette als hij binnenkwam (echt waar: dan hoorde je “mauw” op dezelfde toon als wij  “hoi” zeiden) en hield hele verhalen als dat zo uitkwam. Het was ook een echte jager, Ik heb ontelbare muizen en vogels op moeten ruimen.
Nu hebben we Spook. En dat is weer een heel ander beest. Vreselijk actief. Omdat we het zo erg vonden dat Stripe aangereden was, wilden we Spook de eerste maanden binnenhouden, tot hij zijn wilde haren kwijt was. Maar dat werkte niet. Hij glipte naar buiten als wij zelf naar buiten gingen en dan kreeg je hem simpelweg niet meer te pakken. Ook groef hij uit frustratie in al mijn planten. Hij heeft zelfs mijn onverwoestbare sansevieria’s geruineerd. Toen we hem dan toch maar de werking van het kattenluik uitgelegd hebben en hij gewoon naar buiten mocht als hij dat wilde, werd hij rustiger. Spook is ook een heel sociale kat. En dat schijnt nogal vreemd te zijn. Zodra hij naar buiten mocht, nam hij vrienden mee naar huis. Er was een grote boerderijkater, die een beetje vaderlijk met hem speelde en hem waarschijnlijk wat vechttechnieken geleerd heeft, en er was natuurlijk Co, die een half jaar bij ons gewoond heeft. Wij vonden een kat eigenlijk wel genoeg, maar Spook nam haar zelf mee, liet haar uit zijn bak eten en ging tussen haar en ons in staan knorren alsof hij beide partijen gerust wilde stellen. Toen Co op een dag verdween was hij dan ook een tijd behoorlijk van slag.
Nu heeft hij een ander vriendje. De kater van de buren. Ongeveer even oud, ruim een jaar. Ze eten uit elkaars bakken en delen de duiven die ze vangen. Ik heb zelfs een vermoeden dat ze samen werken, want duiven zijn vrij grote prooidieren voor twee niet zo erg grote katertjes. Heel uitzonderlijk.
Tijdens onze vakantie gaat Spook naar een kattenpension. Stripe ging daar ook altijd heen en die had het er best naar zijn zin. Een grote boerenschuur, waar de dieren gezellig bij elkaar lopen. Ze zitten alleen in hokken als dat nodig is, maar zelfs de grootste onruststokers passen zich na een paar dagen aan. Stripe was een loner, maar vond het voor die paar weken altijd heel goed te doen, al was hij wel altijd erg blij om ons te zien. Volgens de pensionmevrouw zat hij ook het liefste ergens bovenop een plank het gedoe van de andere katten te bekijken.
Ik denk dat Spook, met zijn behoefte aan kattenvriendjes, het daar heel erg naar zijn zin gaat hebben. Heel veel speelkameraadjes. En waarschijnlijk zal de buurkat er ook zijn, want wij hebben dit pension aangeraden aan de buren…