Quick start

Verhelderend stukje in O-magazine, deze maand. Over de verschillende manieren waarop mensen leren. Er zouden vier soorten te onderscheiden zijn. De “Quick Start” (die dus overal gewoon aan begint en al doende leert), de “Fact Finder” (die eerst boeken en theorie doorwerkt en pas daarna ergens aan begint), de “Implementor” (die leert door concrete objecten, schaalmodellen, werktekeningen e.d. te maken) en de “Follow Thru” (die leert via een ordelijk systeem). Mensen die leren op de laatste manier hebben het het gemakkelijkst op school, want de meeste scholen zijn gebaseerd op een “Follow Thru” methode. Geen enkele methode is overigens fout, het heeft te maken met aanleg, niet met een keuze.
Ik ben absoluut een Quick Start. Geen twijfel aan. “Ik doe maar wat” zeg ik altijd. Ik heb leren naaien door dingen te maken die ik nodig had, ik maakte een website toen ik daar zin in had en had ook niet bijster veel kennis toen ik mijn eerste hoestdrankje brouwde. En toen ik mijn eerste krantenartikel schreef, had ik nog nooit een zakelijk stuk geschreven. Het nadeel is dat ik dus veel moeite heb om theorie in mijn hoofd te krijgen. Mensen in mijn omgeving gaan studies volgen om hun kennis van hun vakgebied uit te breiden of om een ander vak te kunnen gaan doen, maar ik begin er niet eens meer aan. Drie cursussen heb ik thuis liggen, op drie totaal verschillende gebieden. Allemaal besteld met het idee een diploma te gaan halen in een vak dat me interesseerde. Psychologie. Superinteressant. Maar ik las alle boekjes achter elkaar, haalde daar interessante theorieen uit, maar kon mezelf er niet toe zetten de huiswerkvragen te maken.
Zo ging het ook met Moderne Bedrijfsadministratie. Daarvoor haalde ik wel mijn certificaten. Want de kennis die ik daarvoor nodig had, was blijven hangen van de middelbare school. Behalve belastingen, dat was stampwerk en dat heb ik dan ook niet gehaald.
Zelfs kruidengeneeskunde, waar ik een paar jaar terug helemaal weg van was, lukte niet. Ik zette studieschema’s op, plande leertijd in en was vastbesloten het deze keer te redden. Maar na een jaar was ik nog bezig met de verwerking van hoofdstuk 1. Wel heb ik inmiddels een aantal remedies uit de lesstof in de praktijk getest, weet ik precies waar ik de informatie over bepaalde kruiden en mineralen kan vinden en kan ik uit mijn hoofd toch een heel behoorlijk aantal adviezen geven. Maar het examen haal ik niet.
Tot nu toe dacht ik dat ik een gebrek had. Geen discipline, geen doorzettingsvermogen. En ik werd er erg onzeker van, want ik heb vaak wel kennis, door ervaring opgedaan, maar geen diploma’s om dat aan te tonen. En in mijn (werk)omgeving zitten een aantal Fact Finders en Follow Thu’ers. Die mij dus het gevoel geven dat ik maar wat aan rommel.
Zo was daar ineens de regel van de vijf w’s. In een degelijk artikel worden altijd de vragen wat, wie, wanneer, waar en waarom beantwoord. Zei men. En men zei ook dat men dat altijd controleerde als men een artikel geschreven had. Ik niet. Ik ga zitten, verzin een begin, schrijf wat in me opkomt, verander nog wat dingetjes die niet helemaal goed lopen en vind het dan af.
Als ik me bezig ga houden met dat soort theorietjes, wordt het een artikel van niets. Een degelijke opsomming van feiten, dat wel. Maar geen stukje dat “zo lekker wegleest”.
Dankzij dit artikel kan ik die onzekerheid overboord gooien. Ik ben niet fout, ik ben anders. Ik ben een Quick Start. En ik ben in goed gezelschap, want onze barbeque is er ook een. Die doet het fantastisch en is bovendien al heet als anderen nog wachten tot de kooltjes gaan gloeien. Dus.