Autoshoppen

“Ga je mee naar een auto kijken” vroeg mijn man vanochtend monter. Dat hij monter was, vond ik fijn, want een dag eerder was hij nog ziek. Zo ziek als alleen mannen kunnen zijn. Zuchtend, hoestend, proestend en vreselijk zielig. Maar vanochtend was hij dus monter.
We stapten dan ook vrolijk in de leaseauto, die over twee weken onze leaseauto niet meer zal zijn en reden naar de plaatselijke garage. Alwaar we welgeteld één auto vonden die binnen ons budget viel. Dat budget is vrij laag. Als een man zijn eigen bedrijf start, moet die man niet meteen een enorme financiering gaan afsluiten.
De gevonden auto was niet slecht. Helemaal niet slecht. Maar het was niet wat we zochten. Of eigenlijk niet wat mijn man zocht. Want voor mij is een auto een ding met vier wielen en een motor waarin we van A naar B komen. Dat komt misschien ook doordat ik nooit achter het stuur mag. Ik heb namelijk dat roze papiertje nooit gehaald. Na drie keer zakken was ik het zat. En ik reed heel best, dat vond ik tenminste zelf. En dat vonden mijn instructeurs ook. Alleen de examinatoren vonden dat niet.
Maar ik dwaal af. We moesten dus een auto. Wie denkt dat mannen niet winkelen, heeft het mis. Ik weet niet eens hoeveel autobedrijven we gezien hebben. Minstens tien, waarschijnlijk meer. Er waren bedrijven waar we alle occasions langs konden lopen zonder ook maar het idee te hebben dat iemand ons zou willen helpen, maar er waren ook bedrijven waar van die jonge enthousiaste autoverkopertjes meteen op ons afsprongen. Het enthousiasme werd wel wat minder als we ons budget noemden, dat wel. We zagen een mooie rode Ford en een goeie zwarte Audi. We twijfelden over een hele dure maar wel mooie Chrysler Neon en kochten bijna een sportwagen, maar daar pasten de dochters niet op de achterbank.
We reden heel Rotterdam rond en gingen via Waddinxveen naar de andere plaatselijke dealer. Die hadden veel, maar alles was erg duur. En hoewel we kuchten en wachtten en ronddwaalden, kwam er niemand om te vragen of we iets wilden weten. Dus daar zijn we maar weggegaan.
Mijn man vond het toen niet leuk meer. Want eigenlijk wist hij precies wat hij wilde. Hij had iets op internet gezien, een paar weken geleden. Maar die auto was nu al verkocht.
Thuis keken we toch maar even op internet. Ik zat uitgeput in mijn stoel toen mijn man ineens opsprong, ging bellen en een afspraak maakte voor een proefrit.
Om een lang verhaal niet nog langer te maken: we hebben een nieuwe auto. Bijna dan, morgen moet er nog betaald en overgeschreven worden, maar dan hebben we toch een Chrysler Neon, maar dan wat ouder, voor een bedrag ruim onder ons budget. Helemaal goed dus.
Maar de volgende keer als ik vijf winkels afwil omdat ik zoek naar precies die ene jas die ik in mijn hoofd heb, moet mijn man niet zeuren. Al is het misschien wijs om dan ook eerst op internet te kijken…