Blijf je eten?

Ergens in mijn genen zit Zuid-Europees bloed. Daar komen mijn donkere haren en ogen vandaan. Niet mijn lengte helaas. Ik zou zo graag een stukje kleiner (en liefst ook tengerder) zijn, maar op dat punt lijk ik meer op mijn Friese voorvaderen. Lang en stevig. Maar goed, dat Zuid-Europese zit er dus ook in.
Afgelopen maandag besefte ik, terwijl ik eten stond te koken voor negen mensen, ineens dat ik niet alleen uiterlijke trekjes daarvan heb. Ik vertoon ook op andere punten wel wat gelijkenissen met zo’n Italiaanse “Mama”.
“Blijven jullie eten?” is een veelgehoorde vraag bij ons thuis. Je komt hier niet zomaar weg, zeker niet als je rond etenstijd langs komt. Als ik iets te vieren heb, vraag ik altijd of mensen komen eten. Vind ik gezellig. Liefst met de hele familie tegelijk. Ik geniet ervan, ondanks het vele werk.
Afgelopen maandag was de diploma-uitreiking van de dochters. Die begon om acht uur ‘s avonds. Dat vind ik een nare tijd voor zoiets, want je kunt moeilijk verwachten dat mensen na afloop nog taart komen eten. Dus nodigde ik de grootouders uit om eerder te komen, verbood dochter E. om “toch naar ballet te gaan en als jullie me dan gewoon oppikken, haal ik het nog wel” en zaten we die avond met negen mensen aan tafel.
Die tafel is het enige probleem in mijn verhaal. Mijn schoonzus heeft een grote huiskamer en een tafel die normaal al enorm is en ook nog uitgeschoven kan worden. Ik ben een beetje jaloers op die tafel.
Ik heb zelf een huiskamer van krap vier bij vijf. Aan de ronde uitschuiftafel (die dan dus ovaal is) passen negen mensen. We kunnen eventueel het campingtafeltje erbij zetten, maar dan houdt het echt op. Dat gaat niet passen als ons gezin zich uitbreidt met aanhang en kleinkinderen. Verhuizen wil ik niet, daarvoor is dit huis me veel te lief.
Achter ons huis staat een ouderwetse boerenschuur. Ik zie het al helemaal voor me. Grote tafels erin, en misschien een paar stapelbedden.
“Blijven jullie eten? Slapen kan ook, hoor. Juist gezellig. En dan maak ik een heerlijk ontbijtje…”
Ik zei het toch… Zuid-Europees bloed. Het is alleen jammer dat mijn Hollandse nuchterheid me wijst op een paar belangrijke bezwaren. Onze boerenbuurman wil die schuur helemaal niet verkopen. En waar halen we het geld vandaan?
Maar ja, dromen mag. Of is dat ook al niet Hollands?