Feestje

Vandaag naaide ik een ooglapje, knipte ik driehoekige lappen om zeven piratenhoofdjes te bedekken, zocht ik me een bult naar bruin/zwarte schmink om baardharen te tekenen en zocht ik plastic potjes bij elkaar om met bommen te bekogelen.
Ervaren moeders snappen het misschien al: ik was bezig met een stukje voorbereiding voor een kinderfeestje. Ik hoef daar niet veel aan te doen, dat scheelt. Mijn eigen dochters zijn die leeftijd allang te boven. Maar mijn zus heeft een zoon die zaterdag vijf geworden is. Die geeft een piratenfeest en ik mag helpen. Dat kan nu ik een rijbewijs heb, want zij wonen te ver om te fietsen.
Het roept wel herinneringen op  aan al die feestjes die ik gegeven heb. Drie maal acht keer en dan nog een extra. Want de afspraak was alleen op de basisschool en jongste zat daar een jaartje langer. En inderdaad drie keer, want onze tweeling kreeg gewoon ieder een eigen feestje. Ze hadden immers ook een eigen klas en eigen vriendinnetjes. Het was wel een drukke maand, de maand mei. Want dat was dan twee feestjes, een dubbele verjaardag en dan ben ik zelf ook nog jarig in mei.
Ik vond de feestjes het leukst toen we nog in Gouda woonden en de kinderen klein waren. We deden spelletjes en ik bakte pannenkoeken of patat. Heerlijk simpel.
Hoewel ik dat die allereerste keer niet zo simpel vond. Ik had me echt wel voorbereid, een hele lijst spelletjes had ik. Maar ik was gewend snel en efficient te werken. Dat moet wel als je drie kinderen in anderhalf jaar krijgt. Het is alleen niet handig met feestjes, want dan ben je binnen een uur door je lijst heen. Toen ben ik maar overnieuw begonnen, langzamer. Die kinderen hadden daar totaal geen problemen mee, dat scheelde. Maar daarna ben ik het toch maar wat kalmer aan gaan pakken.
Er ontstonden tradities. Jarenlang hebben we eierkoeken versierd. Slagroom, smarties, minisnoepjes en kliederen maar. De meeste gastjes versierden, likten vervolgens de slagroom eraf en begonnen dan overnieuw. Dat mocht. De enige regel was: stoppen als je misselijk wordt. En dat is nooit misgegaan.
Andere traditie: het cadeautjesspel. Sommige mensen lieten die verstoppen, maar ik hou er niet van als kinderen in mijn kasten zitten. Dus verzon ik een variant op een oud schoolpleinspelletje: 1-2-3-4-5-6-7 wie mag mij een cadeautje geven. De jarige draait met haar ogen dicht en haar arm recht vooruit een rondje in de kring met gasten en stopt onverwachts. Degene waar haar hand dan naar wijst mag het cadeautje geven. Klinkt saai, maar zij vonden het geweldig. En het kostte een hoop tijd, dus dat was goed.
En verder veel spelletjes, een dvd kijken terwijl ik het eten voorbereidde en bij het weggaan een kleine tractatie. Klein was goed genoeg in de volkswijken waar we toen woonden. Enorme zakken snoep of dure cadeaus heb ik trouwens nooit meegegeven, vond ik niet nodig.
Na onze verhuizing naar dit dorp veranderde het feestjesgebeuren. Ik heb nooit meegedaan met de “mijn kind geeft het leukste feestje”-competitie, maar iets uitgebreider werd het wel.
Twee dochters waren tamelijk consequent. Die wilden altijd graag naar de bioscoop. Dat was ook best een avontuur, want echtgenoot had weinig tijd en ik geen rijbewijs. Dus gingen we op woensdagmiddag rechtstreeks uit school met de bus naar de stad. Eten bij de Mac en dan naar de film. Echtgenoot haalde ons dan meestal op, dan aten we thuis nog wat broodjes (wat sommige kinderen maar raar vonden, die wilden twee keer patat) en werden ze weer thuisgebracht.
De derde dochter had heel andere voorkeuren. Thuisblijven en knutselen. We hebben doosjes versierd met mozaiek, bekers beschilderd en kaarsen gemaakt. Daarna eten bij de snackbar in het dorp. Ik heb ze ook een keer zelf pannenkoeken laten bakken met het gourmetstel. Groot succes.
Ja, goede herinneringen heb ik aan die feestjes. Vandaar dat ik spontaan aanbood te helpen bij het feestje van mijn neef. Toch is er een groot verschil: ik ben gewend aan groepen meisjes, maar totaal niet aan jongens. En men zegt dat die toch heel anders zijn.
We zullen zien, ik heb er in ieder geval zin in!