Emancipatie

Gisteravond zat ik met grote verbazing naar mijn tv scherm te kijken.
Je zag een man die achter zijn computer zat te vertellen dat hij tussen vijf en acht zo fijn snel kon internetten, en op de achtergrond zag je een klein meisje heen en weer rennen en op banken springen, een brullende baby en een vrouw die probeerde te koken en uiteindelijk met een verwijtende blik op haar computerende echtgenoot de kinderen tot orde riep.
Ik dacht nog: wat een huishouden! Babys met huiluurtjes zijn vervelend, maar misschien brulde dat kind wel vooral omdat zijn zus zo enerverend hyperactief aan het doen was.
Dochterlief op haar donder geven, baby wat aandacht geven, of lekker in zijn bedje laten brullen en misschien ander moment kiezen om een moeilijk recept uit te proberen. Dacht ik. En vond dat vader verbazend kalm bleef over de herrie in huis. Die van mij had allang een brul gegeven. Wat dochter waarschijnlijk gekalmeerd en misschien zelfs wel voor rust in de box gezorgd zou hebben.
Toen verscheen er een tekst in beeld over het verdelen van het huishouden.
Tot mijn grote verbazing was dit een voorlichtingsspotje van de overheid, bedoeld om vrouwen voor te lichten over de mogelijkheid dat onze echtgenoten ook iets kunnen doen in het huishouden.
Niet te geloven!
Eeuwen geleden vochtten onze overgrootmoeders voor stemrecht. En ze wonnen. Decennia geleden vochten onze moeders voor het recht buitenshuis te mogen werken. En ze wonnen.
Maar zijn wij vrouwen daarmee ook zelfstandig geworden? Zijn wij de baas over ons eigen leven? Blijkbaar niet.
Want hoewel ik het ronduit kleinerend vind dat de overheid ons denkt te moeten vertellen dat we het huishouden moeten delen met onze mannen, weet ik uit ervaring dat we nog steeds een stuk “recht” missen.
Wie moeten we dan nu bevechten? De regering? Werkgevers? Onze echtgenoten?
Nee, die strijd is gestreden. En dat is fijn. Maar we zijn nog steeds gebonden.
Gebonden aan onze eigen zucht naar slachtofferschap.
Want mogen wij stemmen? Welnee, we moeten ook nog eens de gang naar de stembus maken (en we hebben het al zo druk).
Mogen we de tijd die wij overhouden door ons geautomatiseerde huishouden gebruiken om ook onze bijdrage te leveren aan het gezinsinkomen? Welnee, we moeten naar ons werk en we moeten ons laten verscheuren door schuldgevoelens ten opzichte van gezin en werkgever omdat we nu weer tijd te kort komen voor beiden.
Sterker nog: mogen we ons ontspannen en tijd besteden aan onze interesses? Nee, dames, wij moeten.
Wij moeten tijd voor ons zelf nemen, ontspannen, uitgaan met vriendinnen, interessante hobbies zoeken, uitgebreid koken, op de hoogte zijn van tv-programmas, sporten enzovoorts. Wij mogen verder niets. En we mogen zeker niet laten merken dat wij dit allemaal niet volhouden.
Als je het mij vraagt is het probleem niet het tijdschema, niet de verdeling van taken, maar puur het gevoel dat we zoveel moeten. En dat terwijl wij vrouwen zolang gevochten hebben om dit allemaal te mogen…