Boeiend

Het is blijkbaar een boeiend gespreksonderwerp, want het duikt keer op keer weer op. En vaak onverwachts, als ik denk dat het eindelijk niet interessant meer is, dat men het eindelijk snapt. Dan zit ik niets vermoedend een kopje koffie te drinken en over koetjes en kalfjes te praten en bam! daar is het ineens weer.
Waar dit over gaat? Over mijn lijn. Jawel. Dat is een boeiend onderwerp. Niet de lijn in het algemeen. Dat is vrij saai. Nee, mijn lijn in het bijzonder. Dat is veel boeiender.
Nu geef ik direct toe: mijn lijn zorgt wel voor afwisseling. Ik ben het prototype van de jojo. Ik schommel tussen heel slank (maat 36 bij een lengte van 1.76) en behoorlijk mollig (ooit had ik maat 48, nu stopt het meestal bij 44).
Als er een stijgende lijn in zit, komen de eerste commentaren. “Je moet wel weer een beetje gaan oppassen, hoor! Je begint toch weer aan te komen. (ik droeg een jurkje maat S en voelde me tot op dat moment nog helemaal lekker in mijn vel).
Dan komen de steelse blikken en de bezorgde opmerkingen.
“Eigenlijk moet je er nu toch echt wat aan doen.”
Na lang uitleggen, vertellen en doorpraten snapt men nu dat het niet zo gemakkelijk is als het lijkt. Er zijn nu eenmaal mensen, ik dus, die stress weg eten. Het probleem is dus niet dat ik een gezond eetpatroon moet aanleren. Dat heb ik wel, tussen de eetbuien uit frustratie door dan. Nee, ik moet leren mijn spanningen op een andere manier kwijt te raken. En dat valt niet mee. De laatste keer dacht ik dat ik de ultieme methode gevonden had. Breien. Kilometers breien. Als mijn handen bezig waren, kon ik immers niet eten. Het werkte geweldig. Maar nu leg ik mijn breiwerk gewoon aan de kant.
Wat ook niet mee helpt is dat het gesprek over mijn lijn gewoon doorgaat als ik wel slank ben. Er is een korte periode van “knap hoor!”, maar daarna wordt het “wel ongezond, zo’n crashdieet” (nee, ik eet gewoon weinig als ik de spanningen ergens anders kwijt kan) en natuurlijk eindigt het met: “Je wordt nu wel erg mager, hoor!” afgewisseld met roddels (die mij dan toevallig ter ore komen) over anorexia.
Ik word daar niet goed van! En ik vraag me ook wel eens af: ben ik verder zo ontzettend oninteressant, dat mijn kledingmaat en gewicht het enige boeiende aan mij zijn?