Voeten en vloeren

Bomvol goede voornemens zat ik gisteren. Op tijd mijn bed uit, nog even in vliegende haast opgeruimd, boodschappen gedaan en om half tien kant en klaar in het Barrel om hout te halen voor de vloer. Want die zou er dit weekend in gaan.
In de doehetzelfmarkt vonden we vrij snel het hout dat we nodig hadden. Iemand vinden met een tang om de stapel van zijn metalen banden te ontdoen, duurde wat langer, maar ook dat lukte. Twee karren en samen de platen erop zetten. Twintig stuks hadden we er nodig. Echtgenoot was bij nummer negen, ik had er al vijf op de kar staan. De zesde pakte ik niet handig. Splinter in mijn hand. Daardoor hield ik de plaat verkeerd vast. En die gleed dus weg toen ik hem op de kar wilde zetten. Recht op mijn voet. En ik had open schoenen aan. In de haast vergeten dat een klusser beter dichte schoenen draagt.
Ik dacht: “au”. Ik dacht: “shit”. Ik zette een stap en ging toen door de grond van de pijn. Het schaafwondje boven op mijn voet steeg ineens een centimeter omhoog en er vormde zich een enorme bult. Echtgenoot schrok, omstanders schrokken.
Een kwartier later lag ik op een brancard in een ambulance. Want het Barrel mag dan sterk genoeg zijn voor een lading hout en een trekhaak hebben voor een kar, de instap is hoog en onhandig. En als mijn voet gebroken was, mocht er niet te veel aan gesjord worden. Ik voelde me nogal overdreven, zo met een gewonde voet ingepakt in een ambulance, maar de ambulancebroeders vonden het geloof ik vrij normaal.
De pijn was enorm, maar de frustratie was groter. Want ik heb het zo druk. Hoe moest dan nu, als ik een maand in het gips moest?
Uiteindelijk bleek op de foto’s geen breuk te zien. Waarschijnlijk is er wel botweefsel beschadigd, maar een drukverband was genoeg. Twee dagen met het been omhoog en daarna voorzichtig belasten.
Gisteren heb ik dus de hele dag met mijn voet omhoog gezeten. Hinkend naar het toilet en verder stil zitten en opdrachten geven. Vreselijk! Ik ben helemaal niet zo’n actief typje, maar van gedwongen stilzitten word ik gek.
Vanochtend heb ik het drukverband eraf gehaald. Het zat los, ik kon mijn vinger er tussen steken. Ik heb het er niet opnieuw omheen gedaan. Op deze manier kan ik redelijk rondstrompelen. Ik doe de was, rommel een beetje in huis en hoef in ieder geval niet te blijven zitten.
Morgen hoop ik weer te kunnen fietsen. Volgende week moet het over zijn.
Want dat huis moet af.
(Niet dat dat van mij afhangt, echtgenoot en mijn vader zijn gisteren materiaal wezen halen, echtgenoot is vandaag aan het werk, mijn vader komt volgende week nog helpen.)
We zijn al maanden bezig met die vloer. Iedere keer komt er weer iets tussen. Allerlei verjaardagen en feesten die in het weekend vallen, migraine aanvallen, rugproblemen, ongelukjes…
Ik zou bijna calvinistisch zeggen: er rust geen zegen op. Maar zo denk ik maar niet. Nog even en dan gaan we er wonen. In ons huisje aan de dijk. Af zal het dan niet zijn, alleen bruikbaar. Een zomertje kamperen in eigen huis. De rest van de klussen doen we terwijl we er wonen. Alleen die vloer. Die moet erin. De kinderen vinden het wel leuk, zeven van die evenwichtsbalken in de huiskamer met een zandbak ertussen. Maar ik ben ouderwets. Ik wil graag een huis/slaapkamer (want wij gaan tijdelijk daar slapen en de kinderen boven in wat onze slaapkamer moet worden) met vloer. Raar he?