Ik had bedacht dat het toch wel weer eens leuk zou zijn om wat stukjes
over boeken die ik gelezen heb te schrijven. Maar dat valt eigenlijk
niet mee op het moment. Niet dat ik zo weinig lees, maar zou wel wat
eenzijdig worden allemaal. Ik ben namelijk bezig mijn hele collectie
Agatha Christie boeken te (her)lezen. En ja, ik heb ze allemaal.
Volgorde
Helemaal goed heb ik er van tevoren niet over nagedacht, trouwens. Ik
heb twee edities door elkaar (uit de jaren 70/80), maar die volgen
dezelfde nummering. Ik ben dus gewoon gaan lezen vanaf nummer 1. Maar
dat is juist een van haar laatste boeken en er zit weinig logica in de
volgorde waarin de rest is uitgegeven. Of misschien is die logica er
wel, maar ik kan die nog niet erg ontdekken. Oud en nieuw lopen volledig
door elkaar.
Als ik de serie nog een keer herlees (dat doe ik zo om de paar jaar)
ga ik ze eerst op chronologische volgorde zetten. In de boeken wordt
namelijk af en toe verwezen naar een ouder verhaal en dan is het
tenminste logisch dat Poirot verzucht dat hij Hastings mist of dat sir
Henry weet wie miss Marple is. Niet dat het uitmaakt voor de plots,
overigens, maar het viel me een aantal keren op. En het zou ook best
interessant kunnen zijn om te zien hoe de verhalen en de schrijfstijl
van Christie zich ontwikkeld hebben door de jaren heen.
Op dit moment ben ik al bij boek 45 (van de 76), dus ga ik maar gewoon door.
Geheugen
Ik geniet er enorm van, dat wel. Dat is een vreemde eigenschap van
mij: hoewel ik een goed geheugen heb en meestal vrij letterlijk kan
onthouden wat ik lees in studieboeken of op websites, schakelt dat
geheugen zich min of meer uit als ik voor mijn plezier lees. Ik weet
meestal wel dat ik een boek al gelezen heb, en wat ik ervan vond, maar
de details blijven niet hangen en vaak is de plotwending alsnog
verrassend voor me. Echtgenoot vindt dat heel vreemd. Die leest boeken
maar één keer en dan weet hij het. Maar hij leest ook niet zoveel als ik
en hij leest niet met emoties. Ik wel. Ik kan een boek voor de vijfde
keer lezen en nog steeds de tranen voelen prikkelen bij een zielige
scene. Maar dat terzijde.
Misschien ga ik ooit van alle boeken een degelijke review schrijven,
maar op dit moment wilde ik eigenlijk gewoon wat willekeurige gedachten
delen.
Ariadne Oliver
Ik ga haar steeds leuker vinden. Ariadne Oliver speelt meestal een
rol naast Poirot. Het contrast tussen haar (vaak juiste) intuïtieve
invallen en Poirots methodische manier van denken is erg leuk. Ariadne
is in principe een karikatuur van Agatha Christie zelf; ze schrijft
detectiveromans, is “zo dom geweest een Fin als vaste speurder te kiezen
terwijl ze niets van Finnen weet” (een verwijzing naar Christie’s
Poirot die een Belg is) en worstelt met plots en met de publieke kanten
van het schrijverschap. Voor mij als schrijver vaak heel herkenbaar.
Egypte
Mijn minst favoriete boek (tot nu toe – ik kan me vaag herinneren dat
er nog een was die ik niet leuk vond, maar die is nog niet aan de beurt
geweest) is “En het einde is de dood”. Ik zie wel dat het voor de
schrijfster een heel leuke uitdaging geweest is om eens een verhaal in
het oude Egypte te situeren, maar het leest gewoon niet lekker. Het
taalgebruik is veel te hoogdravend en pompeus. Het idee daarachter zal
wel zijn dat men in het oude Egypte zo sprak, maar dat is onzin. Voor
die mensen klonk het normaal en vlot, dus kun je dat ook zo schrijven.
Het kan trouwens ook aan de vertaling liggen. Ik zou eigenlijk al
haar boeken in het Engels moeten lezen om er een definitieve uitspraak
over te doen. Het plot is wel redelijk goed. Zoals ze zelf al schrijft
in het voorwoord: het zou zich ook in een Engels landhuis kunnen
afspelen.
Het begin
Het eerste boek dat ik ooit van Agatha Christie las (verplicht voor
Engels op de middelbare school), was “Tien kleine negertjes”. Ik was
meteen fan; ik vond het zó knap in elkaar gezet. Wie het niet kent, moet
het zelf maar lezen, want als ik vertel waarom het zo knap is, geef ik
spoilers weg.
De in deze tijd controversiële titel verwijst naar een
kinderversje uit de periode waarin boek geschreven werd en daarom heet
het eiland ook zo. Als het versje destijds al over beertjes was gegaan
(zo ken ik het namelijk), had het verhaal zich op Bereneiland
afgespeeld. Maakt allemaal niet uit voor het plot.
Later toegevoegd: het internet vertelt me dat dit boek kortgeleden opnieuw is uitgegeven als “En toen waren er nog maar…”. Het
speelt zich nu af op Soldateneiland. Dan zal het versje in deze versie
wel over soldaatjes gaan. Zoals ik al zei, maakt niet uit voor het plot.
Pompoenen
Dat ik niet kan vertellen waarom ik het zo goed vind, geldt trouwens
ook voor een van mijn favoriete Poirots “De moord op Roger Ackroyd”. Dus
ja, lees zelf maar. Naar dit boek wordt overigens regelmatig verwezen
in de latere Poirot boeken. Hij gaat namelijk in dit boek met pensioen
om pompoenen te kweken, maar wordt -natuurlijk- betrokken bij een moord.
In latere boeken wordt er weleens over gesproken dat hij met pensioen
zou kunnen gaan. Dan komen die pompoenen weer ter sprake en geeft hij
aan dat het niet zo’n succes was.
Miss Marple
Wat mijn favoriete Miss Marple is, kan ik niet echt zeggen. Ze zijn
allemaal goed. Ik vind het karakter zelf zo geweldig. Het is een
schattig, breiend, ietwat warrig oud dametje, dat door buitenstaanders
nooit serieus genomen wordt. Maar ondertussen is ze altijd zowel
moordenaars als de politie te slim af. Ze ziet namelijk alle details en
heeft mensen dóór. Ik hoop later ook zo te worden. Mensen observeren doe
ik al graag en dat breiwerkje heb ik meestal ook bij de hand, dus het
begin is er.
Voorbeeld
Natuurlijk is Agatha Christie een van mijn grote voorbeelden op
schrijfgebied. Feelgood gaat me gemakkelijk af, maar ik zou dolgraag ook
cozy mysteries schrijven. Dat heb ik al gedaan trouwens. Hoewel de liefdesgeschiedenis de hoofdrol speelde, vallen Familiegeheimen, Erfgoed en misschien ook Alles onder controle
toch wel gedeeltelijk in die categorie. En -niet verder vertellen- ik
ben bezig met een boek waar het oplossen van een moord centraal staat.
Ik moet alleen nog wat details uitwerken.
Oef… wat een rommelig blogje is dit geworden. Nou ja, dat moet dan
maar. Het internet staat vol met goed doordachte stukjes over Agatha
Christie en haar boeken (hier bijvoorbeeld). Dit is meer een braindump. Zoiets van “waar het hart vol van is, loopt de mond van over”.
Ik denk dat ik over een tijdje (als ik alle boeken gelezen heb?) een
deel 2 van dit artikel ga schrijven, want het wordt veel te lang. Mocht
je ooit niet weten waar je met me over moet praten, dan weet je nu over
welk onderwerp ik niet uitgepraat raak…