Auteur: Geertrude Verweij

Overbodig omdat het jullie vast al was opgevallen dat het hier een beetje stil is. Laatste post van 2 april… wow, de tijd vliegt! Ik heb dus even blogpauze en het zal hier nog wel even stil blijven, denk ik. Geen nare redenen, gewoon weinig tijd en weinig bloginspiratie. Schrijfupdates plaats ik nog wel maandelijks…

Pas nu ik probeer maandelijks met schrijfnieuws te komen, merk ik hoe ongedisciplineerd ik eigenlijk schrijf. Bij mij is er niet echt sprake van regelmaat en systeem. Ik schrijf als een verhaal me pakt. En ik schrijf dus niet als ik teveel andere dingen aan mijn hoofd heb. Zoals de afgelopen maand. Na de jetlag…

Daar zit ik dan. Niet meer buiten op de porch in de zon, maar in mijn kleine, donkere kantoortje, met uitzicht op een grijze lucht. We zijn weer in Nederland, dat is duidelijk. Gelukkig kan ik hiervandaan ook de bloesem van de kersenboom zien, dat is tenminste een wat positiever gezicht. Zo erg is het…

Met grote letters stond het deze week in mijn agenda: jetlag. Dat had ik twee maanden eerder gedaan, omdat ik me heel verstandig realiseerde dat ik die dagen niet te veel afspraken moest maken. En ik heb echtgenoot ook gedwongen het in zijn (digitale) agenda te zetten. Want het is zo verleidelijk om juist die…

“No woman, no cry”, zong het bandje op het plein van Renaissance, zaterdagavond. De zanger vertaalde dat op dezelfde manier als echtgenoot: “geen vrouwen, geen problemen”, maar gelukkig zette de zangeres dat nog even recht. “Nee vrouw, niet huilen”, betekent het natuurlijk. Ik huilde wel. Eventjes maar. Dat kwam door dat liedje, dat me sowieso…

Het zag er spookachtig en verlaten uit. Het was bedoeld als resort, dat kon je zien. Herkenbare zalen, kamertjes, balkons. Maar er zaten geen ramen of deuren in en er was eigenlijk niets meer dat erop wees dat er ooit gebruik van gemaakt was. Echtgenoot dacht dat het gebouwd was in de jaren zeventig en…

“Nee, ik ben wakker” verzekerde ik echtgenoot, toen hij vroeg of ik sliep. Maar later besefte ik dat de tijd wel heel erg snel gegaan was. Eerst was het tegen drieën en nu ineens hoorde ik mensen zeggen dat het bijna half vijf was. Misschien ben ik toch even weggezakt. Of zelfs wat langer. Niet…

“We zien elkaar terug in de hemel.” Vastbesloten knikte de man en we konden niets anders doen dan het bevestigen. Want dat was niet het moment voor een discussie over levensbeschouwelijke zaken.Die uitspraak paste wel bij hem, want hij was in onze ogen dan ook een soort engel. Niet de bijbelse soort, maar het type…

Mensen, wat vliegt de tijd! Dat verzucht ik wel vaker tegenwoordig. Schijnt bij het ouder worden te horen. En het heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat zo’n periode op een tropisch eiland onder de noemer ‘leuke dingen’ geschaard kan worden en die staan erom bekend dat ze extra snel gaan. Toch wordt…

Ik zat daarnet naar een leeg scherm te staren en me af te vragen wat ik deze week eens zou schrijven. Hoe spannend het ook klinkt om voor twee maanden op Curaçao te wonen, de waarheid is wat minder interessant. Het gaat ongeveer zo: maandag: werken, dinsdag: werken, woensdag: werken, donderdag: werken, vrijdag: werken, vrijdagavond:…