Afscheid nemen

“No woman, no cry”, zong het bandje op het plein van Renaissance, zaterdagavond. De zanger vertaalde dat op dezelfde manier als echtgenoot: “geen vrouwen, geen problemen”, maar gelukkig zette de zangeres dat nog even recht. “Nee vrouw, niet huilen”, betekent het natuurlijk.

Ik huilde wel. Eventjes maar. Dat kwam door dat liedje, dat me sowieso altijd al raakt. En door de wetenschap dat we een week later in het vliegtuig naar huis zouden zitten. En door het besef dat ik in de toekomst steeds afscheid zou moeten nemen en steeds zou moeten huilen. Want zo ben ik nu eenmaal. Ik vond het twee maanden geleden ook naar om afscheid te nemen van de dochters en mijn ouders. En van de kat, en het huis, en mijn tuin. Maar nu onze tijd op Curaçao bijna om is en hoewel ik het fijn vind om iedereen en alles straks weer te zien, valt dat afscheid me ook zwaar. En als alles (qua financiën en gezondheid vooral) zo loopt als we hopen, blijven we voorlopig een paar keer per jaar heen en weer reizen, wat dus elke keer weer afscheid nemen betekent.

Gelukkig wees echtgenoot me erop dat ik het ook om kon draaien. Ik mag steeds na een tijdje weer terug naar datgene waar ik naar verlang. Oh ja. Da’s ook waar. Ik heb dochters, ouders, kat, huis en tuin maar twee maanden hoeven missen. Geen jaren. En ik hoef ook geen definitief afscheid van Curaçao te nemen. Ik mag over een half jaartje gewoon weer terug.

Je zou denken dat we dit laatste weekend expres op het strand doorbrachten, omdat we dat vanaf volgende week niet meer kunnen doen. Maar wij doen nu eenmaal nooit wat je zou denken. We zijn redelijk uitgerust en hadden dus meer zin om nog maar weer eens op avontuur te gaan.

We begonnen met een bezoek aan de open dag van het Blue Bay Resort. We wilden weleens weten wat er allemaal bij kwam kijken als we ervoor zouden kiezen om daar een kavel te kopen. Nee, dat is niet erg avontuurlijk, maar we mochten met een golfkarretje naar de stukken land gaan kijken en dat had toch wel wat. Zeker toen we nogal steil naar beneden moesten en de remmen niet heel goed bleken te werken. We waren blij toen we weer veilig in onze eigen (huur)auto konden stappen.

Omdat Blue Bay toch niet helemaal is wat we willen, reden maar nog maar weer eens naar Grote Berg. Daar zijn we al vaker wezen kijken en dat is een wijk die ons wel bevalt. We worden wel regelmatig gewaarschuwd voor overlast van de vliegtuigen die daar overkomen. Nu moet je niet meteen denken aan de herrie in de buurt van Schiphol. Hato is een paar maatjes kleiner en de meeste vliegtuigen die daar komen ook. Er kwam zo’n klein vliegtuig over en dat hoorden we niet eens. Het geluid vervliegt door de wind, denk ik. Maar voor we definitieve beslissingen nemen, willen we hier eerst gaan huren.

Al bladerend in het makelaarskrantje voor kavelnummers en huurprijzen zag ik ineens heel goedkope kavels ergens anders, waar we nog nooit geweest waren. Genoeg redenen dus om daar eens naar op zoek te gaan. Het viel niet mee om de kavels te vinden. Het was een leuke rit over allemaal onbekende weggetjes, maar toen we de kavels gevonden hadden waren we er direct klaar mee ook. Te ver bij alles vandaan en de geur die er hing leek erop te wijzen dat het in gebruik was als een illegale vuilstortplaats. Ik wil niet eens bedenken hoe je dat ooit weer schoon moet krijgen.

Van schrik reden we gauw door naar Westpunt om even uit te waaien. En besloten toen op Noordpunt even te gaan zwemmen. Dat is maar een klein stukje verderop, al klinkt het veel verder.
Playa Kalki is wel een leuk strand. Het ligt een beetje verstopt en van bovenaf lijkt het alsof het maar heel klein is en vol ligt met stenen. Maar als je verder loopt zie je dat er meer is. Bovendien zijn er redelijke voorzieningen, toiletten, een tentje waar je snacks en drankjes kunt halen en ligstoelen. Dat is, zeker zo lang we hier alleen maar logeren en geen eigen strandstoelen, parasols en koelboxen hebben, toch wel prettig.

Na het zwemmen besloten we een shoarmaatje te gaan eten bij ons vaste adresje in het Riffort.
(hier moet ik even bij vermelden: ons commentaar van de vorige keer is niet meer geldig. De televisie staat nu steeds uit en er is zeer gemotiveerd en vriendelijk personeel – het eten is nog altijd zeer goed voor een leuke prijs)
Daarna liepen we naar beneden waar we de week ervoor ook al genoten hadden van de live muziek. Deze keer was het een ander bandje dan de vorige keer, maar dit klonk ook goed. We dronken een kopje koffie en daarna een roseetje en ik stopte gauw met huilen, want dat is natuurlijk zonde van onze mooie laatste week!

p.s. Weinig foto’s, sorry. Het zat er even niet in, zaterdag. Zondag wel, maar die staan ergens anders. Ik ben begonnen met ploggen, wat zoveel betekent als de hele dag foto’s maken van wat je doet en dat dan dagelijks posten. Ik hou het (in ieder geval voorlopig) nog maar even los van dit blog, maar jullie zijn natuurlijk wel allemaal van harte uitgenodigd om daar ook te komen lezen: Geertrude plogt ook