Dochters

Een paar maanden terug hadden de oudsten een galabal op school. Eigenlijk wilden ze een echte galajurk, lang, met satijn en fluweel en kant. Maar toen we bij het winkelen mooie topjes en leuke rokjes op de kop getikt hadden, vonden ze dat de school het daar maar mee moest doen.
Ik vind het een rijk maar angstig bezit, zo’n stel mooie dochters. En hoe groot ze al worden valt extra op bij zo’n gelegenheid, als ze uitgaan in kleren die ik ook nog wel zou willen dragen, maar niet meer pas, en in mijn kast rommelen om vervolgens op mijn laarzen de deur uit te wandelen. Nu konden die laarzen al niet meer dicht rond mijn kuiten, dus droeg ik ze niet meer, maar nu ik die slanke enkeltjes erin gezien heb, denk ik dat ik ze maar helemaal niet meer pas, ook niet als die vijftien kilo eraf is. Die zitten namelijk niet rond mijn enkels, dus zo slank als die van mijn dochter worden ze nooit. De hakken waren wel de hoogste die ze ooit gedragen had, dat vond mijn zeer volwassen geklede meisje dan toch weer kinderlijk leuk: “Ik ben wel hoog, zo!”
En toen we ze ophaalden was het eerste wat ze zei: “Ik ben niet door mijn enkels gegaan, goed he?”
Ze komt namelijk meestal hinkend uit de disco, ook als ze platte schoenen draagt. Da’s dan weer een nadeel van slanke enkeltjes.
De dag erna moesten ze gewoon naar school. Raar verzonnen, feestavonden op donderdag, maar dat doen ze op die school altijd zo. Er heerste echt een na-het-bal-stemming. Duf en slaperig zaten ze op de bank.
Eén dochter had last van haar oren door de harde muziek van de avond ervoor.
Jongste, een tikje jaloers omdat zij nog geen schooldisco’s heeft, meldde mij dat vol zusterlijk leedvermaak: “Ze is een beetje doof”.
Waarop de dove dochter vroeg:”He? Wat zeg je?”
“Dat je een beetje doof bent.”
“Wat? Ik hoor je niet goed, ik ben een beetje doof.”
Andere dochter zuchtte ondertussen dat haar informatica schrift weg was.
Pedagogisch verantwoord verbeterde ik:”Je kunt hem niet vinden, bedoel je. Ga vanmiddag eerst maar eens goed zoeken.”
Ze knikte, dacht even na en zei toen: “Oh…. Ik heb niet eens een schrift voor informatica.”
“Wat zeg je?” vroeg dove dochter.
En toen verontwaardigd: “Waarom moeten jullie nou zo lachen?”