Geen tijd

Ik had het prachtige voornemen om weer eens te beginnen met mijn oude gewoonte om iedere week een stukje te schrijven (heb ik jaren gedaan, echt waar – ooit, ooit, ga ik mijn oude archieven herstellen). Maandag leek daarvoor de aangewezen dag. Maar inmiddels is de dag al weer bijna voorbij en staat er nog niets op het virtuele papier. Ik werd daar een beetje gestrest van, tot het ineens tot me doordrong dat het destijds ook zo ging. Ik schreef immers geen columns, maar gewoon stukjes. Schrijfsels noemde ik ze. En die gingen juist over al die dingen die ervoor zorgen dat ik niet maandagochtend om negen uur startklaar zit met een keurig afgeronde tekst in mijn hoofd. Die gingen meestal vooral over de chaos in ons leven, die altijd, standaard, aanwezig is.
En als die chaos eens afwezig is, dan creëren wij zelf wel een nieuwe chaos.
Zo kocht ik vorige week nieuwe stoelen voor de woonkamer. Dat zorgde ervoor dat we meteen maar een paar meubels verplaatsten. Nou ja, eigenlijk bleef er geen enkel meubelstuk op zijn plaats. Daar werd de woonkamer ruimer en lichter en leger en heel mooi van. Ik ruimde op, ik sorteerde, ik bracht wat spullen naar de kringloop en ik bracht wat spullen naar de stort. De laatste restanten (vooral boeken) verplaatste ik naar boven, waar ik ze later wel zou uitzoeken.
Boven hadden wij twee kamertjes van ongeveer twee bij drieënhalf. Wij sliepen in het achterste en het voorste noemde ik mijn werkkamer, maar eigenlijk was het meer een grote inloopkast met een bureau erin. Ik bewaarde er verder alles wat ik beneden niet kwijt kon. En dat was veel.
Ik schrijf dit in de verleden tijd, want inderdaad, de kamertjes zijn niet meer. Geïnspireerd door de geweldige verbetering in de woonkamer, sloegen wij zaterdag de muur boven eruit. Dat wilden we al een tijdje en dat was eigenlijk vrij simpel. Alleen moesten wel al mijn boeken, mijn stofjes, mijn wol, mijn naaimachines, de boekhouding, onze kleding en weet ik veel wat nog meer “even” aan de kant. Een deel daarvan belandde in de woonkamer. Die nu dus weer iets minder ruim en leeg en mooi is.
Een ander deel moet nog naar beneden (of weg), want we willen de vloer graag afwerken en dat gaat niet als er nog dozen, kasten en stapels staan. 
Verder is het hele huis bezaaid met een laag wit stof van de gipsplaten die we eruit geslagen hebben. En met katteharen. Die lagen er waarschijnlijk altijd wel, maar die zie je beter op mijn nieuwe lichte stoelen.
Ik moet dus opruimen en sorteren en naar de stort en de kringloop rijden en stofzuigen en… Het is dus weer zo’n chaos hier dat ik helemaal geen tijd heb om stukjes te schrijven. Waarvan akte. Als vanouds.