Bemoeial

Een van de lastigste dingen in het omgaan met pubers, is dat het eigenlijk toch al bijna volwassenen zijn. En ik ben niet zo heel erg goed in het omgaan met volwassenen.
Wat het bij pubers nog lastiger maakt is dat ze toch nog wel wat ouderlijke bijstand nodig hebben. En nog lastiger is dat ze dat zelf niet beseffen. Ze denken dat ze alles zelf wel kunnen regelen. Pubers kijken je aan met een blik die zegt “mens, waar bemoei je je mee” als je voor de zoveelste keer vraag of ze hun huiswerk wel gedaan hebben, hun werkstukken gemaakt en hun kamer opgeruimd.
De oudste dochters moeten voor 1 april hun geschiedenisscriptie afhebben. Maar dat duurt nog heel lang. Er zit wel een repetitieweek tussen, maar ach, dat gaat best. Dus ga je gewoon lekker spelletjes doen op je computer of de broodnodige tijd op het forum doorbrengen. En wordt je kwaad als je moeder vraag hoe het met geschiedenis gaat.
Gisteren moest ik de dochters en een vriendin naar het theater brengen. Hoor ik ze achterin praten over een opdracht waar ze al maanden mee bezig zijn. Leuke opdracht ook, het uitzoeken van de stamboom van je familie. Die moet dus over twee weken klaar zijn. Maar hoewel ze er enthousiast aan begonnen, zijn ze nog niet bepaald ver. Twee weken! En die scriptie dus een week erna. En de toetsperiode er tussenin. Maar zij denken dat ze het best redden. Waar bemoei ik me mee?
Het probleem is natuurlijk dat ik wat meer levenservaring heb. Dat ik weet waar dit op uit gaat lopen. En zij niet. Want dat hoort ook bij pubers. Ze kunnen de consequenties nog niet echt overzien. Beseffen niet dat ze straks weer met een berg werk zitten waar ze niet overheen kunnen kijken. En dan hebben ze ineens wel ouderlijke bijstand nodig. Dan wordt er gehuild en geraasd, getierd en vreselijk zielig gedaan. Want ze hebben zo veel te doen en ze redden het allemaal niet.
Wij zijn nu al sinds de vorige toetsperiode bezig de boel onder controle te krijgen. Maar dat lukt niet. Want ze weten het allemaal zo goed. Alles is af en ze zijn volledig op schema. Zeggen ze. Het is ook niet te controleren. Huiswerk staat niet in de agenda en wat ze maken wordt niet nagekeken. Dat is ook zoiets. Ze maakten hun huiswerk met de antwoordenboekjes ernaast. Dat vonden wij een slecht idee. Dus liggen de antwoordenboekjes nu hier in de huiskamer. En daar liggen ze dus al maanden zonder dat er in gekeken wordt. Wat natuurlijk ook niet de bedoeling was.
Ik zit me hier zo op te winden, dat ik daarnet tegen een van de dochters iets zei over de planning voor de komende maand. En kreeg een blik die zei: “Mens, waar bemoei je je mee.”
En misschien is dat ook wel de juiste oplossing. Nergens meer mee bemoeien. Maar of het helpt voor mijn gemoedsrust? Ik ben bang van niet…