De weg kwijt

Toen er een tijdje geleden een dochter met een vers rijbewijs op stap ging met mijn auto en mopperde dat mijn navigatiesysteem maar een raar ding was, had ik de neiging om hem te verdedigen. Toegegeven, ik heb ook wel eens gemopperd op mijn Tom (zo noem ik hem, maar eigenlijk is het niet dát merk). Hij heeft wat kuren en dat wordt erger naarmate hij ouder wordt (want hij weet niet alle nieuwe routes en updaten gaat niet meer), maar tegenwoordig hebben Tom en ik zelden problemen. Of zou dat komen doordat ik hem nog maar zo weinig gebruik? Ik rijd eigenlijk alleen nog maar mijn vaste rondje naar de supermarkt en de kringloopwinkel en daar heb ik hem niet bij nodig.

Vrijdag was ik in Amersfoort, bij een bijeenkomst over het leenrecht, of eigenlijk over het verdwijnen van de inkomsten die wij schrijvers en vertalers daaruit hebben. Al met al een heftig onderwerp, maar ook meteen een gelegenheid om gezellig te praten met bekende en onbekende collega’s (ik heb de hele middag met een heel aardige mevrouw gepraat en naast haar gezeten maar ik weet haar naam niet meer – ik schaam me diep). Ik liep samen met Marjan van den Berg en haar gezelschap naar buiten en zei nog (als reactie op Marjans mededeling dat zij altijd de weg nog wist, ook in een vreemde stad): “Ik verdwaal altijd. Ik loop zelfs in een winkelstraat de verkeerde kant uit en kom er meestal pas na een heel stuk lopen achter dat ik die winkels al gezien heb.” En ik bedacht nog dat ik gelukkig mijn Tom had om me weer veilig thuis te brengen.

Ik volgde dus Marjan naar de parkeergarage en vond gelukkig vrij snel mijn auto terug (was vergeten erop te letten op welke verdieping ik stond). Ik reed naar buiten, zwaaide onderweg nog even naar Marjan en bedacht toen dat de Tom nog aan moest. Die had me op de heenweg feilloos op het goede adres gebracht, dus ik had er wel vertrouwen in. De terugweg is altijd gemakkelijk om in te stellen: je kiest gewoon “thuis”. Dat deed ik dus fluitend. Helaas was het navigatiesysteem de verbinding met de satelliet een beetje kwijt. Dat vond ik niet zo gek, want het was een parkeergarage onder een plein. Daar komt zo’n signaal van heel ver weg niet zo gemakkelijk doorheen. Het duurt dan heel even voor we weer verbinding hebben. Dat is een kwaaltje van Tom waar ik allang aan gewend ben.

Ik deed dus wat ik altijd doe in zo’n geval, koos op de gok welke kant ik op moest en wachtte tot Tom zou zeggen dat ik om moest keren omdat ik fout gegokt had. Want zo gaat dat. Ik kies altijd fout. Zelfs als ik dat besef en dan de andere kant op ga. Deze keer dacht ik namelijk eerst “rechts” en daarom ging ik links. Maar het had dus rechts moeten zijn.

Dat heb ik helemaal zelf bedacht overigens, want Tom liet me vreselijk in steek. Hij bleef zoeken naar het signaal, dat blijkbaar onvindbaar was. En ik maar dwalen over grachtjes en via allerlei smalle eenrichtingsstraatjes. Uiteindelijk zei ik maar zelf “keer om!” en ben ik teruggegaan naar waar ik vandaan kwam. Wat tot mijn verbazing nog lukte ook. Ik reed weer langs het plein met de parkeergarage en ging nu de andere kant maar op. Als ik meteen rechts was gegaan had ik vrijwel direct een kruispunt gezien met borden richting Utrecht. Tja.

Op het moment dat ik dat kruispunt zag, zag de Tom eindelijk ook weer wat. En dus riep hij enthousiast: “naar links”. Ik zei nog: “Dat klopt niet, ik moet naar Utrecht, niet naar Amsterdam.” Maar ik ben geneigd te denken dat Tom er meer verstand van heeft dan ik, dus ik schoof nog gauw twee banen op om toch maar naar links te gaan. Maar net toen ik daar was, zei hij: “nee, naar rechts, je moet richting Utrecht.”
Eh ja, dat zei ik toch al? Maar het heeft weinig zin om kwaad te worden op een apparaat, zelfs als dat ding een naam heeft. Dus schoof ik maar gauw weer twee banen terug, wat nog net ging.

Daarna moesten we nog allerlei rare kronkels maken en verdwaalde ik bijna weer, maar dat was niet zijn schuld. Er waren twee routes naar Utrecht, maar bij de tweede moest je dan wel heel erg opletten, anders reed je er voorbij. Dat was nieuw en stond dus niet goed in Toms geheugen. En het regende en het was donker en ik had honger, dus ik reed er inderdaad bijna voorbij. Maar het ging dus nog net goed.

Daarna hadden we nog even een discussie omdat hij bleef beweren dat ik de snelweg richting Den Haag moest hebben, maar wat er ook op de borden stond, geen Den Haag. Gelukkig is Rotterdam voor mij ook de goede kant uit, dus liet ik me niet van de wijs brengen.
Toen eindelijk Den Haag ook op de lijst plaatsnamen op de borden verscheen (en Rotterdam er even niet op stond), zei Tom stoïcijns: “E30 richting Rotterdam.”
Lolbroek.

Uiteindelijk kwam ik veilig thuis. Wel na een heftige file, maar daar kon de Tom dan weer niets aan doen. En dat is maar goed ook, want anders ging ik er toch serieus over denken om hem met pensioen te sturen…