Te laat

Als de dochters school hebben, verlopen de ochtenden hier volgens een vast schema. Het gemakkelijkst is het nog als ze alle drie het eerste uur les hebben, maar ook andere varianten liggen helemaal vast in een draaiboek. Niet door mij, hoor. Ik heb wel een redelijk vast ochtendritme, maar dat is noodgedwongen, anders past het niet in het schema van de dochters.
Ik sta om zes uur op, doe oefeningen (of ik sta om half zeven op en doe geen oefeningen, dat gebeurt de laatste tijd –helaas- ook vaak), dek de tafel, haal de afwasmachine leeg en ga om tien over half zeven jongste roepen (ja, die had een wekker, maar die is stuk en er is nog steeds geen nieuwe). Meestal kleed ik me dan even aan, zodat de gordijnen in de huiskamer open kunnen. Niet dat ik naakt rondloop, maar we hebben vanaf de dijk behoorlijk inkijk van alle voorbijfietsende scholieren en forenzen. Als ik dan beneden kom, zet ik het koffiezet apparaat aan en de ketel op het gas. Intussen hoort het zo te zijn dat de andere dochters al heen en weer lopen tussen hun kamers, het toilet en de badkamer (die zijn allemaal beneden).
Is dat niet zo, dan ga ik even kijken of er al licht brand in hun kamers. Meestal ben ik gewoon een minuutje te vroeg en is er dus niets aan de hand. Af en toe is er één vergeten de wekker te zetten, terwijl de ander het eerste uur vrij heeft. Dan moet ik voor wekker spelen. Als ze allebei vroeg op moeten, wekken ze elkaar wel.  Tenzij ze allebei nog slapen… Dat gebeurde dus vanochtend. Eén dochter had tot elf uur zitten leren en de ander had opgepast en was om elf uur thuis. De ene dochter was de wekker gewoon vergeten te zetten en de andere dochter haar telefoon met wekkerfunctie (ook haar wekker is kapot) stond op stil. Grote paniek dus, want ik riep ze pas om tien voor zeven.
De angst om te laat te komen is bij ons raar verdeeld. Oudste heeft er het meeste last van, middelste wat minder, maar als het echt mis dreigt te gaan raakt ze toch ook in paniek. jongste heeft totaal geen last van angst om te laat te komen. Die is alleen maar altijd zo keurig op tijd omdat ze meestal met haar zussen meerijdt. Verder is het een ontzettende teut.
Vanochtend was dit ook zichtbaar. middelste schrok, maar ging gewoon snel aan de gang. Oudste schoot in de paniekstand. Angstig gezicht, haastige bewegingen, min of meer heen en weer rennen.
Dan gaat er natuurlijk juist van alles mis, valt er van alles enzo. Maar dat moet je haar wel heel voorzichtig aan het verstand brengen. Het werkt niet als jonste zegt: “We hebben nog tijd zat, hoor!”.
En het helpt ook niet als je tweelingzus onverstoorbaar zwijgend haar gang gaat en triomfantelijk als eerste klaar is met ontbijten (want jongste zit altijd als eerste aan tafel, maar is nooit als eerste klaar).
Nee, de stemming is niet bepaald juichend als men zich verslaapt…
Nu kan ik schijnheilig vragen: van wie zou ze dat toch hebben? Maar mensen die mij goed  kennen schieten dan waarschijnlijk spontaan in de lach. Want dit is volkomen genetisch bepaald. Mijn moeder heeft het en ik heb het ook. Gelukkig zijn we allebei getrouwd met mannen die zich helemaal niet druk maken, dus dat heft elkaar dan weer op.
Mijn zusje en ik woonden vijf minuten fietsen van school, maar we gingen nooit samen. Want ik wilde twintig minuten voor de eerste bel ging van huis weg, liever nog eerder. En zij had wel wat beters te doen dan een kwartier nutteloos op school rondhangen. Waar ik haar nu volkomen gelijk in moet geven.
Mijn dochters moeten drie kwartier fietsen en ik vind het dus wel zo normaal dat ze samen gaan. Je gaat zo’n lang stuk niet min of meer achter elkaar aan fietsen. De dochter die altijd bang is om te laat te komen moet zich dus noodgedwongen aanpassen. Ze gaan om half acht weg, niet eerder. Dat is heel komisch. Want de andere dochter zou liever wat later weggaan, maar dat mag dus ook niet. Maar dan gaat ze dus ook geen minuut eerder dan half acht. Zelfs geen halve minuut. De wijzer moet echt precies op de zes staan en anders staat ze niet op.
En ik? Ik moet me om tien voor half acht al inhouden om niet te zeggen dat ze weg moeten… Ik kan er niets aan doen, het is aangeboren!