Zon, huiswerk en katten

Tot nu toe ging het goed. Iedere week een stukje. De ene keer langer, de andere keer korter. Niet allemaal even briljant (ik vind zelf mijn oudere stukjes leuker), maar wel iedere week een. Want daar ging het me om. Kijken of ik dat vol kan houden.
Maar vandaag lukt het dus echt niet.
Ideeen zat, ik ben al met drie verschillende stukjes begonnen, maar er komt gewoon niets degelijks uit. Misschien ben ik gewoon moe. Lekker rozig van de zon. Want ik heb deze drie warme dagen heerlijk uitgebuit. In de tuin gezeten, in de tuin gelegen en ook nog in de tuin gegeten. Ik ben net iets te lang in de tuin gebleven trouwens, want ik ben verbrand. Maar dat moet dan maar. Het was heerlijk. En dan te bedenken dat het pas half april is!
Jongste dochter is ook verbrand. Die heeft alledrie de dagen heel wat uren doorgebracht aan het strandje bij de plas. En in de plas. Want hoewel het water nog ijskoud is, was ze niet te stuiten. Er moest gezwommen worden. Tot haar voeten gevoelloos begonnen te worden van de kou. Ze beweert zelf dat haar voeten juist warm en groter werden, maar dat betwijfel ik. Gelukkig is ze bijdehand genoeg om op tijd het water uit te gaan en op te warmen.
De andere twee dochters zijn maar één keer wezen zwemmen. Die hebben het druk, met huiswerk en herkansingen van slecht gemaakte repetities. Dat is iets geks, in mijn ogen. Herkansingen. In mijn tijd (sprak zij ouwelijk) had je dat niet. Nu hadden wij ook geen toetsperiodes. Repetities kreeg je gewoon door het hele jaar heen. Dat scheelt vast een hoop spanning en stress.  heeft daar erge last van.
De ander veel minder. Die kreeg van leraren de bezorgde vraag of ze soms ook faalangst had (want haar zus is daarvoor al verschillende malen met de daarin gespecialiseerde leraar in gesprek geweest). Haar cijfers waren namelijk nogal dramatisch gezakt ten opzichte van het jaar daarvoor. Waarop deze dochter nuchter antwoordde: “Welnee, ik had gewoon niet goed geleerd.”
Allebei hadden ze het tweede fase gedoe zwaar onderschat. Ik heb ze de eerste periode ook maar een beetje aan laten modderen, met maar heel weinig aansporing. Want ze wisten het allemaal wel. De eerste drie jaar waren ook een makkie. Tja, dan moet je het maar voelen, niet waar? Nu zijn de cijfers een stuk beter. Maar de planning laat nog wel wat te wensen over. Er is nog regelmatig grote paniek om dingen die ineens af moeten zijn.
“Ineens?” vraag ik dan. En dan blijken ze het al weken geleden opgekregen te hebben.
Maar voor deze herkansingen kan er nog niet gepland worden, werd mij vanmiddag meegedeeld. Want de roostermaker is ook al niet erg ijverig en er is dus nog geen rooster voor de herkansingen. En dan zou het dus zomaar kunnen dat je vandaag gaat zitten leren aan een vak dat je pas volgende week hebt.
Mijn suggestie om gewoon alles te leren voor het begin van de herkansingsdagen was natuurlijk helemaal fout. Dat was onmogelijk. Verdere discussies (als het een herkansing is, dan zou je het toch al geleerd moeten hebben?  en je wist toch al weken geleden dat je deze onvoldoendes wilde wegwerken?) heb ik maar vermeden door weer in de zon te gaan liggen.
Verder is er een kat weg. Het poesje Co dat vorige herfst met ons eigen Spook mee naar binnen kwam en nooit meer weg gegaan is. Ze was al helemaal gewend, we hadden zelfs ook voor haar een pensionplaats besproken. Maar nu is ze al een week niet thuis geweest.
Gaan vragen in de buurt heeft geen zin. Er lopen zeker nog vijf witte katjes met rode en zwarte vlekken rond de boerderij. We gaan er een beetje van uit dat ze aangereden is, net als onze vorige kat en zo vele andere hier in de buurt.
Echtgenoot probeerde de oudste dochters het principe van de kat van Schrodinger uit te leggen. Dat is quantummechanica en knap ingewikkeld. Maar jongste, die zat mee te luisteren, vatte het heel goed samen: “Dus Co is nu dood en levend. Want we weten niet wat er gebeurd is.”
Dat was knap voor een 1 vmbo-er, vond ik, want het klopt. En het was ook wel een beetje een troost. “”Dood en levend tegelijk tot er een waarneming plaats vind”. Dat klinkt een stuk beter dan “We moeten er toch maar vanuit gaan dat ze doodgereden is.”
Inmiddels is dit toch nog wel een soort van stukje geworden. Het gaat helemaal nergens over, maar de lezer moet het er deze keer maar mee doen. Meer dan zon, huiswerk en al dan niet levende katten zit er vandaag echt niet in.