Dochters

Ik heb enorme moeite om een onderwerp voor deze week te verzinnen. Het was alweer een rare week. Eigenlijk niet dus, want al die rarigheid is tegenwoordig vrij gewoon.
Er waren een paar vervelende dingen, hoofdpijn, problemen met een klant. Daar ga je niet vrolijk een schrijfsel over zitten maken. En verder waren er dagen met de dochters. Erg leuk, maar of ik daar nou zoveel over kan vertellen? Waarschijnlijk wel. Ik begin maar gewoon, dan zie ik wel waar we uitkomen.
Maandag zijn we schoolspullen gaan kopen. Volgens mijn dochters moet dat zo vroeg mogelijk, want anders is alles al op. Ik kan me niet herinneren dat het bij ons zo was, ik kan me niet voorstellen dat ik aan het begin van de vakantie al een agenda voor het nieuwe jaar had. Maar ik kan het mis hebben. Wat ik wel zeker weet, is dat er bij ons veel minder keus was.
Maar tot mijn verbazing waren de dochters dit jaar vrij snel klaar. Vorig jaar hebben we nog de hele stad doorzocht naar een bepaald thema, dat (inderdaad!) overal uitverkocht bleek te zijn, maar nu waren we met een enkel bezoekje aan de Schoolcampus klaar. Ik hoefde nauwelijks te helpen. Zelfs jongste, die ik altijd voorzichtig in een bepaalde richting stuur (ze heeft nog steeds een ietwat kinderlijke smaak) liep regelrecht op de zilver- en goudkleurige schriften af. Bij de kassa stond een meisje dat jongste had kunnen zijn. Misschien iets ouder, maar hetzelfde type kind. De drie manden schoolspullen waren een tikje overweldigend voor haar. Dus nam ik het heft maar in handen, vroeg om plastic tassen en pakte in wat zij scande. Dat voorkwam een instortende berg op de toonbank, want die kon je na de eerste twee multomappen al aan zien komen. De enorme bon verbaasde het meisje ook ontzettend. Maar ik heb er ieder jaar zo een. Ik weet niet hoe andere mensen dat dan doen, maar als je voor twee of drie kinderen schoolspullen moet kopen, dan is het gewoon een enorme berg. Alleen al die rollen kaftpapier al.
Het was wel een beetje wrang dat we al bijna thuis waren toen een van de dochters nadenkend zei dat de verhuurder van de schoolboeken heeft gezegd dat kaftpapier niet meer hoeft.
Oh. Dat hadden ze wel wat eerder mogen zeggen! Maar goed, het hoort er toch wel een beetje bij en bovendien is het handig als je je eigen boeken gemakkelijk kunt herkennen. Jongste had er dit jaar een paar voor techniek die we niet gekaft hebben. Geen idee waarom niet eigenlijk. Het waren vrij dunne boekjes, maar wel gehuurde. Bij het uitzoeken van haar boeken voor het inleveren, bleek ze er eentje dubbel te hebben. Dat hadden we dus kunnen voorkomen als ze gekaft waren. Maar het was beter dan er eentje te missen. Het bleek dat er meerdere klasgenootjes waren die dat exemplaar misten, maar gelukkig was de eerste die ze het vroeg ook meteen een van de aardigste meiden. Die gun je het dan ook weer.
Dinsdag ben ik met ze naar de Rotterdamse bibliotheek geweest. Die ligt niet bepaald op de route, maar hij is zo heerlijk groot dat we de rit om boeken te ruilen (we combineren het meestal met een bezoek aan de markt) en de boetes als we weer vergeten online te verlengen er graag voor over hebben. Vijf verdiepingen vol met boeken. Heerlijk!
Deze keer heb ik de dames een beetje gestimuleerd toch vooral wat boeken over creatieve dingen te lenen. Dat is gelukt. Alleen konden we geen goede tekenboeken vinden. Niet met duidelijke voorbeelden in ieder geval. Er was er een die echt heel erg was: de aanwijzingen voor het tekenen van een kat tegen de achtergrond van een muurtje met klimop, begonnen met: teken een kat. Ja, laat dat nou net het lastigste onderdeel zijn! We zijn toen nog maar even doorgelopen naar de witte boekhandel, want daar hebben ze wel het soort boeken dat we bedoelden. Die hebben we dan ook gekocht. De hele serie. En voor ieder een dik tekenboek (zo’n A4-dummy). Dat staat namelijk wel heel interessant.
Toen we thuis kwamen met al die tassen vol creativiteit moest er echter wel eerst gecomputerd worden! Nou ja, slecht voorbeeld zullen we maar denken…