Wanderlust

Ergens tussen mijn brave voorouders moet een zeer avontuurlijk mens verstopt zijn. Want hoe kan het anders dat er in mijn genen zo’n sterke “wanderlust” zit?
Ik vind dat een mooi woord, “wanderlust”. Behoorlijk uit de tijd, dat wel, maar het dekt de lading zo mooi.. De lust om te zwerven.
Een ander mooi woord vind ik “walkabout”. Zo noemen ze het in Australië als een Aborigine het op zijn heupen krijgt en zomaar plotseling het oerwoud of de woestijn intrekt.
Ik was een beetje ingedut op dit gebied. Met een huis waar ik echt naar mijn zin woon, maar dat nog lang niet af is, een baan, een echtgenoot met een eigen zaak in de IT en drie dochters met weer heel andere eigen zaken (maar dan op het gebied van puberperikelen) dacht ik wel avontuur genoeg te hebben in mijn leven. We waren zelfs bijna van plan om een hotel/vliegtuig vakantie te boeken.
Het gevoel van ultieme vrijheid toen we drie weken lang met een grote camper door de outback van Australië trokken (op drive-about zogezegd) was ik niet vergeten, maar het was wel bedekt onder een dikke laag stof. En onze lange ritten door Italië, eerst met een grote auto en een tent en een paar jaar later met een aftands VW-campertje, leken avonturen uit een ver verleden.
Ons campertje, Barrel, is er nog wel, maar hij mag niet langer rijden en kan dat waarschijnlijk ook niet. De tent ligt ook nog ergens. Geen idee of die nog helemaal heel is. Totaal ingedut.
Maar gisteren was er een reisprogramma op de tv, dat we meestal wegzappen. Nu dus niet. Er werden deze keer namelijk geen saaie of dure of onmogelijke bestemmingen besproken, maar routes. Met als motto de engelse wijsheid: the end is nothing, the road is all.
En toen werden al mijn slapende zigeunergenen wakker.
Blijkt Jordanië een redelijk veilig land te zijn, waar je met een huurauto van Aqaba naar Amman kunt rijden. En de Pan American Highway loopt helemaal van Alaska naar Vuurland.
De wanderlust begon zich te roeren. Amerika willen we ook nog eens van oost naar west, of andersom. Echtgenoot wil van Parijs naar Dakar, al dan niet in de echte rally. En ik zou weer zo graag via de Hippie-trail naar India willen rijden. Wat tegenwoordig vrij lastig is, omdat je door Afghanistan en Iran moet, maar wie weet wat er nog veranderd in de wereld.
Het hoeft ook niet allemaal nu direct. Sterker, dat kan helemaal niet, met drie dochters en weinig tijd.
Wat doen we dan deze zomer? Het is de vraag of het Barrel weer rijdt tegen die tijd,maar de tent is vast nog wel te redden. Echt veel tijd hebben we niet, maar onze oudste dochters gaan waarschijnlijk een paar weken in Frankrijk werken. En we zouden natuurlijk het wegbrengen of halen (of allebei!) kunnen combineren met een omweggetje door Spanje, Italië, Zwitserland en Oostenrijk…
Het is een geluk dat in de familie van mijn echtgenoot ook van die verstopte zigeuners zitten. Anders zou het nog tot problemen kunnen leiden, die zwerflust van mij. Maar hij zwerft gelukkig net zo hard mee, ook als ik wilde plannen maak voor de nabije of de verre toekomst. En dat is fijn. In onze fantasie reizen we de hele wereld over. En we zien wel wat daar van werkelijk gebeuren gaat. Het gaat tenslotte niet om het eindpunt, maar om de weg er naar toe.