Puberproblemen

Het probleem met pubers is dat ze overal een probleem van maken. En als je niet uitkijkt, als pubermoeder, maak je daar dan ook nog eens je eigen probleem van.
Dit weekend heet het grootste probleem huiswerk. In de tweede fase wordt je namelijk geacht zelfstandig te werken. En ik dacht dat mijn twee oudste dochters dat ook wel konden. De afgelopen schoolweken heb ik ze vaak genoeg horen praten over andere klasgenoten die helemaal niets deden aan het opgegeven werk. Maar juist daardoor kreeg ik de indruk dat zij het wel onder controle hadden.
Tot afgelopen vrijdag. Toen kwam oudste bij me staan. “Ik zal het meteen maar vertellen,” zei ze (dat is altijd een heel alarmerend begin, ik sta dan stokstijf van angst, terwijl de meest vreselijke scenario’s door mijn hoofd schieten) “we hebben ons een beetje verkeken op ons huiswerk. We moeten voor volgende week nog heel erg veel afmaken.”
Een enorme opluchting, alleen maar huiswerkproblemen. Maar ik begon streng aan een preek, brak die halverwege af (want ik begon me veel te erg op te winden) en besloot met een ferm: “Dus dat wordt het hele weekend keihard werken.”
Dat deden ze. Ik heb ze amper gezien. Af en toe kwamen ze wat eten, maar verder zaten de dames op hun kamer te werken. Verslagen te schrijven en opdrachten te maken. Ik heb me er maar niet mee bemoeid. Dat is in de tweede fase ook niet de bedoeling, dat ouders zich er te veel mee bemoeien. Wat lastig is, want hoe kun je nu wel in de gaten houden of ze hun werk niet verwaarlozen, zonder je ermee te vermoeien. Dat is echt weer een idee van pedagogen.
Maar goed, ik heb mijn dochters altijd kunnen vertrouwen, dus dat doe ik dan nu ook maar weer. En aangezien de hele klas min of meer in paniek was voor wat er allemaal deze week afmoest, denk ik dat dat onderdeel is van het leerproces. Niet mijn probleem dus.
Alleen hebben pubers er nu eenmaal een handje van problemen bij een ander neer te leggen. Midden in de huiskamer, zodat iedereen erover struikelt.
Oudste stond daarnet bij de keukendeur te razen. “Ik hoef Nederlands pas na de vakantie af te hebben en daar ben ik nu net de hele tijd mee bezig geweest!” Voor ik antwoord kon geven liep ze weer terug naar haar kamer. Gelukkig maar, want wat voor antwoord kun je daar nu opgeven zonder meteen tranen en slaande ruzie te veroorzaken? Maar ik zit ermee, want ik verbaas me over de rare manier waarop mijn anders zo verantwoordelijke dochters hun werk verdelen. Maar daar mag ik dus niet over piekeren en me niet mee bemoeien.
Jongste was dit weekend ook lekker op dreef. Die had vrij veel huiswerk voor wiskunde, waaronder een ingewikkeld geval met punten en lijnen, dat uiteindelijk een tekening moest gaan vormen. Kan leuk zijn, maar niet voor onze jongste. Die heeft er uren en uren overgedaan. Raakte iedere keer de draad kwijt en haar gum ook, zodat eerst moest gaan zoeken voor ze de foute lijnen kon weghalen. En ik zat erbij en liet haar tobben. Want deze opdracht was eigenlijk niet zo heel belangrijk, maar vormde wel een goede les in doorzetten, concentreren en meer van dat soort pedagogisch gedoe. Ik was erg blij toen ze eindelijk (zondagmiddag, half vijf) klaar was. Niet dat het mijn probleem was, maar toch…