Achttien

En dan zijn je oudste dochters ineens meerderjarig. Dat gebeurt zomaar, daar hoef je niet veel voor te doen. De jaren verstrijken en ineens is het zover. Achttien jaar, stemgerechtigd en volwassen.
Hoewel dat laatste dan weer niet zomaar vanzelf gaat. Er heeft toch wel enige opvoeding plaats moeten vinden om die twee minibaby’s die ik achttien jaar geleden met wat moeite op de wereld zette, te helpen op te groeien tot de zelfstandige jonge vrouwen die het nu zijn.
Ik word er sentimenteel van. Terwijl de dochters vooral vooruit kijken en uitkijken naar nieuwe opleidingen, rijlessen, op kamers gaan wonen en andere toekomstplannen, kijk ik terug.
Ik zie mezelf weer door de stad wandelen met die enorme kinderwagen. En herinner me de domme vragen van mensen die me hondsbrutaal staande hielden.
“Is dat een tweeling?” was de meest voorkomende vraag. Een andere tweelingmoeder vertelde me dat ze uit pure ergernis weleens antwoordde: “Nee, een vierling, de andere helft heb ik thuis gelaten.” Zo ad rem was ik nooit, maar dat soort vragen waren wel irritant.
“Jongetje en meisje zeker.” Ook zo’n rare aanname, alleen omdat ik ze niet identiek kleedde.
En ik was met stomheid geslagen toen ik iemand zei: “Ja, dat zie je veel tegenwoordig, met al die oudere moeders en die hormoonbehandelingen.” Klopt misschien wel, maar dat zeg je niet tegen een moedertje van net twintig, dat over het algemeen zelfs nog een paar jaartjes jonger geschat wordt.
Ook de vraag “dat is wel druk zeker?” vond ik altijd een vreemde. Hoe druk kun je het nu hebben met twee van die baby’tjes? Nooit moeite mee gehad, ik gaf ze tegelijk de fles en badderen of verschonen kostte ook echt niet zoveel extra tijd. En huilen deden ze meestal om de beurt, wat eigenlijk vooral grappig was.
Pas toen ze gingen lopen werd het lastiger. Ik was toen al zwanger van de derde, dus niet zo heel erg wendbaar meer en natuurlijk liepen ze ieder een andere kant uit. Ik ben de uitvinder van de polsbandjes innig dankbaar en stoorde me totaal niet aan de opmerkingen die ik daarover kreeg. Trouwens, mensen die ervaring hadden met kleine kinderen vonden het alleen maar handig dat ik die van mij “aangelijnd” hield.
Nu laten ze zich allang niet meer aan het lijntje houden. Sterker nog, soms heb ik het gevoel dat het andersom is…