Niets

Aan uitgebreide stukjes schrijven schijn ik niet meer toe te komen. Er gebeurt hier van alles, maar niet echt iets om over te schrijven.
Zo hadden we dit weekend een wc-papier crisis. Het papier ging dus op de bon en als een gezinslid moest, deelde ik een zorgvuldig getelde hoeveelheid velletjes uit. We hebben het gered tot maandag.
De Bond van Plattelandsvrouwen ging fietsen vandaag en ik heb foto’s gemaakt en aantekeningen die een stukje moeten worden. “Vrouwen van Nu” noemen ze zich tegenwoordig al zijn er weinig vrouwen van mijn leeftijd bij. Of ik alsjeblieft niets over het oubollige imago van de bond wilde schrijven. Maar eerlijk gezegd vond ik er niets oubolligs aan. Het lijkt mij een goed geleide vereniging die met haar tijd meegaat. En als ik het niet al druk genoeg had zou ik misschien nog wel lid worden ook. Of begin ik nu zelf oubollig te worden?
Verder heb ik drie pubers in huis en een bijzonder slecht humeur wegens hormonale kwesties en slaapgebrek. Over de botsingen die dat geeft hoef ik u niets te vertellen. Ik ben zelf behoorlijk vergeetachtig, wat erg lastig is, maar die dochters van mij zijn ook tamelijk vaag. En slordig. Eén dochter is al aan haar derde geodriehoek toe. Dit schooljaar! Voor de zekerheid heeft ze de vierde ook maar vast gekocht vanochtend. De andere dochter is voordurend haar sleutels kwijt. Of haar telefoon. Of allebei. Bijna iedere ochtend moet ze stampvoetend zoeken. Waardoor ze aan de late kant weggaan, wat ook weer niet zonder gemopper lukt.
Mijn brommer rijdt niet meer. De tandwielen zijn zo versleten dat ze nagenoeg tandeloos zijn geworden. En het systeem werkt nu eenmaal alleen met tanden. Ik heb nieuwe tandwielen gekocht. Geweldig maatsysteem is daarvoor: “u moet even het aantal tanden van de oude tandwielen tellen, mevrouw.” Met een beetje geluk heeft echtgenoot tijd om ze er vanavond op te zetten. Dat kan ik misschien ook wel zelf, als ik mijn best doe. Maar ik draai altijd de verkeerde dingen los en zet andere dingen verkeerd vast. En dan kost het hem alleen maar meer tijd om de boel te repareren.
Mijn garderobe is schrikbarend klein aan het worden. Ik had een spijkerbroek, maar die is gescheurd. Dat heb ik wel kunstig gerepareerd, maar je kunt er niet meer overal mee verschijnen. Niet bij de bond voor plattelandsvrouwen bijvoorbeeld, daar ga je heen in een hele spijkerbroek. Vind ik. Verder heb ik twee nette broeken om in te werken. Maar de ene heeft nu een vlek. Ik verfde mijn haar. Heel voorzichtig, echt waar. Met een handdoek om mijn schouders enzo. Maar er zat verf aan mijn arm en die arm raakte mijn beige broek. Dus nu is niet alleen mijn haar roodbruin. De andere broek heeft geen vlek. Maar wel zwakke stiksels. Ik heb hem al drie keer gerepareerd, maar hij ligt te wachten op de vierde keer. Ik vind dat geen leuk klusje, ik stik altijd scheef, zodat het gaat trekken. Ik moet dus eigenlijk winkelen. Maar ik wil een kleinere maat. En niet om in de kast te leggen, want daar ligt al van alles in een kleinere maat. Ik wil erin passen. Je zou toch denken dat een mens met zo’n druk leven hartstikke mager moet zijn. Maar helaas…. Ik eet als ik chagrijnig ben en als ik gestressd ben en als ik pieker en als ik probeer niet te piekeren en als ik verdrietig ben en als ik moe ben. Ik eet dus veel te veel. Want anders word ik nog chagrijniger, gestressder, verdrietiger en moeier (moeder? vermoeider?). Toch heb ik fruit en water en crackers gekocht. Ooit gaat het lukken.
Ik ben de hele week al een beetje lui in het huishouden, want mijn buurvrouw leende me boeken van Virginia Andrews. Bloemen op zolder en de drie delen die daarna komen. Nooit gelezen, en ik weet niet of ik ze ooit nog eens ga lezen, want ik hou helemaal niet van psychologische thrillers, die raken me te hard. Maar ik begon zondag in de eerste en heb daarnet de vierde uitgelezen. Echt van die boeken die je niet kunt wegleggen voor je ze uit hebt.
Maar nu moet ik toch echt iets gaan doen. Ik heb vanochtend in een ijverige bui 2 kilo spercieboontjes gekocht. Want die waren goedkoop en ik wilde als een brave huisvrouw een deel gaan invriezen. Nu moet ik dus nog steeds 2 kilo boontjes schoonmaken. Of in ieder geval genoeg voor het avondeten.
Nou ja, u ziet het, niets om over te schrijven…