Dozen

Soms is het best gezellig om een man te hebben die thuis werkt. Ja, hij heeft nu wel een kantoor buitenshuis, maar daar zit hij niet iedere dag. Het is ook wel eens lastig.
Gisteren moest er iemand thuis zijn omdat er een bestelling afgeleverd zou worden. En ik had al een afspraak staan voor die bestelling gedaan was. Dus bleef echtgenoot gezellig de hele dag thuis.
Ik vertrok om half twee. Het huis was een beetje rommelig, dat geef ik toe. Ik loop al een week te kwakkelen en ben bovendien bezig met allerlei leuke, maar tijdrovende dingen, zoals het installeren van een nieuwe laptop.
Nu denkt u vast dat ik erg verwend word. Een nieuwe laptop, toe maar! Ja, ik ben er ook erg blij mee. Het is vooral erg handig dat van deze laptop allebei de scharnieren heel zijn. Van de andere was er één gebroken. Daardoor kon de klep niet meer dicht. Maar hij kon wel verder open. Soms zat ik fanatiek te typen en dan zag ik ineens mijn beeldscherm naar achter zakken. Dat is een vreemd gezicht, zo halverwege een belangrijke zin.
Ook werkt bij deze laptop het hele toetsenbord. Dat is ook erg fijn. Bij mijn oude was de f kapot. Niet helemaal gelukkig, dat zou pas echt lastig zijn. Maar je moest hem wel nadrukkelijk en stevig indrukken. Dus kwam de f als ik snel typte vaak gewoon niet door, wat a en toe rare schrijouten opleverde.
Maar goed, ik was verwend en het huis was dus rommelig. Er stond bijvoorbeeld een doos waar mijn laptop ingezeten had. En een doos waar die doos en mijn laptoptas in zaten. Dat moet vanwege het versturen, hoe minder delen er door de bezorger moeten worden afgeleverd, hoe kleiner de kans op fouten. Maar het is dus wel een stuk karton en een hoop rommel extra. Voor ik wegging, bedacht ik nog dat ik die dozen als ik terugkwam maar eens op moest ruimen.
Ik had een boeiend gesprek met een mevrouw van een datingbureau en was vrij snel weer terug. En had toen even moeite mijn huiskamer te vinden, want die was bedolven onder de dozen.
De bestelling was dus gearriveerd. Die bestelling was een server die door echtgenoot nog even in elkaar gezet en geïnstalleerd moest worden. En natuurlijk waren alle onderdelen apart verpakt. Als je bedenkt dat in een dergelijke server al acht harddisks zitten, dan kunt u zich wel voorstellen dat er werkelijk tientallen dozen in onze vrij kleine huiskamer verspreid lagen. En natuurlijk niet te vergeten de dozen waarin die dozen verstuurd waren.
Echtgenoot zat te midden van de dozen de server in elkaar te zetten. Ik vind dat altijd leuk om te zien. Hij mag dan een kei van een programmeur zijn, maar in zijn hart is hij nog steeds de jongen die televisiemonteur wilde worden. Het liefst soldeert hij alles weerstandje voor weerstandje in elkaar. Dan is dat printplaatjes prikken van tegenwoordig maar saai. Toch doet hij dat ook met volle overgave.
Na een paar uur, een maaltijd op de bank (want server op de eettafel) en een middag en avond voorzichtig tussen de dozen door laveren, is het nu min of meer opgeruimd. De server is in de grootste doos onderweg naar het serverhok van bestemming en de andere dozen zijn netjes in elkaar gestapeld zodat ik ze naar de stort kan brengen. Ze staan nog wel in de huiskamer. Want in de gang staat was en in de keuken ook. Maar die kon ik gisteren dan ook niet opvouwen, omdat de huiskamer vol was.
We hebben de dozen trouwens nog niet opengescheurd en platgemaakt. Ik moet namelijk eerst even kijken of ik ze niet ergens voor kan gebruiken. Je weet tenslotte nooit.
Dat is geen gemakkelijke beslissing. Want nu denk ik: weg met die rommel. Ik kan nauwelijks meer ergens bij. In het kastenkamertje (die hebben wij bij gebrek aan zolder) is ook geen ruimte. Ik kan amper bij mijn vriezer komen en er is ook geen ruimte ergens boven op. Daar staat al iets. Ik zou natuurlijk iets in die dozen kunnen doen, maar dan schiet het ook niet op. Kan ik ze nog niet gebruiken voor je-weet-tenslotte-nooit.
Dus ga ik ze maar wegbrengen. Denk ik. Hoewel ik vorige week nog moest zoeken naar een doosje, maar die had ik natuurlijk net weggegooid omdat ik ze dus-toch-niet-nodig had. Moest ik een doosje gaan kopen bij het postkantoor. Dat kost dan weer tijd en geld, terwijl ik een week daarvoor nog een perfect doosje in de papierbak had gemikt.
Dat is het lastige. Als je je-weet-tenslotte-nooit-dozen bewaard, blijken het meestal dus-toch-niet-nodig-dozen te zijn. Tot je ze weggooit. Dan waren het ineens had-ik-ze-maar-bewaard-dozen.
En welke dozen het nou echt zijn, staat er dus mooi nooit op!