Gisteren sloeg de fietsenvloek weer toe. Ik bromde rustig in de pauze naar huis. Dat kan weer. Mijn brommer, die steeds zijn ketting verloor en knetterde en slecht startte, is inmiddels ook door schoonvader en fietsenmaker onder handen genomen en rijdt weer als een zonnetje. Ik verheugde me op een paar boterhammen, mijn boek en vooral even rust, toen ik jongste dochter inhaalde. Die nogal raar zwabberde met haar fiets. Band lek.
Thuisgekomen heb ik eerst het hele huis doorzocht op zoek naar plakspullen. Want het enige complete setje was met de oudste dochters mee naar school. Ik stond net met mijn jas weer aan om dan maar de twee kilometer naar het dorp te rijden en een nieuw setje te kopen, toen ik toch nog wat solutie en een plakker vond. Dus zette ik de fiets op zijn kop en bekeek de band. En zag toen dat er in de buitenband een scheur zat. Het fietsen op een lekke band zal daar ook wel een beetje debet aan zijn, maar de hele buitenband zag er niet best uit. Toen ik echter de binnenband oppompte, bleek die nog wel hard te willen worden. Ik bedacht dus dat we beter samen naar de fietsenmaker konden rijden, daar de fiets inleveren en hopen dat jongste hem dan uit school weer op kon halen met een nieuwe achterband.
Ik propte een paar boterhammen naar binnen en begon met volle mond de dochter al aan te sporen haar schoenen aan te trekken. En toen stikte ik van schrik bijna in mijn laatste hapje. Want we hoorden een raar gesis en toen een enorme knal. Band ontploft. Nu ook een onplakbare scheur in de binnenband.
Toen zat ik dus met twee onbruikbare fietsen (die van mij is nog ook stuk, achteras is naar zijn grootje), twee kilometer van school, werk en fietsenmaker. Achterop de brommer naar school brengen is geen optie. Enigszins paniekerig (ik ben de laatste tijd niet zo koelbloedig meer als vroeger) belde ik echtgenoot. Die tot dezelfde conclusie kwam als ik. Geen mogelijkheid om dochter naar school te brengen. Ik belde dus de school en kreeg het hoofd aan de lijn, die het allemaal vrij normaal leek te vinden. Zal wel aan mij liggen dan, dat ik het vervelend vind als mijn kinderen school missen. Maar goed, dat was dan geregeld. Echtgenoot was toch al van plan vroeg naar huis te gaan, dus die zou voor een nieuwe band zorgen.
Ik liet de dochter achter voor de tv (waar ze de hele middag zou blijven, die had het best naar haar zin, met zo’n onverwachte vrije middag) en ging weer naar mijn werk, waar ik heel erg mijn best deed niet te hard te piekeren of echtgenoot echt wel naar huis zou gaan en of het wel zou lukken de fiets te repareren.
Toen ik thuis kwam stond de fiets van jongste met twee nieuwe binnen en buitenbanden al weer klaar, was het spatbord en het achterlicht gerepareerd en was er een nieuw achterwiel voor mijn fiets besteld.
Na het weekend zouden alle fietsen het dus weer moeten doen. Hoera! Hoewel… vanochtend klaagde er een andere dochter over een bobbel in haar band…