Verdwalen

Vroeger was verdwalen voor mij iets dat in spannende verhalen en sprookjes gebeurde. Hans en Grietje verdwaalden in het bos en Klein Duimpje was ook al niet zo handig. Maar ik verdwaalde nooit. Ik was dan ook een erg braaf meisje, dat nooit op avontuur uitging. Ik las liever en dan liefst niet over mensen die verdwaalden.
Tijdens vakanties verdwalen wij regelmatig. Soms is dat niet onze schuld. Tijdens onze eerste buitenlandse vakantie in Belgie reden we regelmatig verkeerd. Maar ze zijn daar niet zo handig met wegwijzers. Die staan wel eens voorbij de afslag. “U had hier rechtsaf gemoeten.” En keren gaat lang niet altijd. Dus dan verdwaal je. Maar dat is niet erg, want je ziet ook nog eens wat, als je verdwaalt.
Helaas kan ik goed kaartlezen, dus we moeten het wel expres doen. Of gewoon geen kaart gebruiken, dat gaat ook goed. We zijn eens in Rome verdwaald. We wilden een camping zoeken en dus aan de rand van de stad blijven, maar we bleven via allerlei eenrichtings wegen langs de Sint Pieter en het colosseum rijden. Toen we de volgende dag op zoek gingen naar die bezienswaardigheden, bleven we natuurlijk de stad uit rijden. Dat gaat zo bij ons.
In Australie viel er niet veel te verdwalen. Als je eenmaal op de Stuart Highway zit, kun je er niet meer af. Niet met een camper in ieder geval. Wel zijn we in Wollongong (ten zuiden van Sydney) op de camping verdwaald. Dat zat zo: wij hadden plaats B23 en hadden daar al een nacht gestaan. We waren naar Sydney geweest en kwamen bij donker terug. Toch vonden we gewoon ons plekje terug. Maar daar stond al iemand. We besloten terug te gaan naar de ingang, maar die konden we niet meer vinden. We bleven rondjes rijden, tot de manager ons tegenhield en vroeg: “Are you lost or are you just cruising?” (zijn jullie verdwaald of gewoon rondjes aan het rijden?)
Toen bleek er nog een B23 te zijn. Ja, wisten wij veel….
In het allerzuidelijkste puntje van Italie hebben we eens op de terugreis een hele dag door de bergen gereden. Echt prachtig, veel mooier dan de snelweg naar het noorden. Maar aan het eind van de dag bleken we slechts 20 km van ons vertrekpunt verwijderd te zijn.
Als ik alleen ben verdwaal ik ook vaak. Zeker nu ik er voor het krantje regelmatig met de brommer op uit moet. Bij mijn allereerste opdracht was ik erg trots op mezelf toen ik de juiste lokatie direct vond, maar ik verdwaalde op de terugweg omdat ik nog langs de fotozaak moest. En bij mijn tweede opdracht kon ik heel het speelveld waar ik moest zijn niet vinden. Gelukkig zijn er meestal voorbijgangers die het wel weten.
Behalve toen ik in de nieuwbouwwijk naar een eerste paal moest. Het was regenachtig en koud en ik bleef wanhopig zoeken naar de bouwkeet die ik moest hebben. Gek genoeg zag ik het bord dat er heen wees pas de vijfde keer.
Vandaag moest ik naar Rotterdam Airport. Niet moeilijk te vinden, volgens echtgenoot.
Gewoon de brug over, dan alsmaar rechtdoor tot je niet verder kon en dan linksaf. Maar linksaf was er geen fietspad. En ik mocht niet op de provinciale weg brommen. Dus volgde ik het fietspad dat rechtdoor ging. En verdwaalde natuurlijk hopeloos. Ik bleef vastlopen op niet aanwezige fietspaden. Als ik dacht dat ik links moest, kon ik alleen maar rechts. Wel heb ik een hoop van Rotterdam gezien.
Uiteindelijk vroeg ik het een aardige meneer. Die me vertelde dat ik een stukje terug moest en dan het weggetje rechts in. En toen ik dat deed, zag ik pas dat ik daar al vier keer langsgekomen was. Tja. Gelukkig was ik, door ervaring wijs geworden, veel te vroeg van huis gegaan en dus precies op tijd op mijn afspraak. Op de terugweg verdwaalde ik weer. Want ik wist alleen maar waar ik niet heen moest en zag geen bordjes naar waar ik wel heen moest (ik wou wel bordjes met “naar huis”, dat lijkt me fijn). Dus zag ik weer een heel ander deel van Rotterdam.
Toen ik bedacht dat ik dit ging schrijven, had ik een mooi einde voor dit verhaal in mijn hoofd. Maar nu weet ik het niet meer: ik ben gewoon in mijn eigen woordenstroom verdwaald…