Degelijk

Het lijkt wel of ik de laatste tijd geen degelijke stukjes meer kan schrijven. U weet wel, stukjes die ergens over gaan.
Maar die schrijf ik wel, alleen niet hier. Het af-en-toe werk voor het krantje is veranderd in minimaal twee artikelen per week. Meestal meer. En de verantwoording om te zorgen dat er altijd genoeg over de nieuwbouwwijk in staat (liefst meer dan één stuk) ligt ook grotendeels bij mij, omdat de redactie lang niet genoeg persberichten binnen krijgt.
Daarnaast doe ik het af-en-toe-werk er nog bij en heb ik dit weekend een grote opdracht afgerond. Een bekende keukenbladenfabriek bij ons in het dorp bestond 75 jaar. Dus moest ik drie interview(tje)s met werknemers, een artikel over de geschiedenis van het bedrijf en een verslag over het feest van afgelopen zaterdag schrijven. Ontzettend spannend. Ik blijf het toch altijd een beetje spannend vinden als ik ergens naar toe ga. Zit er een goed artikel in, kan ik het goed weergeven? Ik loop ook vaak tegen de slechte naam van journalisten aan. Krijg ik te horen: “er stond geen enkele onwaarheid in je artikel”. Nee, duh! Ik begrijp niet hoe de collega’s dat doen. Feiten zijn feiten en bij twijfel ga je bellen of laat je dat stukje eruit. Vind ik.
Maar ik krijg ook leuke reacties. Zo was ik bij een sportmiddag die niet door ging. Ik vroeg aan een man die daar rondliep of hij bij de organisatie hoorde. Maar dat was niet zo. Een uur later wist ik wel precies wat hij daar deed. En omdat ik toch een artikel moest hebben, heb ik daar maar over geschreven. Vrijdag vertelde deze man me, dat hij het artikel uitgeknipt en bewaard heeft en zelfs meegenomen naar Parijs waar familieleden van hem wonen.
Maar dat bedrijf, dat was andere koek. Grote advertentiepagina en daar mijn artikeltjes tussen. Dat wordt dan ook echt gelezen, niet alleen door het onderwerp, maar door heel veel mensen. Gelukkig weten ze op de redactie dat ik af en toe bevestiging nodig heb. Dus toen ik vanochtend mijn foto’s bracht, kreeg ik te horen dat het er allemaal goed uitzag. Toch fijn om te horen. Want dat feest was niet zo gemakkelijk te beschrijven. Integendeel zelfs, het was zo’n massa indrukken dat ik zaterdagavond behoorlijk daas was. Tenminste, dat zeiden de buren waar we onverwachts op visite bleken te zijn. Echtgenoot zat daar toen ik thuis kwam en toen ben ik ook maar even gaan zitten. Maar mijn hoofd zat nog vol lopende buffetten (letterlijk, je moest meelopen naast een rollerbaan), levende schaakspelen (de koning wilde de toren slaan, maar de koningin verhinderde dat, toen gingen ze samen dansen tot er een tiroler loper kwam, die de koning sloeg en vervolgens zelf met de koningin ging dansen) en een regenboogvolk dat bleek te bestaan uit schaarsgeklede dames met hier en daar een veer. Om maar eens een paar dingen te noemen.
Daar schreef ik dus een degelijk stukje over, voor de krant. En dan krijgt u het restant in een warrig verhaal…