Zelf doe ik het eigenlijk nooit, lezen in de metro. Want ik ben veel te bang dat ik dan mijn halte mis. Heel soms pak ik zo’n rondslingerende krant, of blader ik een beetje door een boek of tijdschrift dat ik net gekocht heb. Maar echt serieus gaan zitten lezen, dat komt er bij niet van.
Ik heb het trouwens ook veel te druk met mensen-kijken in de metro. Dat vind ik nou weer leuk tijdverdrijf.
Er zat een meneer met een heftig dik boek. Ik ben vergeten hoe het heette, maar het was vast literatuur, zo zag het eruit. Niet als een gezellig leest-zo-lekker-weg boek, maar als een boek dat je gelezen moet hebben. Om mee te kunnen praten in bepaalde kringen, niet omdat het nou werkelijk zo goed is. Al kan ik daar natuurlijk niet over oordelen, want ik lees zelden dat soort boeken.
Ik durfde dat vroeger nooit echt toe te geven. Ik ben tenslotte intelligent genoeg om de hoogdravende taal van Mulisch of de enorme zinnen van A.F. Th. van der Heijden te kunnen volgen of de achtergronden van Maarten ‘t Hart te kunnen begrijpen. U ziet wel aan de schrijvers die ik noem dat het lang geleden is dat ik literatuur las. Op school, toen het moest. Daarna nooit meer. Het is schandalig. Toch lees ik graag. Het zijn alleen niet de klinkende namen, die je losjes laat vallen tijdens een samenzijn met hoogopgeleide mensen. Nu heb ik zo’n samenzijn ook nooit, dus dat scheelt.
Ik lees dus wel, maar wat ik lees valt dus niet onder de literatuur. Hoewel ik persoonlijk vind dat schrijfsters als Nora Roberts (wel haar “echte” werk, hoewel haar stuiverromannetjes ook heel leesbaar zijn), Barbara Wood, Sue Grafton, Katie Fforde, Jean Auel en Marion Zimmer Bradley ook uiterst getalenteerd zijn. Maar ja. Ik heb er geen verstand van.
De meneer in de metro zag er trouwens niet uit of hij het boek leuk vond. Hij las wel, maar niet alsof hij totaal verslingerd was in het verhaal. Meer alsof hij liever in een boek staarde dan ongemakkelijk in de metro rond te kijken. Daar heb ik dan weer geen last van.
Naast de meneer met het heftige boek zat een mevrouw. Zij las ook. Maar dan in een streekroman. Ik kende de schrijfster, die is ook bepaald niet slecht. Het boek kende ik niet, maar dat kan, het is al heel wat jaren geleden dat ik dat genre las, al weet ik niet waarom ik ermee gestopt ben. De mevrouw kende het boek niet, maar echt boeien deed het haar ook niet. Na iedere bladzijde draaide ze het boek om en las de beschrijving op de achterkant, om vervolgens weer verder te lezen alsof ze iets zocht. Toen ze dit een keer of vijf herhaald had, ging ze het eind lezen. Ik durf zomaar te beweren dat deze mevrouw het boek niet uitleest, tenzij ze echtniets anders meer heeft. Ik kijk in ieder geval alleen hoe het verhaal eindigt, als ik eigenlijk geen zin heb om mijn tijd aan de rest van het boek te besteden. Toch bleef ook deze mevrouw stug in haar boek staren tot ze uit moest stappen.
Op de terugweg was er weer een man met een boek. Die las wel echt. Ik weet niet meer wat, maar hij vond het blijkbaar heel boeiend. Mijn tas vol net gekochte boeken (die ik dus niet in de metro las) viel tegen zijn been en hij reageerde er nauwelijks op.
Pas toen hij bijna bij zijn halte was, zocht hij in de tas van de boekhandel naar de gratis boekenlegger en legde die zorgvuldig waar hij gebleven was. Niet op de pagina waar hij las, maar eentje verder en hij las eerst nog even de laatste paar regels op de bladzijde waar hij eigenlijk bezig was, zodat hij later direct weer verder kon lezen.
Dat vind ik ook zo knap. Ik werp meestal een blik op het paginanummer, sla dan het boek dicht en vergeet direct het paginanummer weer, zodat ik als ik verder wil lezen eerst even moet zoeken waar ik ook weer was. Het gebeurt wel eens dat ik dan een stuk dubbel lees of een stuk oversla. Dat laatste is lastig, want bij sommige boeken moet je dan echt later nog eens terug naar dat vergeten stuk, omdat je iets belangrijks gemist hebt. Hier in huis ben ik de enige die dat doet. De dochters gebruiken van alles als boekenlegger. Eén is er bezig in “Duin” en daar ligt een repetitieblaadje van een andere dochter tussen. Ik kan dus dagelijks haar vorderingen in deze dikke pil volgen.
Andere dochter gebruikt ook van alles. Soms is ze haar boekenlegger kwijt en dan blijkt dat ze gewoon vergeten was dat het papiertje dat naast haar ligt daarvoor bestemd was. Of haar domme moeder heeft het weggegooid. Dat kan ook zomaar gebeuren.