Ons huis heeft een ietwat vreemde indeling. Dat komt eigenlijk doordat het veel te klein is. Toen wij het kochten verklaarde iedereen ons voor gek. Maar wij timmerden (met hulp van mijn vader, dat moet ik wel even vermelden) drie kamertjes in de voormalige garage en daar huizen onze kinderen nu. Wij hebben zelf de hele bovenverdieping geclaimd. Dat klinkt luxer dan het is, want die boven verdieping bestaat uit twee kamertjes van krap twee bij vier. In de ene kamer slapen we en in de andere heb ik mijn naai/schrijfkamertje.
Tenminste, dat was zo, want in een vlaag van ijver heb ik gisteren alle meubels omgewisseld, zodat wij nu in het achterste kamertje slapen, dat een stuk beter geventileerd kan worden. Het voorste kamertje wordt dan mijn werkplek en ik wil ook zorgen dat daar door het hele gezin geprint en gescand kan worden, want nu staan er twee printers en een scanner op een trolley in de huiskamer en dat is het toch niet helemaal. Mijn man mag dan kantoor houden op de bank, maar dat betekent nog niet dat ik die rommel voortdurend in het zicht wil hebben.
Maar goed, ik dwaal af. Sterker nog, ik was na de eerste zin al verdwaald. Want ik wilde eigenlijk vertellen dat op dit moment een groot deel van mijn huis verboden gebied is. De dochters zijn namelijk druk bezig met inpakken en gedichten schrijven en daarom mag ik absoluut niet in hun kamers (lees: het hele achterste deel van het huis) komen. Dat is niet zo’n ramp, want zij mogen niet boven komen. Tussen de nog niet geheel opgeruimde puinhopen van die spontane interne verhuizing liggen namelijk ook stapels cadeautjes. Ik ben bijna klaar, maar ook ik mag nog fijn een paar uurtjes inpakken en gedichten schrijven. Dat hoort nu eenmaal op het laatste moment.
Het is echt grappig om te zien hoe de dochters mijn manier van Sinterklaasvoorpret overnemen. Ze begonnen in oktober al met cadeautjes verzamelen, maar het bijna pakjesavond is, moet er door iedereen nog heftig geknipt, geplakt en gedicht worden. Gelukkig zijn we hier allemaal vrij sterk in het dichten. Of misschien kan ik beter zeggen: rijmen.
Ik rijmel vlug en uit het hoofd,
Maar echte poëzie heb ik nooit beloofd
Wel bij ieder pakje een vers
Dat vind ik op de taart een kers
(als het niet anders lukt
gaat de zinsbouw onder rare kronkels gebukt)
En nu ik jullie even heb kunnen berichten
Ga ik snel weer verder dichten.
Want voor het heerlijk avondje is gekomen
Moet ik nog eventjes doorstomen.
Rest mij nog aan alle mensen
Een fijn Sinterklaasfeest te wensen!